Боби 1 Юҳанно 3

Ҷалоли фарзандони Худо

3:1-10

Хусусиятҳои Фарзанди Худо (1) Юҳанно 3:1-10

1. Ҷаҳон онҳоро намефаҳмад (3:1): Дунёи моддӣ наметавонад муҳаббат ва муносибати Худо бо фарзандонашро дарк кунад.
2. Кори дуруст мекунад (3:7 ва 10): Фарзандони Худо ҳамеша кӯшиш мекунанд, ки дар рафтор ва амалҳояшон ростқавл бошанд.
3. Дигаронро дӯст хоҳад дошт (3:10): Муҳаббати ҳақиқӣ ба дигарон нишонаи фарзанди ҳақиқии Худо аст.
4. Дар гуноҳ зиндагӣ нахоҳад кард (3:6 ва 9): Фарзандони Худо дар гуноҳ боқӣ намемонанд, зеро табиати илоҳии онҳо ба таври рӯҳонӣ онҳоро тағйир додааст.

Муҳаббати Худо – Муҳаббат нишонаи фарзандони Худост.

Муҳаббати Худо барои инсоният хеле бузург ва фарогир аст. Ин муҳаббат:
• Таҷрибавӣ ва ҳайратовар аст: Онҳое, ки дар бораи муҳаббати Худо фикр мекунанд, аз бузургии он ҳайрон мешаванд.
• Табиати илоҳӣ дорад: Худо ҳатто номатлубонро дӯст медорад, муҳаббате, ки инсон ба даст оварда наметавонад.
• Моро ба гуноҳ бахшидан раҳнамун мекунад: Дарк кардани гуноҳи худ моро ба муҳаббати беинтиҳои Худо наздиктар мекунад.

Чӣ гуна муҳаббати Худо дар ҳаёти мо амал мекунад:

• Моро фарзанди Худо мекунад (3:1): Худо моро қабул мекунад ва ба оилаи худ дохил мекунад.
• Мо мисли Ӯ хоҳем шуд (3:2): Дар оянда мо табиати илоҳиро комилан таҷассум хоҳем кард.
• Моро аз гуноҳ наҷот медиҳад (3:4-10): Муҳаббати Масеҳ моро аз қувваи гуноҳ озод мекунад.

Андешаҳои тафсирӣ

Шарҳҳо аз «Тафсири Навиштаи Муқаддас барои масеҳиён»

3:1 – Фикр оид ба аз Худо зода шудан Юҳанноро фаро мегирад, вай худаш аз он ҳайрон мешавад ва аз хонандагон хоҳиш мекунад, то ба муҳаббати олидараҷае ки моро ба оилаи Худо овардааст, назар андозем. Муҳаббат моро фарзандони Худо нагардонда, наҷот дода метавонист. Аммо Худо моро ба оилаи Худ ҳамчун фарзандон дохил карда, нишон дод, ки ба мо чӣ гуна муҳаббатеро дорад. «Бубинед, ки Падар ба мо чӣ гуна муҳаббате ато намудааст, то ки мо фарзандони Худо номида шавем».

Акнун ки мо рӯз аз рӯз дар замин қадам мезанем, ҷаҳон моро ҳамчун фарзандони Худо эътироф намекунад. Одамони ҷаҳон на моро мефаҳманд, на роҳи мерафтаамонро. Амалан ҷаҳон Худованд Исоро низ, ҳангоми дар рӯи замин буданаш, намефаҳмид. «Ӯ дар ҷаҳон буд, ва ҷаҳон ба воситаи Ӯ ба вуҷуд омад, ва ҷаҳон Ӯро нашинохт. Ӯ назди мансубони Худ омад, ва мансубонаш Ӯро қабул накарданд» (Юҳ. 1,10.11). Мо худи ҳамон нишонаҳои хосеро дорем, ки Худованд Исо дорост, пас, наметавонем интизори он бошем, ки ҷаҳон моро мефаҳмад.

