Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
Раҳмат ва қудрат аз Худост
Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо
Бо вуҷуди ҳама кӯшишҳои душманонаш, барои мубориза бо ӯ, Довуд, ки ба ноумедӣ наздик буд, сулҳу осоиштагиро танҳо дар Худо меҷӯяд. Ӯ боварӣ дошт, ки муҳаббат, марҳаммат ва қудрате, ки бар бадӣ ғолиб меояд, танҳо аз ҷониби Худованд аст (оят. 1-13).
Дарсҳои Худо
4 То ба кай ба марде ҳамла мекунед, то ки ӯро ҳамаатон ба ҳалокат бирасонед, ба монанди девори хамида ва тавораи калавида? 5 Танҳо қасди он доранд, ки ӯро аз мартабааш сарнагун созанд; кизбро дӯст медоранд: бо забони худ баракат медиҳанд, вале андаруни худ лаънат мегӯянд. Село. (61:4-5)
Одамоне, ки бе Худо зиндагӣ мекунанд, нақшаҳои ба даст овардани қудрат ва қувватро доранд. Аммо қуввати онҳо дар муқоиса бо бузургии Худо, як нафаси бод, як қатраи об аст (Хуруҷ. 40:15). Фарзандони Худо набояд ба ақидаи нодуруст фирефта шаванд, ки хушбахтӣ ба инсон имкон додани он чизест,
ки ҳар чизеро, ки мехоҳад ба даст орад ё анҷом диҳад. Сарват ва қудрат, ки бидуни хости Худо ба даст омадааст, инсонро маҷбур мекунад, ки ба дигарон зулм ва ранҷ кунад. Ҳолати дили шумо чӣ гуна аст? Шумо ба кӣ ё ба чӣ умед доред? Шумо аз кӣ ё аз чӣ қувват мегиред?
Татбиқи таронаи Забур
Ин тарона ба мо дар интизориҳои мо кӯмак мекунад. Умед ва интизории мо дар Худованд аст, на дар шахс, нақша ё вазъият. Танҳо дар Худо ором ёб, эй ҷонам! Зеро ки умедам аз Ӯст. (61:6) Ба Худованд мунтазир бошед ва тамоми бори худро ба Ӯ супоред. Ӯ умед ва интизории мост.
Танҳо Ӯст кӯҳпораи ман, наҷоти ман ва паноҳгоҳи ман: фурӯ нахоҳам ғалтид. (61:7) Танҳо Ӯ метавонад моро таслим ва иҷро кунад. Ба ибораи дигар, ҳеҷ як шахс ё ҳолати дигаре дар ин ҷаҳон наметавонад ин корро кунад.
Сипас ояти нӯҳ ба мо дастур медиҳад, ки чӣ кор кунем: Ҳама вақт ба Ӯ таваккал кунед, эй қавм! Дилҳои худро ба ҳузури Ӯ холӣ кунед; Худо паноҳгоҳи мост. Село. (61:9). Ҳама вақт – замонҳои хуб ва душвор – мо ба ӯ эътимод дорем. Мо аз самими калб диламонро мерезем. Мо тамоми ташвиш, тарсу хавотири худро ба у медихем. Бале, Худо мехоҳад, ки мо комилан ростқавл бошем ва фикрҳои худро ба Ӯ гӯем. Ин суханон, Дилҳои худро ба ҳузури Ӯ холӣ кунед, чунин маъно доранд, ки мо дарди дил ба Худо мекунем. Калимаҳои Село маънои онро медиҳанд, ки мо дар бораи ин калимаҳо истода, фикр мекунем.