Қӯлассиён 2:16-23 – Огоҳӣ аз қонунпарастӣ ва доварии бардурӯғ
- Китоби Қӯлассиён
- Муқаддимаи Қӯлассиён
- Дуои Шукргузорӣ – Қӯлассиён 1:7-10
- Қуввати Худо – Қӯлассиён 1:11-14
- Исо Худованд аст – Қулассиён 1:15-20
- Сулҳ бо Худо – Қӯлассиён 1:21-29
- Инҷил дар Амал – Қӯлассиён 2:1-8
- Қӯлассиён 2:9
- Пур будани мо дар Масеҳ – Қӯлассиён 2:10
- Қӯлассиён 2:11-14 – Ҳаёти Нав дар Масеҳ
- Қӯлассиён 2:16-23 – Огоҳӣ аз қонунпарастӣ ва доварии бардурӯғ
- Қӯлассиён 3:1-11
- 3:12-17 — Шахсияти нави мо дар Масеҳ
- Қӯлассиён 3:18 – 4:1
- Қӯлассиён 4 Дуо ва Муносибатҳо
Ин бахш аз шикастани шариат ҳушдор медиҳад, зеро муаллимони бардурӯғ одамонро ташвиқ мекарданд, ки бо зоҳир кардани рӯҳоният ва итоат ба қонун наҷот ёбанд. Инҷил бо қонунпарастӣ рӯ ба рӯ мешавад ва фош мекунад. Ҳар як имондор ба Масеҳ бояд аз oгоҳӣ аз қонунпарастӣ бошад.
Муносибати имондор бо шариати Мусо
2:16-17 – Бигзор касе шуморо маҳкум накунад
14. Ва он дастнависро, ки бо фароизаш моро маҳкум мекард ва бар зидди мо буд, Ӯ хат зада, аз миён бардошт ва ба салиб мехкӯб кард.
15. Ва сарварону ҳукуматдоронро аз қувваташон маҳрум сохта, гирифтори шармандагӣ кард ва бар онҳо дастболо шуд.
16. Пас, бигзор касе шуморо барои хӯрок ва нӯшокӣ, ё дар масъалаи ид, ё навмоҳ, ё шанбе маҳкум накунад,
17. Инҳо сояи чизҳои ояндаанд, аммо ҷисм аз они Масеҳ аст.
Аскетизм ва озодии имондор дар Масеҳ – Ин ду оят (16-17) аскетизмро фош мекунанд. Муаллимони бардурӯғ таълим медоданд, ки рӯҳонияти ҳақиқӣ дар парҳезкорӣ ва канорагирӣ аз лаззатҳои ҷисмонӣ ифода меёбад. Онҳо шариатро ҳамчун воситаи доварӣ истифода мебурданд, то муайян кунанд, ки чӣ гуна рӯзҳои ид ва шанбе бояд риоя шаванд. Аммо, ҳамаи ин чизҳо танҳо сояте буданд, ки ба Масеҳ ишора мекарданд. Мо ҳоло дар Ӯ ҳастем ва дигар тибқи низоми шариат зиндагӣ намекунем.
Доварии шахсӣ набояд ба меъёри ҷомеа табдил ёбад
Одатан, вақте ки як шахс дигареро доварӣ мекунад, ин ақида метавонад ба стандарти ҷомеа табдил ёбад. Калисо бояд ҷои қабул ва муҳаббат бошад, ки дар он одамон вобастагии худро аз Худо эҳсос кунанд ва аз дарун иваз шаванд, на тавассути фишори беруна.
Имони мо ба Масеҳ на аз он чизе, ки мехӯрем ё менӯшем, вобаста аст, балки аз муносибати шахсӣ бо Ӯ ҳар рӯз. Зиндагӣ дар Масеҳ маънои онро надорад, ки чӣ гуна ба идҳо, рӯза ё зиёфати Худованд муносибат мекунем. Балки он маънои онро дорад, ки мо бояд мисли Ӯ зиндагӣ кунем ва амалҳоямонро мувофиқи Ӯ роҳнамоӣ намоем.
“Инҳо сояи чизҳои ояндаанд, аммо ҷисм аз они Масеҳ аст” (ояти 17)
Шахсият ва имон дар Масеҳ
Вақте ки Павлус дар бораи “моҳҳо” ва “шанбеи нав” сухан мегӯяд, ӯ ба расму оинҳое ишора мекунад, ки ҳувияти миллии яҳудиёнро муайян мекарданд. Онҳо бо интизориҳои динӣ ва ахлоқии ҷомеа мутобиқат доштанд. Аммо дар Масеҳ мо дигар дар асоси шахсияти миллӣ кор намекунем, балки ҳуввияти худро дар Ӯ пайдо мекунем.