3:2 – Аммо моро фаҳмиданд ё не, акнун фарзандони Худо ҳастем, ва ин кафолати ҷалоли оянда аст. Ҳанӯз маълум нашудааст он чи мешавем. Фақат ҳамин қадарашро медонем, ки дар вақти зоҳир шудани Масеҳ монанди Ӯ мешавем, зеро Ӯро, чунон ки ҳаст, мебинем. Ин маънои онро надорад, ки мо дар осмонҳо ҷисман ба Исо монанд мешавем. Худованд Исо намуди зоҳирии муайяни Худро хоҳад дошт ва пайҳои ҷароҳатҳои Ҷолҷолто дар ҳама ҷо
ҷовидона бо Ӯ хоҳанд буд. Мо бовар мекунем, ки ҳар кас нишонаҳои фарқкунандаи худро дошта, шинохташаванда хоҳад буд. Навиштаи Муқаддас таълим намедиҳанд ки дар осмонҳо ҳама як намуд хоҳанд дошт. Аммо ахлоқан мо ба Исои Масеҳ монанд хоҳем буд. Мо аз нопокшавӣ, гуноҳ, беморӣ, ғам ва марг озод хоҳем буд.
Ин тағйироти ҳайратовар чӣ гуна ба амал меояд? Ҷавоб чунин аст: як нигоҳ ба Масеҳ барои тағйир ёфтан кифоя аст. Зеро Ӯро, чунон ки ҳаст, мебинем. Дар рӯи замин зиста, Масеҳро бо имон дар Сухани Худо мушоҳида намуда, мо дар раванди ба даст овардани шабоҳат ба Ӯ ҳастем. Аммо ин раванд ҳамон вақт пурра ба анҷом мерасад, ки мо Ӯро, чунон ки ҳаст, мебинем, чунки дидани Ӯ ба Ӯ монанд будан аст.

3:3 – Ва ҳар ки умеди мушоҳида намудани Масеҳ ва монанди Ӯ буданро дорад, худро пок менамояд, чунон ки Ӯ пок аст. Масеҳиён кайҳо эътироф намудаанд, ки умеди бозгашти ҳатмии Масеҳ ба ҳаёти имондор таъсири поккунанда мерасонад. Вай он чиро, ки ҳангоми омадани Масеҳ кардан намехост, намекунад. Диққат диҳед, ки дар ин ҷо чунин гуфта мешавад: «худро пок менамояд, чунон ки Ӯ (Масеҳ) пок аст». Ин ҷо гуфта нашудааст,
ки «чунон ки Ӯ (Масеҳ) Худро пок мекунад ». Худованд Исо ҳеҷ гоҳ эҳтиёҷе ба пок кардани Худ надошт; Ӯ пок аст. Барои мо ин раванди доимист,
барои Ӯ факт аст.

