Инҷили Матто – Пешгӯиҳои сершумор дар бораи марги Исо
Оё Исо марг ва ранҷу азоби худро пешгӯӣ карда буд? Бисёре мегӯянд, ки ӯ дар Инҷили Матто чандин бор инро гуфтааст. Биёед бубинем, ки ӯ дар бораи азобҳои худ чанд маротиба пешгӯӣ кардааст. Дар Инҷили Матто ба таври васеъ дар бораи таваллуди Масеҳ сухан меравад ва ду маротиба таъкид шудааст, ки ӯ барои дигарон мурдан таваллуд шудааст.
Ҳангоми таваллуди Исо ба сӯи салиб қадам задан
Фаришта ба Юсуф, шавҳари Марям, гуфт: «Ва Писаре хоҳад зоид, ва ту Ӯро Исо хоҳӣ номид; зеро ки Ӯ қавми Худро аз гуноҳҳошон наҷот хоҳад дод». (Матто 1:21) Номи Исо маънои наҷотро дорад. Касе метавонад зинда монад, аммо наҷот додан аз гуноҳ фарқ мекунад. Дар низоми Аҳди Қадим барои пӯшонидани гуноҳ ҳамеша марг лозим буд. Худо ҳайвонеро кушта, Одаму Ҳавворо пӯшонд. Ба ҷои Писари Иброҳим як қӯчқор дода шуд. Қонун қурбонии ҳайвони покро талаб мекард, то гуноҳи инсонро бардорад. Ҳамин тавр, номи Исо ба марги ояндаи ӯ барои гуноҳҳои ҷаҳон ишора мекунад.
Дар Аҳди Қадим, дигарон бо номи Еҳушаъ (ибронии номи юнонии Исо) халқи Худоро наҷот доданд (Китоби Еҳушаъ ва Закарё 6). Аммо ин на ба одам, балки ба худи Худо ишора мекунад.
Дар Забур омадааст: «Эй Исроил, ба Худованд умед банд, зеро ки эҳсон назди Худованд аст, ва халосӣ назди Ӯ бисёр аст. Ва Ӯ Исроилро аз ҳамаи гуноҳҳои вай халосӣ хоҳад дод». (Забур 129:7-8)
Тавре ки Матто мегӯяд, Исо бо мо Худо хоҳад буд ва Ӯ моро аз гуноҳҳои мо наҷот медиҳад. Худо ҳамеша бахшандаи наҷот аст, ки дар Исо пайдо мешавад (Матто 1:23). Сипас, мо мебинем, ки мунаҷҷимон омада, тӯҳфаҳо медиҳанд. Яке аз тӯҳфаҳо махсусан аҷиб менамояд:
«Ва онҳо даромада, Кӯдакро бо Марями модари Ӯ диданд, ва саҷда карда, Ӯро ибодат карданд; ва ганҷҳои худро кушода, ба Ӯ тӯҳфаҳо – тилло, луббон ва мирро тақдим намуданд». (Матто 2:11) Мирро барои мумтоз кардани ҷасади мурда истифода мешуд. Оё ин доноёни Шарқ медонистанд, ки Дониёл пешгӯӣ карда буд, ки Масеҳ нобуд карда мешавад?
«Ва Масеҳ нобуд карда хоҳад шуд, лекин на барои Худ». (Дониёл 9:26)
Мо намедонем, ки хирадмандон чӣ фикр мекарданд, аммо маслиҳатҳои Инҷил моро водор мекунанд, ки дар бораи зиндагии Исо ва он чӣ ба марги ӯ оварда мерасонад, фикр кунем. Як порчаи дигар омадани Масеҳро ҷамъбаст мекунад:
«Ин сухан дуруст аст ва сазовори қабули куллӣ, ки Исои Масеҳ ба дунё омад, то гуноҳкоронро наҷот диҳад, ва ман бадтарини онҳо ҳастам». (1 Тимотиюс 1:15)
Худовандо, ба ту миннатдорам, ки Исои Наҷотдиҳандаро ба ҷаҳон фиристодӣ. Ман гунаҳкорам ва ба Наҷотдиҳанда ниёз дорам.
