Тавба Чист?
Мо калимаи «тавба кардан»-ро зуд-зуд мешунавем, аммо оё мо воқеан дарк мекунем, ки он чӣ маъно дорад? Таассуроти умумӣ ин аст, ки тавба бозгаштан аст, вале оё ин воқеан ба решаи мушкил мерасад?
Тавба — ин тағйири дили инсон аст, ки дар он мо бадии гуноҳамонро дарк мекунем ва эҳтиёҷи амиқи худро ба Наҷотдиҳанда эътироф менамоем. Мо фикру назарамонро тағйир медиҳем, ки гӯё худамон метавонистем ин мушкилро ҳал кунем. Мо рӯ ба файзи Худо меорем ва танҳо ба Ӯ такя мекунем, то ки моро биёмурзад.
Фақат рӯй гардонидан аз гуноҳ ё қатъ кардани аъмоли гуноҳ тавбаи комил нест. Тавба решаи гуноҳеро, ки дар дили мост, мебурад. Мо ба тағйири дил ниёз дорем, ки танҳо Исо метавонад онро пок созад. Вақте ки мо дили нав мегирем, ин ақидаи моро дигар мекунад, то тавонем меваи тавбаро ба даст орем. Рӯй гардонидан аз гуноҳ ва даст кашидан аз аъмоли гуноҳ мева ё натиҷаи тавба аст. Кӣ метавонад ин корро анҷом диҳад? Мо бо қувваи худ наметавонем онро иҷро кунем. Танҳо Исо, ки дар мо зиндагӣ мекунад, метавонад ба мо қувват бахшад, то дар нав зиндагӣ кунем. Ҳамзамон, Каломи Худо ақли моро нав мекунад, то мисли Исо фикр ва амал кунем.
Оё мо метавонем ризоияти Худоро ба даст орем? Мо мебинем, ки дар Эфсӯсиён 2:8-9 гуфта мешавад, ки мо на бо аъмоли нек, балки танҳо бо файзи Худо мақбули Худоро ба даст оварда метавонем. Файз кори Масеҳ барои мост, ки гуноҳҳои моро аз байн мебарад. Мо сазовори омурзиш нестем ва на ба даст овардаем, балки ин атои Худост. Мо ба тӯҳфаи Ӯ эътимод дорем.
17 Аз Милитус ба Эфсӯс кас фиристода, пирони калисоро даъват намуд, 18 Ва ҳангоме ки назди ӯ омаданд, ба онҳо гуфт: «Шумо медонед, ки аз рӯзи аввали ба Осиё қадам монданам, дар тамоми вақте ки бо шумо будам, ман чӣ гуна рафтор кардам, 19 Дар ҳолате ки бо камоли фурӯтанӣ, бо ашкҳои бисьёр ва бо машаққатҳое ки ба туфайли дасисаҳои яҳудиён ба сарам меомад, ба Худованд ҳизмат кардам, 20 Ва чӣ гуна ман ҳар чизеро, ки фоиданок буд, аз шумо дареғ надоштам, балки дар пеши тамоми мардум ва хона ба ҳона гашта, ба шумо мавъиза намудам ва таълим додам 21 Ва ба яҳудиён ва юнониён ҳотирнишон мекардам, ки назди Худо тавба кунанд ва ба Худованди мо Исои Масеҳ имон оваранд. (Аъмол 20:17-21).
Сухани машҳур, ки ҳар буз ба пои худаш меовезад, дуруст аст, ки мо қарзи гуноҳеро, ки дучор мешавем, эҷод мекунем, аммо он бо омурзиш идома намеёбад. Бахшиш ато аст ва ин бо ташаббуси Худо ба вуҷуд омадааст, ки Масеҳ бо адолати Ӯ барои қарзи гуноҳҳои мо мурд. Вақте ки мо тавба мекунем ва ба Ӯ таваккал мекунем, Ӯ гуноҳҳои моро мебардорад.
Вақте ки шахс ба Исои Худованд имон меорад, мо мебинем, ки ба имон меоянд, кафорат, ҳаёти нав, иттиҳод бо Масеҳ ва ҳамчун фарзанди Худо қабулшуда — ҳамаи инҳо дар як вақт иҷро мешаванд. Вақте ки шахс ба Исои Масеҳ имон меорад ва аз гуноҳаш тавба мекунад, наҷот зиндагии нав бо Худост.