3:4 – Дар ояти 4 баръакси пок карданро пайдо мекунем: «Ҳар кӣ гуноҳ мекунад, шариатро мешиканад, ва гуноҳ шикастани шариат аст». Калимаи мекунад (юн. «поиео»), ки бо феъли замони ҳозираи давомдор ифода ёфтааст, амали муттасилро ифода мекунад. Ҳатто агар ягон хел қонун набошад ҳам, гуноҳ кардан имкон дорад. Гуноҳ дар ҷаҳон дар замони Одам ва Мусо буд, он то дода шудани шариати Худо амал мекард. Ҳамин тариқ, «гуноҳ шикастани
шариат аст» гуфтан на ба қадри кофӣ аниқ аст. Бешариатӣ гуноҳ аст. Ба Худо касе итоат намекунад, ки бо роҳҳои худ рафтан мехоҳад ва Худовандро Ҳокими қонунӣ эътироф кардан намехоҳад. Моҳиятан ин маънои онро дорад, ки вай хости худро аз хости Худо болотар мегузорад. Ин мухолифат бо Худои зинда аст, ки ҳақ дорад итоат ба Ӯро талаб кунад.
3:5 – Масеҳӣ гуноҳ карда наметавонад – вагарна ин пурра инкор кардани мақсадест, ки Худованд Исо барои он ба замин омад. Ӯ барои бардоштани гуноҳҳои мо зоҳир шуд. Гуноҳ карданро давом додан – мақсади таҷассуми Ӯро пурра сарфи назар карда зистан аст. Масеҳӣ гуноҳ карданро давом дода наметавонад – охир, вай бо ин кор Масеҳро (ки вай ба номи Ӯ масеҳӣ номида шудааст), рад мекунад. Дар Ӯ гуноҳе нест. Ин яке аз се ҷойи асосии Инҷил аст, ки оид ба табиати бегуноҳи Худованд Исои Масеҳ гуфта мешавад. Петрус ба мо хабар медиҳад, ки «Ӯ ҳеҷ гуноҳе накардааст» (1Пет. 1,22). Павлус мегӯяд: «Ӯ аз гуноҳ бехабар буд» (2Қур. 5,21). Акнун Юҳанно, шогирде ки Худовандро махсусан аз наздик мешинохт, барои исботи ин суханони худро
илова мекунад: «Дар Ӯ гуноҳе нест».
3:6 – Ҳар кӣ дар Ӯ монад, гуноҳ намекунад; ҳар кӣ гуноҳ мекунад, Ӯро надидааст ва Ӯро нашинохтааст. Ин оят имондори ҳақиқиро ба шахсе муқобил мегузорад, ки ҳеҷ гоҳ аз нав зода нашуда буд. Аниқ гуфтан мумкин аст: имондори ҳақиқӣ он аст, ки дигар пайваста гуноҳ намекунад. Ин ҷо Юҳанно на дар бораи гуноҳҳои алоҳида, балки аниқтараш оид ба рафтори давомнок, одатӣ, хос сухан меронад. Ин оят дар назар надорад, ки масеҳии гуноҳкунанда наҷотро аз даст медиҳад. Аниқтараш, ин ҷо гуфта мешавад, ки шахсе ки доимо гуноҳ мекунад, ҳеҷ гоҳ аз нав зода нашуда буд.
Табиист, ки саволе пайдо мешавад: «Кай гуноҳ одатӣ мешавад? Шахс чӣ қадар бояд гуноҳ кунад, то гуноҳ қоидаи рафтори вай шавад?» Юҳанно ба ин савол ҷавоб намедиҳад. Вай мехоҳад, ки ҳар як имондор ҳушёр бошад, ва бори исботкуниро ба зиммаи худи масеҳӣ вогузор мекунад.

3:7 – Гностикҳо даъвои онро мекарданд, ки донишҳои махсус доранд, аммо дар ҳаёти шахсӣ мусоҳилакор буданд. Бинобар ин Юҳанно илова мекунад: «Эй фарзандон! Бигзор шуморо ҳеҷ кас фирефта накунад. Касе ки ростиро ба амал меоварад, вай росткор аст, чунон ки Ӯ росткор аст». Дар ин масъала ҳеҷ гуна бетартибӣ набояд бошад – одам наметавонад ҳаёти рӯҳонӣ дошта, дар гуноҳ зистанро давом диҳад. Бештар аз ин, одам танҳо дар ҳолати дорои табиати Масеҳ будан аз рӯи ростӣ рафтор намуда метавонад, Исо бошад росткор аст.

