Ирмиё 31:31-34 – Аҳди нав
Халқи Худо дар асирӣ буд ва дур аз замине, ки ба онҳо ваъда шуда буд, зиндагӣ мекард. Худо боз онҳоро ҷамъ мекунад, на танҳо барои он ки ба моликияти замин баргарданд, балки то пурра наҷот ёбанд ва новобаста аз он ки дар куҷо бошанд, Ӯро бишносанд. Донистани Худо аз доштани мол муҳимтар аст.
Нақшаи Бузургтар
Пештар подшоҳ Йӯшиёҳу барои мардум аҳд мебаст, аммо ҳоло Худо нақшаи бузургтареро дар назар дошт. Ӯ мехост дигаргунии ботинӣ дар дили одамон сурат гирад. «Шариати Худро дар ботини онҳо ҷойгир хоҳам кард ва онро бар дили онҳо хоҳам навишт, ва Ман Худои онҳо хоҳам буд, ва онҳо қавми Ман хоҳанд буд» (31:33).
Қонуни Мусо нишон медод, ки онҳо гунаҳкоранд, аммо онҳоро наҷот дода наметавонист. Акнун Худо Худро ошкор мекунад ва онҳо Ӯро хоҳанд шинохт. Донистани Худо на танҳо донистани баъзе қонунҳои берунӣ, балки муносибати амиқ бо Ӯро дар бар мегирад.
Изҳороти «Худовандро бишнос» бештар аз фаҳмиши зоҳирист. Он даъват ба муносибати ростин бо Худо мебошад, ки аввал шахс гуноҳҳои худро эътироф карда, бахшиш металабад. Зеро Худо гуфтааст, ки гуноҳҳои онҳоро мебахшад. Ин раванди оштӣ одамро ба дарки амиқи он мерасонад, ки муносибатҳо чӣ гуна вайрон шуда, бояд барқарор шаванд. Донистани Худо ин дарк кардани таъсири ҳар амали мо ба муносибати мо бо Ӯст.
Дар нақшаи наҷоти Худо, Ӯ гуноҳҳои онҳоро мебахшад (31:34). Ин бахшиш қурбониро талаб мекунад, ки Наҷотдиҳандаи оянда онро пешкаш хоҳад кард. Ӯ кӣ будани Худоро ошкор намуда, қурбониеро барои омурзиши гуноҳҳои ҷаҳон хоҳад дод. Бо вуҷуди ин, ҳар инсон бояд Ӯро бишносад ва марги қурбонии Ӯро қабул кунад. Ин аҳди нав аст, ки Худо дар ҳаёти мо мегузорад.
Зикри «Аҳди ҷадид» номеро, ки ҳоло «Инҷил» меномем, ба ёд меорад. Ҳарчанд муносибати Худо бо мардум як аст, усули он дигар шудааст. Ҳоло дар Масеҳ мо бо рӯҳ назди Ӯ меоем, на тавассути қонуни беруна. Муносибати ростин ва устувор он аст, ки одамон Худоро Худои худ меноманд ва Ӯ онҳоро «халқи Ман» меномад.
Аҳднома чист?
Аҳд муносибатро муайян мекунад, ваъда медиҳад. Шартномае, ки аз аҳд фарқ мекунад, ба ӯҳдадориҳо тамаркуз мекунад, аммо аҳд – ҳама дар бораи муносибат аст. Шартнома сарҳадҳои беруниро муайян мекунад, аммо аҳд ягонагии тарафҳоро ташкил медиҳад. Худо аҳд мебандад, аммо одамон шартнома мебанданд.
Шартнома созишномаи молиявист, аммо аҳд бар ваъдаҳои қурбонӣ асос ёфтааст. Агар шартнома муайян кунад, ки шахс чӣ бояд кунад, пас аҳд ба он диққат медиҳад, ки шахс чӣ гуна бояд бошад. Агар шартнома ба шартҳо асос ёфта бошад, пас аҳд бечунучаро ва вайроннашаванда аст.
Аҳд пайванди муносибати ваъдашударо муайян мекунад, ки аз ҷониби Худо оғоз ёфтааст ва риоякунандагони аҳдро даъват мекунад, ки бо Худо зиндагӣ кунанд. Ин порча ба халқи Худо умед мебахшад, ки наҷоти Ӯ ба амалҳои одилонаи одамон вобаста нест, балки аз ҷониби Худо сурат мегирад.
Худовандо, барои ваъдаи аҳди нав, ки дар он гуноҳҳои ман бахшида мешаванд ва ман метавонам дар Ту бе тарси таркшавӣ сокин шавам, Ташаккур мегӯям!
