Қадам ба сӯи салиб
Ҳамчун имондорон, мо дар бораи ҳаёт ва марги Наҷотдиҳандаи худ, Исои Масеҳи Худованд, тафаккур мекунем. Ҳаёти мо аз марги қурбонии Ӯ бармеояд. Қурбонии ҷисмонӣ метавонад барои бисёр одамон гуногун бошад, аммо қурбонии рӯҳонӣ, ки Худо ба нақша гирифтааст, таъсири абадӣ хоҳад дошт. Дар чанд ҳафтаи оянда биёед якҷоя дар Қадам ба сӯи салиб биравем.
Мо меомӯзем, ки чӣ тавр Китоби Муқаддас дар бораи нақшаи наҷоти Худо пешгӯӣ кардааст. Пас, Исо дар бораи марги худ чӣ гуфт? Ниҳоят, мо бо Ӯ дар рӯзҳои охирини ҳаёташ қадам мезанем. Аз ибтидо, вақте ки Одаму Ҳавво гуноҳ карданд, Худованд Худо аллакай нақшаи наҷотро дошт.
Пешгӯӣ дар Ҳастӣ 3:14-15 – Наҷотдиҳанда ваъда карда шуд
14 Ва Худованд Худо ба мор гуфт: «Азбаски ин корро кардӣ, аз ҳамаи чорпоён ва аз ҳамаи ҳайвонҳои саҳро ту малъун бошӣ; ту бар шикамат роҳ хоҳӣ рафт, ва тамоми айёми умрат хок хоҳӣ хӯрд. 15 Ва дар миёни ту ва зан, ва дар миёни насли ту ва насли вай адоват меандозам: вай сари туро хоҳад кӯфт,
ва ту пошнаи варо хоҳӣ кӯфт».
Аввалан, мо мебинем, ки вақте Одаму Ҳавво гуноҳ карданд, Худо онҳоро тарк накард. Ӯ доварӣ ва ҷудоиро овард, аммо ин воқеа рӯй дод, то ки инсоният бо Ӯ оштӣ шавад. Худо ҳамеша мехост, ки одамон ба Ӯ наздик бошанд ва бо Ӯ сокин шаванд.
Баъдан, мо мебинем, ки Худо нақша дорад. Ӯ омода аст ва дар муҳаббати худ Шайтонро доварӣ мекунад, аммо дар байни ин ҳама, нақшаи наҷот барои тамоми инсоният маълум мегардад. Дар Ҳастӣ 3, ҳукм ба ду ҷанба – ҷисмонӣ ва рӯҳонӣ – дахл дорад. Мор ҷисман дар рӯи замин мехазад, гӯё хок мехӯрад, аммо Худованд Худо инчунин мегӯяд, ки дар байни ӯ ва зан душманӣ падид меояд. Ин ҷо пешгӯии наҷот аст.
Ҳукм ба оянда дахл дорад, вақте ки “насл” зикр мешавад. Насли зан Наҷотдиҳандаест, ки сари Шайтонро пахш мекунад. Мор пошнаи Ӯро газад, аммо ин дар муқоиса бо ҷароҳати сар хурд аст. Ин суханон ба марги Масеҳ дар салиб ва эҳёи Ӯ ишора мекунанд. Ин воқеаҳо сари Шайтонро мешиканад.
Насли зан ба таври мӯъҷизавӣ аз зани бокира таваллуд мешавад ва меояд, то худро қурбон кунад, то инсониятро бо Офаридгори худ оштӣ диҳад. Мо инро прототипи Инҷил меномем — аввалин намунаи Инҷил, ки ба мо нақшаи наҷоти Худоро нишон медиҳад.
Дар зарбулмасали тоҷикӣ гуфта мешавад: “Ҳар буз ба пои худаш овезон мешавад.” Ин дуруст аст, ки ҳар кас барои амалҳои худ ҷавобгар аст. Аммо вақте сухан дар бораи нақшаи абадии наҷоти Худо меравад, Ӯ Наҷотдиҳанда аст. Ӯ таъминкунанда аст ва худи Ӯ роҳи наҷоти инсонияти афтодаро фароҳам меорад. Мо дар гуноҳ гирифторем ва танҳо Наҷотдиҳанда метавонад моро озод кунад.
Дар ин силсилаи «Қадам ба сӯи солиб» мо ваъдаҳо ва пешгӯиҳои Худоро мебинем, ки моро ба салиб мебарад.
Худовандо, ман ба Ту шукргузорам, ки роҳи наҷотро муҳайё кардӣ. Ту Худои ҳикматӣ
ва аз ибтидо медонистӣ, ки инсониятро чӣ гуна бо Худ оштӣ диҳӣ.