3:8 – Баъзе кӯдакон ба волидони худ чунон монанданд, ки онҳоро дар байни тӯдаи мардум нашинохтан имкон надорад. Ин ҳам барои фарзандони Худо ва ҳам барои фарзандони иблис ҳақиқат аст. Касе ки гуноҳ мекунад, аз иблис аст, чунки иблис аз ибтидо гуноҳ мекунад. Ин ҷо чунин фикр ҳаст: «Ҳақ касе ки доимо гуноҳ мекунад, аз иблис аст». Иблис аз ибтидо гуноҳ мекард (амали муттасили хос), яъне аз бори аввал, ки вай гуноҳ кард. Ҳамаи фарзандони вай бо ин роҳи васеъ аз пайи вай мераванд. Ин ҷо бояд илова намуд, ки одамон ба воситаи зодашавии нав фарзандони Худо мешаванд, аммо фарзандони иблис ҳеҷ гуна зодашавӣ надоранд. Одамон танҳо ба рафтори вай тақлид намуда, фарзандони иблис мешаванд, аммо ҳеҷ кас чун фарзанди иблис зода намешавад.
Баръакси ин Худованд Исо барои он омад, ки амалҳои иблисро вайрон кунад. Худо метавонист иблисро бо як сухан нобуд кунад, аммо ба ҷои ин Ӯ ба ҷаҳон омад, то азоб кашад, хунашро резад ва мурад, то ки амалҳои иблисро бетаъсир гардонад. Агар бартараф намудани гуноҳ аз Наҷоткор чунон нархи азимро талаб карда бошад, пас, рафтори онҳое ки ба Ӯ чун ба Наҷоткор имон доранд, бояд чӣ гуна бошад?

3:9 – Дар ояти додашуда фикре такрор мешавад, ки ҳар кӣ аз Худо зода шудааст, наметавонад гуноҳ кунад. Баъзе илоҳиётшиносон фикр мекунанд, ки дар ин оят оид ба табиати нави имондор гуфта мешавад: табиати кӯҳна гуноҳ карда метавонад, аммо табиати нав – наметавонад. Аммо мо чунин меҳисобем, ки ин ҷо расул боз ҳам одами аз нав зодашуда ва аз нав зоданашударо ба ҳам муқобил мегузорад ва дар бораи рафтори доимӣ ё одатӣ сухан меронад. Имондорон одати гуноҳ кардан надоранд. Вай дидаву дониста ва доимо гуноҳ намекунад.

Сабаб дар он аст, ки тухми Ӯ дар вай мемонад. Илоҳиётшиносон дар тафсири маънои ин суханон ихтилофи назар доранд. Баъзеҳо фикр мекунанд, ки тухми Ӯ ба табиати нав дахл дорад, дигарон фикр мекунанд, ки ба Рӯҳулқудс, сеюмиҳо – ба Каломи Худо. Ҳақ ба ҷониби ҳамаи онҳост, ва аз ҳамин сабаб тафсирҳои дурусти ин суханон мебошанд. Мо чунин меҳисобем, ки тухми Ӯ ба ҳаёти нав дахл дорад, ки ба имондор дар лаҳзаи имон оварданаш ато карда мешавад. Он гоҳ дар ин гуфтаҳо сухан дар бораи ҳаёти илоҳӣ меравад, ки дар имондор мемонад. Ӯ дар бехатарии абадист. Ин бехатарӣ барои
масеҳӣ ҳамчун василаи худсафедкунӣ, ки барои рафта гуноҳ кардан имкон диҳад, хизмат намекунад. Аниқтараш, бехатарии абадии вай кафолат медиҳад, ки вай гуноҳ карданро давом намедиҳад. Вай монанди пештара гуноҳ намекунад, чунки аз Худо таваллуд ёфтааст. Ин муносибатҳои илоҳӣ имконияти гуноҳро ҳамчун тарзи зиндагӣ бартараф мекунанд.

3:10 – Ва низ фарқи чоруми фарзандони Худо аз фарзандони иблис ҳаст. Ҳар кӣ ростиро ба амал намеоварад, аз Худо нест. Ҳеҷ гуна ҳолати мобайнӣ нест. Ягон касе нест, ки ҳам ин гуна ва ҳам он гуна рафтор кунад. Фарзандони Худо бо ҳаёти росткоронаи худ маълуманд.

3:11-17

Фарқи байни муҳаббат ва нафрат.

