Дуои Шукргузорӣ – Қӯлассиён 1:7-10

January 19, 2025 Nakhati Jon 94 Views 0 Comments Библия, Китоби Муқаддас, дуо ва ибодат

This entry is part 3 of 15 in the series Китоби Қӯлассиён

Намунаи Инҷил — Қӯлассиён 1:7-8 – Онҳо башоратро шуниданд ва онро дар ҳаёти Эпафрос диданд. Эпафрос кӣ буд ва мо дар бораи ӯ чӣ медонем?

Эпафрос ки буд?

Эпафрос як кишткунандаи калисо буд, ки аввал Қӯлассиёнро ба сӯи Масеҳ бурд ва сипас ба онҳо таълим дод. Ӯ имони онҳоро мустаҳкам кард, то онҳо дар замони душвориҳо устувор бимонанд. Калимаи “таълим гирифтаед” дар Қӯлассиён 1:7 ба мафҳуми “шогирдӣ” иртибот дорад, ки дар забони юнонӣ бо фармони Исо дар Матто 11:29 (“Дар бораи Ман биомӯзед”) ҳамоҳанг аст. Шогирдӣ на танҳо дарс додан аст, балки ҳамчунин зиндагии якҷоя дар имон ва амал кардан ба он мефаҳмонад.

Эпафрос ба имондорон фидокорона хизмат мекард, онҳоро дӯст медошт ва дар дуоҳо онҳоро пуштибонӣ мекард. Ӯ раҳбари ғамхор буд, на ҳукмрон; хидматгор буд, на назоратчӣ.

Савол барои мулоҳиза:

• Кӣ барои шумо чунин намунаи хидмат ва муҳаббат будааст?

• Оё шумо метавонед ба дигарон ғамхорӣ ва хидмат кунед?

Имрӯз барои он касе, ки шуморо дар имон дастгирӣ кардааст, дуо кунед. Ба рӯйхати дуоии худ шахсеро илова кунед, ки ба ӯ хидмат кардан мехоҳед ва кӯшиш кунед, дар ҳаёти рӯҳонии онҳо кӯмак кунед.

Худовандо, маро истифода бар, то баракати дигарон бошам. Ба ман раҳмату имконият деҳ, то дар бораи Ту маълумот диҳаму бо муҳаббат ба дигарон хидмат кунам. Амин.

Дуо кардан 1:9-10 — Дуои Павлус ва Тимотиюс

Бинобар ин мо низ аз он рӯзе ки инро шунидаем, дар ҳаққи шумо дуо ва илтимосро бас намекунем, то ки шумо аз дониши иродаи Ӯ дар ҳар ҳикмат ва фаҳми рӯҳонӣ пур шавед. (1:9)

Дар Қӯлассиён 1:9 Павлус ва Тимотиюс идома медиҳанд, ки барои имондорони Қӯлассо дуо кардаанд. Ин дуо на танҳо хоҳиши содда аст, балки нишон медиҳад, ки онҳо бо як дилу нияти самимӣ барои наҷот ва хирадмандии рӯҳонии онҳо талош мекунанд. Оятҳои 9-11 ин дуоро бо тафсил баён мекунанд, ки чӣ гуна онҳо барои пур шудани имондорон аз дониши иродаи Худо дуо мекунанд.

Павлус таъкид мекунад, ки онҳо ҳамеша одати дуо кардан доштанд, на танҳо барои худ, балки барои дигарон низ. Вай бо Тимотиюс якҷо барои шаҳрҳои гуногун, аз ҷумла Ефсӯс, Лудкия ва Қӯлассо дуо мекард, ки дар онҳо имондорон зиндагӣ мекарданд.

Пур шудани дониши рӯҳонӣ (Қӯлассиён 1:9)

Ояти 9 мегӯяд: «Мо дар ҳаққи шумо дуо ва илтимосро бас намекунем». Ин нишон медиҳад, ки дуо қисми ҷудонашавандаи ҳаёти масеҳӣ мебошад. Павлус на танҳо барои ниёзҳои шахсии худ, балки барои пур шудани дигарон аз дониши иродаи Худо дуо мекунад. Ба гуфтаи ӯ, фаҳмиши рӯҳонӣ ба имондорон кӯмак мекунад, ки бо хирад ва ҳикмати рӯҳонӣ зиндагӣ кунанд.

Муҳимияти фаҳмиши рӯҳонӣ

Павлус таъкид мекунад, ки ин пуркунӣ бояд аз донистани иродаи Худо ва ҳаёт дар мувофиқа бо он сарчашма гирад. Ин фаҳмиши рӯҳонӣ бар муқобили таълимоти бардурӯғи мистикӣ қарор дорад, ки кӯшиши ёфтани маърифат тавассути таҷрибаҳои ғайримуқаррарӣ ё такрори мантраҳоро талқин мекарданд. Фаҳмиши воқеӣ ва рӯҳонӣ танҳо тавассути шинохти Худо ва Каломи Ӯ ба даст меояд.

