Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
- Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
- Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
- Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
- Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22
- Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
- Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
- Китоби Ибриён 9:1-10 — Рамзи қурбониҳои Мусо
- Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
- Ибриён 10:1–10 – Мукаммалӣ дар марги Масеҳ
Чаро қурбонӣ зарур аст? Дар ин ҷо мо ду ҳадафи асосии қурбониро мебинем: поксозӣ ва бахшиш. Дар ояти 22 мо принсипи муҳимеро мебинем: «бе рехтани хун, омурзиш нест». Аз Навиштаҳо, хуни қурбониҳо бо об омехта шуда, бар ашё пошида мешуд, то онҳоро барои ибодат тақдис кунанд. Ин нишон медод, ки чизе бояд пок шавад, то барои Худо қобили истифода гардад.
Поксозӣ ва бахшиш дар ин ҷо якҷоя зикр мешаванд — яъне гуноҳ на танҳо бахшида мешавад, балки тоза ҳам мегардад. Калимаи «бе» дар оят таъкид мекунад, ки бе хунрезӣ, бахшиш ғайриимкон аст. Худо дигар гуноҳҳоро тавассути қурбонии ҳайвонот намебахшад — балки танҳо тавассути қурбонии ягона ва комили Масеҳ, ки дар оятҳои 23–28 тавсиф шудааст.
Оятҳо нишон медиҳанд, ки аввал ашё бояд пок шаванд — вале инсонҳо ба бахшиш ниёз доранд. Ҳама чиз барои муносибати дуруст бо Худо бояд пок гардад. Масеҳ вориди муқаддастарин ҷой (на бо дасти инсон сохташуда, балки осмонӣ) гардид, то башарро пок ва бахшида созад. Ӯ мисли саркоҳинони Аҳди Қадим нест, ки ҳар сол бояд қурбонӣ кунанд — Ӯ як бор ва то абад худро қурбон кард (9:26). “Вагар на Ӯ мебоист аз ибтидои олам борҳо уқубат
мекашид. Аммо Ӯ алҳол, дар охири замонҳо, як бор зоҳир шуд, то ки бо қурбонии Худ гуноҳро нест кунад.”
Ояти 27 принсипи дигареро нишон медиҳад: ҳар кас як бор мемирад ва баъд доварӣ меояд. Ин қонун ба ҳамаи инсонҳо дахл дорад. Масеҳ — бегуноҳ ва муқаддас — як бор мурд, то гуноҳи башарро бар дӯш бигирад ва дар рӯзи охир на барои доварӣ, балки барои наҷоти имондорон зоҳир шавад (9:28).
Қурбонии Масеҳ дар салиб бахшишеро муҳайё кард, ки дигар ниёз ба такрор надорад. Ӯ гуноҳро аз байн бурд (9:26) ва бо маргаш вазниниро бардошт (9:28). Манзарае, ки муаллиф баён мекунад, мисли коҳини бузург аст, ки аввал дар ҳавлӣ қурбонӣ мекунад, сипас вориди муқаддас мешавад, то барои халқ шафоат намояд. “Ва чунон ки одамонро насиб гардидааст, ки як бор бимиранд ва пас аз он ба доварӣ дучор шаванд, 28 Ончунон Масеҳ низ як бор Худро барои бардоштани гуноҳҳои бисьёр касон қурбонӣ намуда, бори дуюм на аз барои татҳири гуноҳ зоҳир хоҳад шуд, балки барои онҳое ки Ӯро интизор доранд, то наҷот ёбанд.” (9:27-28 KM99)
Онҳое, ки дар берун интизоранд, бо умеди баргаштани ӯ зиндагӣ мекунанд. Ҳамин тавр, Масеҳ пас аз марг эҳё шуд ва ӯ боз хоҳад омад. Ӯ бахшиш ва умеди абадиро мебахшад — кумак мекунад, то бо марг рӯ ба рӯ шавем, довариро гузарем ва дар назди Худо бо эътимод истем. Имондор танҳо нест — ӯ бо Масеҳ аст, ки умеди ҷалоли мост.
Кори Масеҳ комил ва ниҳоист. Ӯ на танҳо дар салиб ҷон дод, балки ба назди Падар дар осмон ворид шуд, то барои мо шафоат намояд. Имрӯз мо ба Ӯ эътимод дорем — на ба қурбонии ҳайвонот, балки ба Ӯ, ки як бор қурбонӣ шуд ва ҳамеша зинда аст.
Худовандо, ба Ту барои қурбонии комиле, ки ба ман умед, бахшиш ва ҳаёти нав ато мекунад, шукр мегӯям. Бигзор имрӯз дар Масеҳ рафтор кунам — Ӯе, ки барои ман мурд, то ман барои Ӯ зиндагӣ кунам.