Яке дидаву дониста дӯст медорад (3:16), ва дигаре дидаву дониста нафрат дорад (3:12). Қурбонӣ барои дигаре мемирад (3:16), ва дигарон худхоҳона мекушанд (3:12). Муҳаббат аз марг ба ҳаёт мегузарад (3:14) , дар ҳоле ки нафрат куштор аст (3:15).

Муҳаббат ҳақиқатро мегӯяд (3:18), дар ҳоле ки нафрат барои пӯшонидани дурӯғ дурӯғ аст (Ҳастӣ 4:9). Раҳму шафқат ба ниёзмандон кӯмак мекунад (3:17), дар ҳоле ки нафрат дили баста бо аъмоли бад дорад (3:12).

Нафрат мисли куштор аст, ки ҳарду нияти якхела доранд… ба дигаре зарар расонанд. Чаро Қобил кушт? Ӯ нишон дод, ки чӣ тавр шахси шарир аз шахси одил нафрат мекунад. Сипас ин порча ба он ишора мекунад, ки чӣ гуна ҷаҳон аз имондори ҳақиқӣ ба Масеҳ нафрат хоҳад кард ва муқобилат мекунад (3:13).

Ман як ҷамъомадеро, ки мо дар Тоҷикистон барои эҳёи Масеҳ доштем, ба хотир дорам. Меҳмононе доштем, ки омаданд ва мубодила карданд. Шаҳодати як мард барои як профессори донишгоҳ ва бисёре аз донишҷӯён як мушкили ҷиддӣ эҷод кард. Мо дар бораи гузаштаи ин мард хабар надоштем, аммо чун ҷавони шавҳардор бо занаш сахт ҷангу ҷанҷол мекард ва дар ниҳоят аз ӯ нафрат дошт, ки ӯро бикушад. Вақте ки ӯ ин суханонро гуфт, ҷой бо нобоварӣ хомӯш буд, ки мо барои шунидани «қотил» ҷамъ омадем.

Зеро дар фарҳанги тоҷикон як бор қотил, ҳамеша қотил.

Ҳангоми дар зиндон буданаш, ӯ мехост бахшиш пайдо кунад ва ба назди муаллимони динии онҷо рафта, пурсид, ки оё ин имконпазир аст. Онҳо ба ӯ ҳеҷ тасаллӣ ва умеде надоданд. Баъд ӯ ба синфи масеҳӣ рафт ва ҳамон саволро дод. Онҳо гуфтанд, ки ҳатто вақте ки мо гуноҳкор будем, Масеҳ барои мо мурд (Румиён 5:8). Ӯ ба назди Масеҳ омад ва ҳаёти ӯ тағйир ёфт. Он чунон тағйир ёфт, ки дар ниҳоят ӯ аз зиндон озод шуд ва ба ҷашни калисои хонаи мо роҳ ёфт.

Фарқи асосии байни масеҳият аз ҳама динҳои дигар ин аст — файз. Худо ба мо чизе медиҳад, ки мо сазовор нестем. Ин мард сазовори бахшиш набуд, балки онро дар марги қурбонии Масеҳ ёфт.

Эй Падари Осмонӣ, бигзор мо мисли Масеҳ дӯст дорем ва лутфан нафратеро, ки дар диламон дорем, дур созед ва ба мо муҳаббати Худоро ато кунед.

Андешаҳои тафсирӣ

Шарҳҳо аз «Тафсири Навиштаи Муқаддас барои масеҳиён»

3:10 (б)-11 Дар ин порча сухан боз дар бораи тести тафтишӣ барои онҳое меравад, ки дар оилаи Худо мебошанд, – тафтиши дӯст доштан. Аввали он дар 2,7-17 дода шудааст. Аз рӯзҳои аввали пайдоиши масеҳият маълум аст, ки дӯст доштани бародарон вазифаи илоҳист. Дӯст доштан ин ҷо на муносибати
дӯстона ё дилбастагии одии инсониро, балки муҳаббати илоҳиро ифода мекунад. Мо бояд дигаронро ҳамон тавре дӯст дорем, ки Масеҳ моро дӯст дошт. Дар асл бо қувваи худ ин гуна муҳабб атро зоҳир намудан ғайриимкон аст; танҳо қувваи Рӯҳулқудс қувваи ин тавр дӯст доштанро медиҳад.