Фишори иҷтимоӣ метавонад бигӯяд, ки тоҷик будан маънои доштани дини муайян ва риояи анъанаҳои муайян мебошад. Аммо дар Масеҳ тоҷик ҳуввияти аслии худро пайдо мекунад. Монанди Масеҳ будан аз мувофиқ шудан ба фишори ҷомеа муҳимтар аст. Ин маънои онро надорад, ки мо тоҷик нестем, балки маънои онро дорад, ки дар Масеҳ тоҷик будани мо маънои аслии худро пайдо мекунад.
Худовандо, мо мебинем, ки аз ҳама муҳим мисли Ту будан аст. Дар фарҳанг ва ҷомеаи мо бигзор мо шуморо дар ҳаёти рӯзонаи худ инъикос кунем. Омин!
2:18-19 – Ибодати фариштагон
18 Касе шуморо ба воситаи хоксорӣ ва ибодати фариштагон аз подош маҳрум накунад, дар сурате ки вай ба чизҳое, ки надидааст, мудохила менамояд, аз ақли чисмонии худ беҳуда меболад. 19 Инҳо робитаи худро аз сари бадан буридаанд, аз саре, ки тамоми бадан ба воситаи буғумҳо ва бандҳо қуввати ҳаётбахш гирифта ва пайваст гардида, нашъунамо меёбад, ба нашъунамое, ки аз Худо аст. (2:18-19)
Ин ду байт намунаи дуи қаблиро такрор мекунанд (16-17). Онҳо бо фармон оғоз мекунанд, бо тавсифи мушкилот идома медиҳанд ва бо баъзе маслиҳатҳо оид ба чӣ гуна мубориза бурдан бо муаллимони бардурӯғ хотима медиҳанд.
Онҳо шахсеро маҳкум мекунанд, зеро онҳо фикр мекунанд, ки имондорон бояд ин корро кунанд (18), аммо ин одамон сарро (19) нигоҳ намедоранд, ки ҳар як имондорро комил кардааст (2:10). Ба ибораи дигар, фаромӯш кардаанд, ки чӣ гуна Худо барои худ роҳе сохтааст. Онҳо иштибоҳан фикр мекарданд, ки онҳо метавонанд аз тариқи рӯҳонӣ бештар бошанд:
1. Фурӯтании бардурӯғ.
2. Як навъ парастиши фариштагон.
3. Ҷустуҷӯи нерӯи мистикии ноаён.
4. Муҳим ва муҳим сохтани он чизе, ки нестанд.
Мо бо ин амалҳои аскетӣ ба Худо наздиктар намешавем. Нагузоред, ки ин одамон ба шумо доварӣ накунанд ва шуморо аз неъматҳои Худо нолоиқ нагардонанд. Аксар вақт одамон ин ақидаҳои нодурустро барои қабули дигарон мекунанд. Ин дуруст нест.
Онҳо бардурӯғ боварӣ доштанд, ки кас метавонад бо ҷаҳони рӯҳонӣ, комилан ҷудо аз Каломи Худо ё Рӯҳулқудс таҷрибаи фаврӣ дошта бошад. Муаллимони козиб дар Қӯлассо рӯъёҳо доштанд ва бо фариштагон тамос мегирифтанд – ин чизҳоро бартарӣ медоданд, аммо онҳо Каломи Худоро канор гузоштанд. Дар ин раванд, худро ба ҳар гуна фаъолияти девона кушода медиҳанд, зеро Шайтон медонад, ки чӣ тавр ба одамон таҷрибаҳои қалбакӣ диҳад. (Уоррен В. Виерсбе, Шарҳи Намоиши Библия, ҷ. 2 (Wheaton, IL: Victor Books, 1996), 130)
ба воситаи хоксорӣ (2:18) Ин фурӯтании бардурӯғ, ки бори дигар дар 2:23 зикр шуда аст, барои халос шудан аз индулгенсияҳои ё ором кардани ҷисм кӯмак намекунад. Онҳо хоксор ба назар мерасанд, аммо дар асл аз рафтори худ ифтихор мекунанд ва мехоҳанд бо фурӯтании худ диндории бузурги худро нишон диҳанд.