Қурбониҳо ва шукргузорӣ

Қурбонии зикршуда дар Луқо 2:24 барои онҳое буд, ки имконияти қурбонии барра надоштанд. Ин нишон медиҳад, ки Юсуф ва Марям аз оилаҳои камбизоат буданд. Инчунин, он хотиррасон мекунад, ки ҳатто Марям барои покии худ ниёз ба қурбонӣ дошт. Ин таълим медиҳад, ки наҷот ва покии рӯҳонӣ ба ҳама лозим аст, новобаста аз мақом ё таърихи онҳо.

Дуо ва омодагии рӯҳӣ

Дуо кардан на танҳо барои дигарон кумак аст, балки он ҳамзамон воситаи тақвияти алоқаи мо бо Худо мебошад. Павлус моро даъват мекунад, ки дуоҳо на барои хости шахсӣ, балки барои донистани иродаи Худо бошанд.

Худовандо, ба мо кӯмак кун, ки чашмонамон наҷоти Туро бубинанд ва дарк кунем, ки нақшаи наҷоти Ту барои ҳама халқҳо бузург аст. Ба мо қувват деҳ, ки ин ҳақиқатро ба дигарон низ расонем.

Фикрҳои Гностикӣ vs Ҳақиқати Китоби Муқаддас

Фарқи асосӣ – Барои гностикҳо дониш ва таҷрибаи ирфонӣ олитарин арзиш доранд. Онҳо бовар доштанд, ки танҳо тавассути дониши махфӣ метавонанд наҷот ёбанд. Вале ҳақиқати Китоби Муқаддас мегӯяд, ки наҷот танҳо тавассути имон ба Исои Масеҳ имконпазир аст. Зиндагии имондор бо роҳбарии Рӯҳулқудс ва мутобиқи Каломи Худо шакл мегирад.

Ҳикмат ва дуо – Яқуб 1:5 мегӯяд: “Агар касе аз шумо ҳикмат кам дошта бошад, аз Худо бихоҳад…” Ҳикмат аз таҷрибаҳои шахсӣ ё дониш намеояд, балки тавассути дуо ва мутолиаи Каломи Худо ба даст меояд.

Зиддият бо муаллимони дуруғин – Муаллимони дуруғгини он замон пешниҳод мекарданд, ки танҳо дониши махфӣ ва таҷрибаи ирфонӣ метавонанд шахсро ба Худо наздик кунанд. Вале Павлус таъкид мекард, ки наҷот ва ҳидоят тавассути имон ба Масеҳ ва итоат ба Каломи Худо аст.

Дуо ва ҳидоят

Вақте ки мо дар иродаи Худо зиндагӣ мекунем, Рӯҳулқудс моро ҳар рӯз роҳнамоӣ мекунад ва ҳидоят менамояд. Ӯ ба мо қувват медиҳад, ки мисли Масеҳ зиндагӣ кунем ва Худоро бештар дӯст дорем.

Дар охир, муҳим аст, ки оятҳои Китоби Муқаддасро барои роҳнамоӣ ва дуо истифода барем, то иродаи Худоро дар зиндагии худ пурра дарк кунем. Мақсади мо бояд ҳамеша ин бошад, ки мисли Исои Масеҳ зиндагӣ кунем ва Худоро аз ҳама бештар дӯст бидорем.

Маънои «дуо» ва иштибоҳҳо дар он

Пеш аз он ки ба ояти 10 гузарем, биёед баррасӣ кунем, ки дуо чист ва муносибати дуруст нисбат ба Худованд ва дуо кардан чӣ гуна бояд бошад. Аввал мехостам ба чанд иштибоҳе ишора кунам, ки дар бораи дуо вуҷуд доранд. Баъзеҳо чунин гумон мекунанд, ки дуо бояд ҳатман ба таври муайян сурат гирад, ки ин бештар ба идеяҳои ирфонӣ ё мистикӣ шабоҳат дорад.