3:12 – Юҳанно ба мавриди якуми тасвиршуда бармегардад – дӯст надоштани бародари худ. Қобил нишон дод, ки аз иблис буд ва бародари худ Ҳобилро кушт. Сабаби асосии куштор дар калимаҳои зерин ифода ёфтааст: «корҳои худаш бад буданд, вале корҳои бародараш – росткорона».

3:13- Принсипи асосии ҳаёти инсон дар он аст, ки бадӣ росткориро чашми дидан надорад, ва ин сабаби онро мефаҳмонад, ки чаро ҷаҳон аз имондор нафрат мекунад. Ҳаёти росткоронаи масеҳӣ бо бадахлоқии беимон тазоди сахт дорад. Беимон фошкуниро бад мебинад ва ба ҷои он ки рафтори гуноҳкоронаи худро тағйир диҳад, кӯшиш мекунад шахсеро, ки бо ҳаёти худ ӯро мазаммат мекунад, нобуд кунад. Ин оқилона нест, монанди он ки агар
шахс хаткашакро, ки каҷ будани хати кашидаи ӯро нишон медиҳад, нобуд кунад.

3:14 – Мо медонем, ки аз марг ба ҳаёт гузаштаем, чунки бародаронро дӯст медорем. Чӣ хуш, ки шахси наҷотёфта ба масеҳиён комилан дигар муносибат мекунад. Ин яке аз роҳҳоест, ки вай ба воситаи он боварӣ ба наҷотро ба даст меорад. Шахсе ки фарзанди ҳақиқии Худоро дӯст намедорад, худро
масеҳӣ номида метавонад, аммо Навиштаи Муқаддас мегӯянд, ки ӯ дар марг сокин аст. Вай ҳамеша рӯҳан мурда буд ва ҳамин гуна боқӣ мемонад.

3:15 – Нафрат дар чашми ҷаҳон бадии на он қадар калон аст, аммо Худо нафраткунандаро одамкуш меномад. Ҳамин ки андаке фикр кунем, мефаҳмем, ки ин нафрат кушторест дар ҷанин. Сабаб ҳаст, агарчи куштор, шояд, амалӣ гардонда намешавад. Ҳамин тариқ, ҳар кӣ аз бародари худ нафрат дорад, одамкуш аст. Ҳангоме Юҳанно мегӯяд, ки ҳеҷ як одамкуш ҳаёти абадие надорад, ки дар вай сокин бошад, вай дар назар надорад, ки одамкуш
наҷот ёфта наметавонад. Вай танҳо дар назар дорад, ки шахсе ки рӯйрост аз бародарони худ нафрат дорад, одамкуши эҳтимолӣ буда, наҷот наёфтааст.

3:16 – Худованди мо Исо ба мо намунаи олитарини муҳаббатро зоҳир кард, вақте ҷони Худро барои мо фидо кард. Ин ҷо Масеҳ ба Қобил муқобил гузошта мешавад. Ӯ ба мо муҳаббатро дар зоҳиршавии олитаринаш нишон дод. Дар маънои муайян муҳабб ат диданашаванда аст, аммо мо метавонем таъсири муҳаббатро бинем. Дар салиби Ҷолҷолто мо муҳаббатро мебинем, муҳабб атро дар амал. Юҳанно аз ин барои мо хулосае мебарорад: мо ҳам бояд ҷонҳои худро барои бародарон фидо кунем. Ин маънои онро дорад, ки мо бояд муттасил ҳаёти худро барои бародарони худ диҳем ва омода бошем, ки агар ин зарур шавад, баҳри онҳо бимирем. Ба бисёрии мо ҳеҷ гоҳ лозим намеояд, то барои дигарон бимирем, аммо ҳамаи мо неъматҳои моддиро ҳамроҳи муҳтоҷон бо ҳам дида, муҳабб ати бародарона зоҳир карда метавонем. Расул дар ояти 17 маҳз ҳаминро таъкид мекунад.

