Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
- Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
- Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
- Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22
- Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
- Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
- Китоби Ибриён 9:1-10 — Рамзи қурбониҳои Мусо
- Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
- Ибриён 10:1–10 – Мукаммалӣ дар марги Масеҳ
- Ибриён 10:19–25 – Роҳи нави зиндагӣ кушод
- 2 Қӯринтиён 5:14–21 – Кафорати ивазкунанда
- Ваҳй 5 – Кӣ сазовор аст?
Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо — ин силсилаест, ки нишон медиҳад чӣ гуна Худо қурбонии хунро барои омурзиши гуноҳҳо муайян намудааст. Мо мебинем, ки инсоният аз ибтидо тавассути қурбоние, ки худи Худо муҳайё мекунад, ба Ӯ наздик мешавад.
Ҳастӣ 3 – Аввалин қурбонӣ
Худо наҷотро барои онҳое муҳайё кардааст, ки бо ихлос ба Ӯ имон меоранд ва ба ризқи Ӯ таваккал мекунанд. Аз абад Ӯ ҳамеша нақшаи наҷоти инсониятро дар назар дошт. Ин нақша мувофиқ ва комил аст, ва онро аз ибтидо дар Китоби Муқаддас дидан мумкин аст. Мувофиқи Эфсӯсиён 1:4-7, онҳое ки фарзандони Худо мебошанд, аз абад интихоб шудаанд. Пас, биёед бубинем, ки чӣ гуна Худо наҷотро ҳатто дар воқеа бо Одаму Ҳавво ошкор кардааст. “Чунон ки моро пеш аз таъсиси ҷаҳон дар Ӯ баргузидааст, то ки ба ҳузури Ӯ дар муҳаббат муқаддас ва беайб бошем. Моро пешакӣ муайян намудааст, ки ба василаи Исои Масеҳ бар тибқи салоҳдиди иродаи Худ, ба фарзандӣ қабул кунад, Барои ҳамду санои ҷалоли файзи Худ, ки ба мо дар Маҳбуби Худ бо саховатмандӣ бахшидааст. Дар Ӯ мо бо Хуни Ӯ фидияе ва омурзиши гуноҳҳоро бар ҳасби сарвати файзи Ӯ пайдо кардаем.”
Мо яке аз принсипҳои наҷотро дар боғи Адан мебинем, вақте ки Одаму Ҳавво гуноҳ карданд. Ҷазои гуноҳ марг аст. Онҳо танҳо як фармон доштанд, аммо ба он итоат накарданд. Онҳо қонуни Худоро шикастанд ва ин гуноҳ аст. Гуноҳ — ин ношукрӣ ва сарпечӣ аз меъёрҳои Худост. Худо муқаддас ва адил аст, ва ҳамеша кори дурустро анҷом медиҳад. Ӯ одил ва бегуноҳ аст.
8 Ва овози Худованд Худоро шуниданд, ки дар вақти салқинии рӯз дар боғ мегашт; ва Одам ва занаш аз пеши назари Худованд Худо дар миёни дарахтони боғ пинҳон шуданд. 9 Ва Худованд Худо ба Одам хитоб карда, гуфт: «Куҷоӣ ту?» 10 Гуфт: «Чун овозатро дар боғ шунидам, ҳаросон шудам, зеро ки ман бараҳнаам, ва пинҳон шудам». 11 Ва гуфт: «Кӣ ба ту гуфт, ки ту бараҳнаӣ? Оё аз он дарахте ки хӯрданашро ба ту манъ кардам, хӯрдаӣ?»
12 Одам гуфт: «Ин зане ки ба ман додаӣ, аз меваи дарахт ба ман дод, ва ман хӯрдам». 13 Ва Худованд Худо ба зан гуфт: «Ин чӣ кор аст, ки
кардӣ?» Зан гуфт: «Мор маро фирефта кард, ва ман хӯрдам». (ҲАСТӢ 3:8-13, KM99)
Вақте ки Одаму Ҳавво гуноҳ карданд, онҳо кӯшиш карданд, ки гуноҳи худро бо баргҳои дарахти анҷир пӯшонанд. Аммо ин амали нек доимӣ ва кофӣ набуд. Мо дар ин ҷо принсипи дигари наҷотро мебинем: ҳеҷ кас одил нест, ва ҳама гунаҳкоранд. Мо наметавонем бо аъмоли неки худ наҷот ёбем. Ба ибораи дигар, аъмоли нек гуноҳро нест карда наметавонад. Подоши гуноҳ лозим аст. Шариат мегӯяд: “Бе рехтани хун омурзиш нест.” Он баргҳои анҷир нанги онҳоро намепӯшонданд.
Дар Ҳастӣ 3 мо якчанд амалҳои ғайричашмдоштро мебинем. Аввалан, Худо Одамро пас аз гуноҳ даъват мекунад. Худо аввал гунаҳкорро берун намекунад, балки ба ӯ наздик мешавад ва имкони тавбаро медиҳад. Сипас аз ӯ мепурсад, ки чӣ кардааст, то иқрор кунад. Одам аввал Ҳавворо гунаҳкор мекунад, аммо дар охир иқрор мекунад: «ман хӯрдам». Ӯ итоат накард ва ба гуноҳи худ иқрор шуд.
Баъдан амалест, ки пурра ғайричашмдошт аст: Худо барраеро қурбонӣ мекунад ва бо пӯсти он ҳайвон Одаму Ҳавворо мепӯшонад. Яъне, Ӯ барои гуноҳашон пӯшиш муҳайё мекунад. Қурбониро Худо мекунад, на Одам. Худо таъминкунандаи наҷот аст, на аъмоли неки инсон. Барои омурзиш рехтани хун таъмин карда мешавад. Гуноҳ гарон аст ва подоши он марг аст. Инҳо унсурҳои нақшаи абадии наҷот мебошанд.
Ва Худованд Худо барои Одам ва зани ӯ либос аз пӯст сохт ва онҳоро пӯшонид. (ҲАСТӢ 3:21)
Принсипҳои абадии наҷот:
- Гуноҳ ҳар амалест, ки хилофи хислати Худост.
- Музди гуноҳ марг аст.
- Бе рехтани хун омурзиши гуноҳ нест.
- Худо, на башарият, қурбонии хунро муҳайё мекунад.
- Башар бояд ба ризқи Худо иқрор ва таваккал кунад.
- Худо гуноҳро бо қурбонии хун мепӯшонад.
Мо мебинем, ки Одаму Ҳавво бар хилофи хислати Худо амал карданд ва сазовори ҷазои марг шуданд — яъне ҷудошавӣ аз ҳаёти пешина бо Худо. Пас Худо қурбонии хунро муҳайё кард, то шарми онҳоро пӯшонад.
Онҳо бояд иқрор мекарданд, ки меваро хӯрдаанд, пеш аз он ки Худо онҳоро пӯшонад. Онҳо ба Худо таваккал карданд, ки шармашонро пӯшонад, аммо ҳамзамон бо оқибатҳои гуноҳашон рӯ ба рӯ шуданд.
Худовандо, ба мо бифаҳмон, ки чӣ гуна моро дӯст медорӣ, зеро ки аз ибтидо нақшаи наҷоти моро доштӣ. Мо барои ин ба ту сипосгузорем.