Иштибоҳҳои маъмул дар бораи дуо

1. Дуои эҳсосотӣ боиси камолоти рӯҳонӣ мешавад
Яке аз иштибоҳҳои маъмул ин аст, ки дуои эҳсосотӣ инсонро ба камолоти рӯҳонӣ мерасонад. Баъзеҳо чунин фикр мекунанд, ки агар дуоро бо эҳсосоти баланд ва ҳаяҷон ба ҷо оранд, пас он таъсири махсус хоҳад дошт ва онҳоро ба комилӣ мерасонад. Ин фикр нодуруст аст, зеро дуо пеш аз ҳама василаи робита бо Худо мебошад. Он танҳо як амали зоҳирӣ нест, ки боиси камолоти рӯҳонӣ гардад. Муҳим аст, ки мо дар дуо бо Худо самимона сӯҳбат кунем, на ин ки онро танҳо ба як таҷрибаи эҳсосӣ табдил диҳем.
2. Дуо бояд бо нерӯ ва такрор анҷом дода шавад, то натиҷа диҳад
Иштибоҳи дигар он аст, ки одамон фикр мекунанд, агар дуоро бо нерӯ ва садои баланд хонанд ё такрор ба такрор зикр кунанд, пас ҳатман ба натиҷаи дилхоҳ мерасанд. Онҳо чунин мешуморанд, ки қуввати дуои худи инсон метавонад ҳама чизро тағйир диҳад. Аммо фаромӯш мекунанд, ки дуо пеш аз ҳама иродаи Худоро дар назар мегирад. Мо бояд бидонем, ки иродаи Худо барои имрӯз чист ва бо дуо ба Ӯ муроҷиат кунем. Дуо на танҳо воситаи расидан ба хоҳишҳои шахсӣ, балки муносибати самимона бо Худо мебошад.
3. Дуо василаи халосӣ аз ҷаҳони моддӣ аст
Иштибоҳи дигар он аст, ки баъзеҳо гумон мекунанд, ки дуо василаи озод шудан аз ҷисм ва ҷаҳони моддӣ мебошад. Онҳо бовар доранд, ки агар ҳар рӯз, чандин маротиба дуо хонанд, пас аз ҳама чизҳои моддӣ ва корҳои бад раҳо мешаванд. Ин андеша низ иштибоҳ аст, зеро дарвоқеъ мо тавассути имон ба Исои Масеҳ озодӣ пайдо мекунем. Дар Ғалотиён 2:20 омадааст: «Ман бо Масеҳ маслуб шудам ва дигар ман нестам, ки зиндагӣ мекунам, балки Масеҳ дар ман зиндагӣ мекунад». Ин яъне, на худи амали дуо моро озод мекунад, балки муносибати мо бо Худо ва имони мо ба Ӯ аст, ки моро қувват мебахшад ва ба зиндагии озодона роҳнамоӣ мекунад.

Хулоса

Дуо танҳо як амали зоҳирӣ нест, балки робитаи мо бо Худост. Муҳим нест, ки он бо эҳсосоти баланд, бо нерӯ ё бо тартиби муайян хонда шавад. Муҳим он аст, ки дуо аз қалби соф ва бо ихлос сурат гирад. Дуо на танҳо барои расидан ба хоҳишҳои шахсӣ, балки барои беҳтар кардани муносибати мо бо Худо ва тақвият додани имони мо мебошад.

Тафсири Қӯлассиён 1:10 ва аҳамияти он дар дуо

Қӯлассиён 1:10 мегӯяд:
“Ба тавре ки муносиби Худованд рафтор намоед ва Ӯро хушнуд гардонед ва дар ҳар кори нек самар диҳед ва дар дониши Худо нашъу намо ёбед.”

Ин оят ба мо таълим медиҳад, ки зиндагии имондор бояд ҳар рӯз дар ҳамроҳии Худованд сурат гирад. Рафтори мо бояд шоистаи Ӯ бошад, яъне ҳаёти мо бояд бо иродаи Худо мувофиқ бошад.

Маънои оят ва аҳамияти он

Рафтори шоиста – Ин маънои онро дорад, ки ҳар рӯз бояд дар тарзи зиндагӣ ва рафтори худ Худовандро эҳтиром кунем ва Ӯро хушнуд созем.
Самар овардан дар ҳар кори нек – Ин нишон медиҳад, ки имондорон бояд дар ҳаёти худ корҳои нек анҷом диҳанд ва самараи рӯҳониро намоиш диҳанд.
Нашъу намо дар дониши Худо – Ин маънои онро дорад, ки мо бояд дониши худро дар бораи Худованд ва иродаи Ӯ бештар кунем.

Чӣ гуна ин оят ба дуои мо таъсир мерасонад?

Аз ин оят мо мефаҳмем, ки дуои мо бояд чунин бошад:
• Талаб кардан аз Худованд, ки ба мо қувват диҳад, то мувофиқи иродаи Ӯ рафтор кунем.
• Хоҳиш кардан, ки дар корҳои нек самаровар бошем ва дигаронро низ баракат диҳем.
• Талош кардан барои афзудани дониши худ дар бораи Худо ва муносибати наздиктар бо Ӯ.

Саволҳо барои андеша ва дуо

1. Ин оят барои дуои шумо чӣ маъно дорад?
– Оё ман дар зиндагии ҳаррӯзаам муносиб бо Худованд рафтор мекунам?
– Оё ман дар корҳои неки худ самар меоварам?
– Оё ман дониши худро дар бораи Худо зиёд мекунам?
2. Аз ин оят чӣ гуна муҳтоҷи дуое ба назар мерасад?
– Дуо барои қувват ва раҳнамоӣ дар роҳи Худованд.
– Ин барои амиқтар шудани дониши Худо дар ҳаёти шахсӣ ва оилавӣ.
– Дуо барои баракат ва самароварии корҳои нек.

Дуо

Худованди меҳрубон!
Ба ман тавоноӣ ато кун, ки дар роҳи рост рафтор кунам ва туро хушнуд созам. Ба ман кӯмак кун, ки ҳар рӯз самари рӯҳонӣ оварам ва дар дониши Ту рушд кунам. Худовандо, дили маро бо ҳикмати Ту пур гардон ва ба ман фаҳмиш деҳ, то иродаи Туро дарк кунам ва ба он содиқ бошам. Омин!

Series Navigation<< Муқаддимаи ҚӯлассиёнҚуввати Худо – Қӯлассиён 1:11-14 >>