3:17 – Ояти 16 зиёдтарин чизеро, ки мо барои бародаронамон карда метавонем, нишон медиҳад, аммо ояти 17 оид ба чизи камтарин мегӯяд. Юҳанно ба таври возеҳ гуфт, ки касе бародари худро муҳтоҷ дида, қонеъ намудани эҳтиёҷоти ӯро зарур намеҳисобад ва ба ӯ дасти ёрӣ дароз намекунад, масеҳӣ нест. Ин ёрии бефарқро сафед намекунад, чунки барои харидани чизи зарарнок пул дода, ба ӯ зарар расонидан мумкин аст. Аммо оят ба масъалаҳои ҳаётан муҳим оид ба сарватғундории масеҳиён дахл мекунад.

Худовандо, дар дилам тухми муҳаббати худро ҷой кун, то ман Ту ва дигаронро бе риё ва худхоҳӣ дӯст дошта бошам.

3:18-24

Муҳаббат бояд на танҳо дар сухан, балки дар амалҳои самимии мо баён шавад. Чӣ гуна мо ба дигарон муносибат мекунем? Оё мо онҳоро ҳамчун воситаи кӯмак ба худ мебинем? Ё мо кӯшиш мекунем, ки онҳоро барои манфиатҳои худ истифода барем?

Худовандо, дар дилам тухми муҳаббати худро ҷой кун, то ман Ту ва дигаронро бе риё ва худхоҳӣ дӯст дошта бошам.

Андешаҳои тафсирӣ

Шарҳҳо аз «Тафсири Навиштаи Муқаддас барои масеҳиён»

3:18 – Мо бояд на бо сухан ва забон, балки пеш аз ҳама бо амал ва ростӣ дӯст дорем. Дигар хел карда гӯем, гап на танҳо дар суханони меҳрубонона, балки бештар дар он аст, ки дар айни ҳол набояд дурӯғ гуфт. Муҳаббатро дар корҳои мушаххаси раҳмдилӣ ифода кардан лозим аст, он бояд ҳақиқӣ бошад, на бардурӯғ.

3:19 – Ба бародаронамон муҳаббати ҳақиқӣ ва амалиро зоҳир намуда, хоҳем донист, ки мо аз ростӣ ҳастем, ва ҳангоме ки ба ҳузури Ӯ дар дуо меистем, ин чиз дилҳои моро ором мекунад.

3:20 – Дар ҳар чизе ки дил моро маҳкум менамояд, чунки Худо аз дили мо бузургтар аст ва ҳар чизро медонад. Ин ҷо сухан дар бораи он меравад, ки муносибати мо ба Худо дар дуо чӣ гуна аст. Ин оятро ду хел фаҳмидан мумкин аст.
Пеш аз ҳама, агар дил моро маҳкум менамуда бошад, Худо аз дили мо бузургтар аст ба он маъное ки ҳамдардии Ӯ бузургтар аст. Ҳангоме ки дар мо ҳисси қавии беарзишӣ, дарки нолоиқии худ пайдо мешавад, бо вуҷуди ин, Худо медонад, ки мо Ӯро ва халқи Ӯро дӯст медорем. Ӯ медонад, ки бо вуҷуди ҳамаи
нобарориҳо ва гуноҳҳоямон мо ба Ӯ тааллуқ дорем. Нуқтаи назари дигар чунин аст: агар дил моро маҳкум менамояд, Худо дар масъалаи маҳкум кардан аз дили мо бузургтар аст. Дониши мо оид ба гуноҳҳоямон маҳдуд аст, аммо Худо дар бораи онҳо комилан ҳама чизро медонад. Худо ҳама бадии дар мо бударо медонад, дар ҳоле ки мо онро қисман медонем. Мо ба нуқтаи назари охир моил ҳастем, агарчи ҳар дуи онҳо дурустанд, яъне имконпазиранд.