ибодати фариштагон – Онҳо ба ҷои Масеҳ, ба фариштагон саҷда мекарданд. Мисли Осиёи Марказӣ, эҳтироми бузурге (аҳвол) нисбати фавтидагонеро, ки мо эҳтиром мегузорем. Онҳо роҳнамоӣ меҷустанд ва ба ин рӯҳҳо эҳтиром мекарданд. Бо ягон роҳ, ин муаллимони бардурӯғ ибодатеро эҷод карданд, ки ба фариштаҳо монанд буд ва мехостанд таҷрибаро баланд бардоранд, то он чизе ки онҳо пешниҳод мекарданд, беҳтар ва бештар ба он монанд бошад, ки фариштагон ба Худо парастиш мекарданд.
Ду идеяи охирини номбаршуда нишон доданд, ки чӣ тавр онҳо ҷисмро идора мекарданд ва мехостанд таҷрибаи «рӯҳонӣ» бар ибодати ҳақиқат дошта бошанд. Дар хотир доред, ки Исои Масеҳ гуфт, ки парастандагони ҳақиқӣ Худоро дар Рӯҳ ва ростӣ ибодат мекунанд (Юҳанно 4:23-24). Дар ин ҷо онҳо ба ҷои Рӯҳи Худо таҷрибаи рӯҳонии инсониро меҷустанд ва на Каломи Худоро, балки ҳақиқати таҷрибавӣ меҷустанд.
Калимаи “мудохила менамояд” (2:18) фаҳмиш медиҳад, ки онҳо мехостанд, ки ин таҷрибаи иловагӣ ба як олами нави рӯҳонӣ ворид шавад. Ин чизҳо ба ҳисси бардурӯғи рӯҳонӣ мусоидат мекарданд. Тарзи таҷрибавии ибодат боиси парастиши бе сар гашт. Самт гуногун буд ва натиҷа ҳам.
2:19 – Бадан ва сар
Бадан бе сар калон шуда наметавонад. Муаллимони бардурӯғ аз сар бурида шуданд ва ба қудратҳои камтар пайравӣ карданд. Калисо, ки ба сар, яъне Масеҳ пайваст аст, аз ғизои Худо инкишоф меёбад ва дастгирӣ хоҳад шуд.
Худовандо, ман ба Ту ҳамчун сар назар мекунам – ту ҳама ҳастӣ ва ба ман лозим нест, ки он чизеро, ки ту додаӣ, илова кунам. Ман ба шумо барои комилияте, ки шумо медихед, ташаккур мекунам.
2:20-23 – Бо Масеҳ мурдан
Наҷоти масеҳӣ пайвастан ба Масеҳ аст, ва ҳаёти муқаддас ба мурдан бо Ӯ нигаронида шудааст. Мо аз ғояҳои заминӣ ва қоидаҳои динӣ озод мешавем ва бо шахсе зиндагӣ мекунем, ки ба мо қувват мебахшад, то бар расму оинҳои холӣ ғалаба кунем.
Барои аскетҳо (аскетизм), бадан чизест, ки бояд назорат ва ҷазо дода шавад; онҳо онро ҳамчун душман мебинанд. Онҳо ба хулосае меоянд, ки роҳи муқаддасият дар инкори ҳама хоҳишҳои ҷисмонӣ, даст кашидан аз иштиҳо ва ҳадди ақал расонидани ниёзҳои ҷисм аст. Аскетизми мавҷуд дар Колоссо мекӯшид, ки одамонро гумроҳ созад.
“Агар шумо” – Ин ибора на барои изҳори шубҳа, балки бештар ба маънои “зеро” омадааст. Он барои баҳс дар бораи ҳақиқати мавҷуда истифода мешавад.
Мо дар Масеҳ зиндагӣ мекунем ва рафтори рӯҳонии худро бар пояи он чизе, ки намекунем, намесозем. Рӯйхати қоидаҳои инсонӣ, ба мисли “даст нарасонед” ё “набичашед”, касеро рӯҳонӣ намекунад. Ҳавасҳои ҷисмонии мо дар Масеҳ мурдаанд, ва Ӯ моро дар эҳёи Худ нав мегардонад (3:1).
Дар бораи ин муқаррароти бардурӯғ гуфта шудааст:
“Ҳамаи ин дар ибодати худсарона, хоксорӣ ва озори ҷисм ба назар ҳикмат менамояд, лекин дар ҷилавгирӣ кардани ҷисм фоида надорад.” (2:23)
Худовандо, бигзор ман ба ақидаҳои рӯҳонии бардурӯғ вобаста набошам, балки барои Худ бимирам, то бо Ту ва дар қудрати эҳёшудаи Ту зиндагӣ кунам.