Матто 12:38-42 – Аломати Юнус
38 Он гоҳ баъзе аз китобдонон ва фарисиён ба ҷавоб гуфтанд: «Эй Устод! Мехоҳем аломате аз Ту бубинем». 39 Дар ҷавоби онҳо гуфт: «Насли шарир ва зинокор аломате металабад: ва ба вай, ҷуз аломати Юнуси набӣ, аломате дода нахоҳад шуд; 40 Зеро, чунон ки Юнус се шабонарӯз дар шиками моҳӣ
буд, Писари Одам низ се шабонарӯз дар оғӯши замин хоҳад буд. 41 Мардуми Нинве дар рӯзи доварӣ бо ин насл бархоста, онро маҳкум хоҳанд кард, зеро ки онҳо бо мавъизаи Юнус тавба карданд; ва инак, дар ин ҷо Шахсе аз Юнус бузургтар аст. 42 Маликаи Ҷануб дар рӯзи доварӣ бо ин насл бархоста,
онро маҳкум хоҳад кард, зеро ки вай барои шунидани ҳикмати Сулаймон аз ақсои замин омад; ва инак, дар ин ҷо Шахсе аз Сулаймон бузургтар аст. Матто 12:38-42
Вақте ки Исо дар бораи марг ва ранҷу азоби ояндаи худ сухан гуфтанро оғоз мекунад, барои тасвир кардани рӯйдодҳои оянда аломат ё мисол меорад. Баъзе диндорон ба назди ӯ омада, нишона талаб мекунанд. Дар ҷавоб, ӯ дар бораи Юнус сухан мегӯяд.
Исо таъкид мекунад, ки одамони шарир ва гунаҳкор нишона (аломате ) меҷӯянд ва ду гурӯҳеро ном мебарад, ки ин насли ҳозираро доварӣ хоҳанд кард: мардуми Нинве ва маликаи Сабо. Ҳар ду паёми Худоро шунида, тавба карданд ва имон оварданд. Аммо пешвоёни динӣ бовар намекунанд ва маҳкум мешаванд.
Тавбакунандагон дар ин мисол на яҳудиён, балки ғайрияҳудиёне буданд, ки имон оварданд. Ин андеша бешубҳа пешвоёни динро ба хашм овард, водор сохт, ки дар бораи омӯхтаи худ биандешанд ва дар ниҳоят, аз ҷониби онҳо доварӣ шаванд.
Аломат он аст, ки Юнус се шабу рӯз дар шиками моҳӣ буд ва Писари Одам низ се шабу рӯз дар қабр хоҳад буд. Пас аз ин се рӯз, ба Юнус ҳаёти нав дода шуд ва Масеҳ низ эҳё хоҳад шуд. Исо намегӯяд, ки ӯ аз замин хоҳад баромад, аммо иртиботи ӯ бо Юнус наҷотро дар назар дорад. Ӯ медонист, ки пешвоёни динӣ бовар нахоҳанд кард, бинобар ин, ҳикояи Аҳди Қадимро ба вазъияти худ пайваст, то он мувозӣ бошад. Ӯ мемирад ва пас аз се рӯз зинда мешавад.
Аломати оянда эҳёи Исо хоҳад буд. Ӯ се рӯз ранҷу азоб хоҳад кашид, дар ҷои торик хоҳад буд ва аз марг наҷот хоҳад ёфт, монанди Юнус.
Посухи мардум низ як мувозинаи дигар аст. Шумо чӣ тавр? Оё ба суханони Исо бовар мекунед? Ӯ пешгӯӣ карда буд, ки уқубат хоҳад кашид, аммо дар рӯзи сеюм эҳё хоҳад шуд.
Худовандо, бигзор ман аломатеро талаб накунам, мисли он чӣ пешвоёни дин аз Исо талаб карданд. Бигзор суханони Туро бишнавам, ба онҳо такя кунам ва бо тамоми дил бовар намоям.