3:21 – Ин ҷо ба Худо чӣ гуна муносибат доштани касе нишон дода шудааст, ки виҷдонаш дар назди Худо пок аст. Гап на дар он аст, ки ин шахс бегуноҳона мезист, балки аниқтараш, дар он аст, ки гуноҳҳои худро дарҳол эътироф ва тарк намояд. Чунин рафтор намуда, вай дар назди Худо ҷуръат ва дар дуо далерӣ дорад. Ҳамин тариқ, агар дили мо моро маҳкум накунад, мо назди Худо ҷуръат дорем.

3:22 – Ва ҳар чи хоҳиш кунем, аз Ӯ меёбем чунки фармудаҳои Ӯро риоя мекунем ва он чи пеши Ӯ писандида аст, ба амал меоварем. Фармудаҳои Ӯро риоя кардан – яъне дар Ӯ сокин будан, дар наздикии ҳаётан зарур бо Наҷоткор зистан аст. Ҳангоме ки мо ҳамин тавр дар мушоракат бо Ӯ ҳастем, хости Ӯ хости худи мо мешавад. Ба воситаи Рӯҳулқудс вай моро бо донистани хости Худ пур мекунад. Дар ин ҳолат мо чизи ба хости Худо мухолифро наметалабем. Ҳангоме ки мо мувофиқи хости Ӯ металабем, ҳар чи хоҳиш кунем, аз Ӯ меёбем.

3:23 – Фармудаи Худо ин аст, ки мо ба номи Писари Ӯ Исои Масеҳ имон оварем ва якдигарро дӯст дорем, чунон ки Ӯ фармудааст. Ба ақидаи мо, ин порча тамоми фармудаҳои Аҳди Навро ҷамъбаст мекунад. Дар он оид ба вазифаи мо дар назди Худо ва бародарони масеҳиямон гуфта мешавад. Вазифаи аввалини мо ба Худованд Исои Масеҳ боварӣ кардан аст. Имони ҳақиқӣ дар рафтори дуруст ифода меёбад, пас, мо бояд якдигарро дӯст дорем. Ин
шаҳодати имони наҷотдиҳанда аст.
Диққат диҳед, ки Юҳанно дар ин ва дар дигар оятҳо ҷонишини «Ӯ»-ро истифода мебарад, ки ҳам ба Худо Падар ва ҳам ба Худованд Исои Масеҳ дахл доранд, ва маънидод намекунад, ки ин ҷонишинҳо ба кадоме аз онҳо дахл доранд. Юҳанно чунин навишта метавонад, зеро Писар ҳамон гуна Худои ҳақиқист, чунон ки Падар, ва гуноҳе нест, агар дар бораи онҳо чунин сухан меронанд.

3:24 (a) – Қисми аввали ояти 24 мавзуи муҳабб атро чун санҷише барои фарзандони Худо ба анҷом мерасонад: ва касе ки фармудаҳои Ӯро нигоҳ медорад, дар Ӯ сокин аст, ва Ӯ дар вай. Ба Ӯ итоат намудан – яъне дар Ӯ сокин будан аст, ва онҳое ки дар Ӯ сокинанд, ба ҳузури доимии Ӯ боварӣ доранд.

3:24 (б) – Ва аз ин медонем, ки Ӯ дар мо сокин аст, яъне аз он Рӯҳе ки Ӯ ба мо додааст. Мо дилпур буда метавонем, ва ин ҷо ин тасдиқ карда мешавад, ки кафолати дар мо сокин будани Худо ба воситаи Рӯҳулқудс меояд. Ҳамаи имондорон Рӯҳулқудсро доранд. Ӯ Ҳамонест, ки имондоронро сӯи ҳақиқат мебарад ва ба онҳо имконияти фарқ кунонидани иштибоҳро медиҳад.