Ишаъё 11

Рӯзи 14 – Ишаъё 11:1-5

Дар се рӯзи оянда мо боби 11-и китоби Ишаъёро дида мебароем, ки он боби калидие мебошад, ки дар бораи ҳаёти Масеҳ ва омадани дуюми Ӯ пешгӯӣ мекунад. Пайдоиши Масеҳ паёми умед аст. Ӯ бо хислати одил меояд, ки одамонро ва дар ниҳоят халқҳоро барқарор мекунад. Пайдоиши Ӯ ҷаҳонро дигаргун хоҳад кард.

Масеҳро “навдае аз танаи Йисой” меноманд, ки ин ба падари Довуд ишора мекунад. Ин ҳокими одил, гарчанде дар аввал хурдакак ва камнамо бошад ҳам, бо таъсири бузурги худ дунёро тағйир медиҳад.

Навда ҳамчун нишонаи ҳаёт

Навда рамзи ҳаётест, ки аз “кундаи бурида” бармеояд. Калимаи «танаи Йисой» ба дарахти бурида ва кундаи бокимонда дахл дорад, ки рамзи умед дар ҳолати ба назар ноумедӣ мебошад. Умед ҳамеша дар ториктарин лаҳзаҳо пайдо мешавад.

Рӯҳи Худо бар Масеҳ

Дар ояти 2, Рӯҳи комили ҳафткаратаи Худо бар Масеҳ қарор мегирад ва натиҷаҳои мӯъҷизае меорад, ки на танҳо одамонро, балки вазъиятҳоро низ тағйир медиҳад. Ҳисси умеди нав ва оғози нав аз ҷониби Худо баракат меёбад:
“Ва бар Ӯ Рӯҳи Худованд, рӯҳи ҳикмат ва хирад, рӯҳи машварат ва қудрат, рӯҳи шинохтани Худованд ва тарси Ӯ қарор хоҳад гирифт” (Ишаъё 11:2).

Муносибати наздик ва ягонаи Масеҳ бо Худованд ва Рӯҳи Ӯ дар хислаташ зоҳир мешавад. Вақте ки мо дар бораи таваллуди Масеҳ фикр мекунем, ин оятҳо ба мо кӯмак мекунанд, ки на танҳо як кӯдак, балки қудрати дигаргункунандаи Ӯро тасаввур намоем. Ӯ дар суханонаш адолат ва ҳикмат меорад, адолатро иҷро мекунад ва ба ниятҳои Худо содиқ мемонад.

Умед ва пайравӣ

Ба ҳамин монанд, мо низ бояд бо Масеҳ бимонем ва мисли Ӯ амал намоем. Исо ба мо қувват мебахшад ва бо каломи худ моро роҳнамоӣ мекунад

“21 Зеро ки шумо барои ҳамин даъват карда шудаед, чунки Масеҳ низ барои шумо уқубат кашида, ба шумо намунаи ибрат боқӣ гузошт, то ки аз паи Ӯ равона шавед: 22 Ӯ гуноҳе накардааст, ва дар забонаш макре набуд; 23 Гирифтори бадгӯӣ гардида, Ӯ ҷавобан бадгӯӣ намекард; азоб кашида, таҳдид намекард, балки Худро ба Довари Одил месупурд…”1 Петрус 2:21-23

Даъват ба амал

Зиндагӣ бо рафтори дуруст ва суханони оқилона муҳим аст. Имрӯз ҳамон Рӯҳе, ки ба Масеҳ дода шуд, дар дохили мо зиндагӣ мекунад. Биёед аз Рӯҳи Ӯ пур шавем ва мисли Масеҳ ба дигарон бо муҳаббат ва одилона сухан гӯем.

Дуо:

Падари Осмонӣ, ба ман ҳамон Рӯҳро деҳ, ки Исо дошт, то одилона зиндагӣ кунам ва бо ҳикмат сухан гӯям. Оми

Рӯзи 15 – Ишаъё 11:6-9 – паёми умед аст

Бузургтарин мисоли ҳамзистии осоишта дар Ишаъё 11:6 нишон дода шудааст, ки дар он барра ва гург дар ҳамоҳангӣ зиндагӣ мекунанд. Ин тағйирот як саҳнаи наверо ба вуҷуд меорад, ки на танҳо ҳамоҳангии берунии душманони табиати ҳайвонотро инъикос мекунад, балки табиати ботинии онҳоро низ тағйир медиҳад.

