Нони Ҳаррӯза – Доварон 12:1-15

Нони ҳаррӯза - Китоби доварон

• Китоби Доварони Исроил
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 1:1-21
• Нони Ҳаррӯза – Китоби Доварон 1:22-36
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:11-23
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:1-11
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:12-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:11-24
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:1-18
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:19-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:25-40
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:15-25
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:1-12
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:13-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:29-35
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:1-6
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:7-21
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:22-45
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:46-56
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 10:1-18
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:1-11
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:12-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:29-40
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 12:1-15
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:15-25
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 14:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 15:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:15-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 17:1-13
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:21-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:11-24
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:1-9
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:10-21
• Нони Ҳаррӯза – Доравон 19:22-30
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:1-7
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:8-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:29-48
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:1-12
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:13-25

Ҷанг байни бародарон

Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо

Пас аз ғалабаи исроилиён бар душманони умумӣ, аҳли Эфроим Йифтоҳро барои он ки онҳоро даъват накардааст, сарзаниш кардаанд. Дар натиҷаи ҷанҷоле, ки сар зад, байни яҳудиён аллакай муноқишаи шадид оғоз ёфт, ки боиси талафоти зиёд гардид. Воқеаи руйдода равшан нишон медиҳад, ки тақсимоти байни қабилаҳои Исроил дар он давра то чӣ андоза дур рафта буд. (оят. 1-6).
Пас аз Йифтоҳ, доварони Исроил пай дар пай Ибсон, Элӯн ва Абдӯн буданд. Инҳо одамони хеле сарватманд буданд (оят. 7-15).

Дарсҳои Худо

4 Ва Йифтоҳ тамоми мардуми Ҷилъодро ҷамъ оварда, бо Эфроим ҷанг кард; ва мардуми Ҷилъод ба эфроимиён зарба расониданд, чунки гуфта буданд: «Эй аҳли Ҷилъод, шумо гурезаҳои Эфроим андаруни Эфроим ва андаруни Менашше ҳастед». 5 Ва аҳли Ҷилъод маъбарҳои Урдунро аз Эфроим гирифтанд, ва ҳангоме ки касе аз гурезаҳои Эфроим мегуфт: «Бимон, ки бигзарам», мардуми Ҷилъод ба вай мегуфтанд: «Оё ту эфроимӣ ҳастӣ?» Вай мегуфт: «Не». 6 Онҳо ба вай мегуфтанд: «Бигӯй: „Шиббӯлет“», вале вай мегуфт: «Сиббӯлет», ва наметавонист дуруст талаффуз намояд; ва онҳо варо дастгир карда, назди маъбарҳои Урдун мекуштанд; ва дар он вақт чилу ду ҳазор нафар эфроимиён кушта шуданд. (12:4-6)

Сокинони Ҷилъод ва эфромиён аъзои як халқ ва ворисони ваъдаи умумии Худо буданд. Аммо дар байни онҳо муноқишае ба вуҷуд омад, ки дар натиҷа як задухӯрди мусаллаҳона шуд, ки ҷони 42000 нафарро гирифт. Оё ҷомеаи шумо низ бо тақсимот ва муборизаҳои қудрат рӯ ба рӯ мешавад? Шумо чунин мушкилотро чӣ гуна ҳал мекунед?

Оят. 8-15. Дар бораи довароне, ки пас аз Йифтоҳ буданд, Навиштаҳо танҳо сарватманд будани онҳоро зикр мекунад ва дар бораи аъмоли онҳо чизе
намегӯяд. Ин ба мо бисёр роҳбарони муосирро хотиррасон мекунад, ки танҳо дар фикри ба даст овардани сарват ва қудрат ҳастанд, на иҷрои ҳадафи даъвати худ. Биёед дуо кунем, ки кишвар ва ҷомеаи моро одамони ба вазифаи худ содиқ роҳбарӣ кунанд.