Масеҳ дигаргуние меорад, ки ба тамоми офариниш таъсир мерасонад. Чӣ тавре ки обҳо заминро фаро мегиранд, шинохти Худо ва ҳузури Ӯ низ ҷаҳонро фаро хоҳад гирифт. Ин дониш маънои на танҳо фаҳмиши ақлонӣ, балки эҳсоси қудрат ва ҳузури шахсии Худоро дорад.

Дар қисми охирини ин боб, халқҳо рӯҳан муттаҳид мешаванд ва роҳеро ба ибодати Худо боз мекунанд. Дар ин замина, ҳатто аз ҳама хатарноктарин махлуқот, ба монанди морҳо, ба бегуноҳтарин кӯдаки навзод зарар намерасонанд. Омадани Масеҳ дар Рӯҳи ҳалим чизҳои ғайриимконро имконпазир мекунад.

“Дар тамоми кӯҳи муқаддаси Ман
бадӣ нахоҳанд кард ва осебе нахоҳанд расонид,
зеро замин аз шинохтани Худованд пур хоҳад буд,
мисли он ки баҳр пур аз обҳост.” (Ишаъё 11:9)

Ин саҳна тасвири пурраи сулҳ ва оромиро нишон медиҳад. Наҷот дар Масеҳ чунин ваъдаро ба мо медиҳад: наҷот, тақдис ва ҳаёти ҷовидонӣ дар Ӯ. Масеҳ дигаргуние меорад, ки ҳамаи оқибатҳои гуноҳ аз миён мераванд. Гуноҳ дигар ҳукмронӣ намекунад, балки Мири сулҳ ҳукмрон хоҳад буд.

Масеҳ наҷоти комил медиҳад (ҷадвали Қӯлассиён 1:4-5):

Худовандо, ба Ту барои наҷоти ман ташаккур мегӯям, ки на танҳо табиати маро, балки ниҳоят вазъияти маро низ тағйир медиҳӣ. Омин.

Рӯзи 16 – Ишаъё 11:10-16

Навдаи сабз аз кундаи Ҷесси ҳоло ба решаи Ҷесси табдил ёфтааст. Он қавӣ ҷойгир карда шудааст ва барои афзоиш додани таъсир омода аст. Ин бахшро метавон чунин тавсиф кард:
Ишаъё 11:10–16
1. Баргардонидани боқимонда аз байни халқҳо (11:10–12).
2. Муносибат ва сулҳи байни халқҳо (11:13–14).
3. Роҳи кушод барои расидан ба сӯи Худо (11:15–16).

Дар оятҳои 10 ва 12 “ливое” шахсияти Масеҳро нишон медиҳад. Ин на танҳо як парчам, балки бештар ба як аломати возеҳ монанд аст, ки ҳама метавонанд онро бубинанд. Ин реша, ки дар 11:1 ҳамчун сарчашмаи пурсамарӣ зикр шудааст, дар ин ҷо ҳамчун манбаи таъсир ва эътимод тасвир мешавад. Ҳамаи халқҳо ин байрақи даъватро хоҳанд дид ва назди он хоҳанд омад. Имрӯз парчамҳо аксаран барои пешбурди ҳадафҳои сиёсӣ истифода мешаванд, аммо дар ин рӯз парчами сулҳ Масеҳро инъикос мекунад. Ӯ даъвати наҷот аст.

Миллатҳои зикршуда доираи васеи халқҳоро аз Шарқ ба Ғарб ва аз Шимол ба Ҷануб фаро мегиранд. Даъвати омадан барои ҳама боз аст. Ҳар гуна монеаи ҷисмонӣ ё табиӣ бартараф карда мешавад, то касе баҳонае надошта бошад, ки чаро омада наметавонад. Ин тасвир хуруҷи дуюм аз Мисрро нишон медиҳад. Ҳеҷ қувваи душман наметавонад бар зидди ин нақша истад (11:14–16).

Барои мо, имондорон, дидани ин парчами ягонагии Масеҳ умед ва интизориро меорад. Кӯдаке, ки дар Мавлуди Исо таваллуд шудааст, ин умедро иҷро мекунад. Ӯ шоҳзодаи сулҳ аст ва ҳамаи моро даъват мекунад, ки назди ӯ биёем ва чизҳои шикастаро барқарор кунем. Масеҳ «Шодӣ барои ҷаҳон» аст, зеро вай душмании онро мағлуб мекунад ва ҳамаро дар зери ливои сулҳи худ муттаҳид месозад.