Ишаъё 40:1-11 Каломи Худо Тасаллиро Ваъда Медиҳад

Рӯзи 17 – Ишаъё 40:1-5

Тасаллии Худо аз муоширати наздик бо Ӯ меояд. Ӯ одил аст ва барои гуноҳҳо ҷазо талаб мекунад (40:2). Халқи Худо оқибатҳои гуноҳи худро дидаанд, ва акнун даъват меояд, ки роҳи нави Худовандро омода кунанд (40:3). Ин роҳ душвориҳоро бартараф мекунад ва ҷалоли Худованд ошкор мешавад (40:4-5).

Тавсифи Ишаъё 40:1-11

Tасаллии Худоро эълон мекунад

• 40:1–2: Пешгӯӣ аз омадани Худо хабар медиҳад.
• 40:3–5: Роҳи нав, ки душвориҳоро бартараф мекунад, ҷалоли Худоро ошкор месозад.
• 40:6–8: Зиндагӣ зудгузар аст, аммо каломи Худо абадист.
• 40:9–11: Хабари хуш дар бораи ғамхории Худо эълон мешавад.

“Тасаллӣ диҳед, қавми маро тасаллӣ диҳед”, — мегӯяд Худои шумо. (Ишаъё 40:1)
Тасаллии ваъдашуда дар суханони Худо ошкор мешавад: “Шумо халқи Ман ҳастед ва Ман Худои шумо ҳастам.” Ин нишон медиҳад аҳди Худо бо халқи Худ, ки пур аз меҳрубонӣ ва пайвастагист. Ӯ мехоҳад, ки мо на танҳо итоат кунем, балки бо Ӯ муносибати наздик дошта бошем.

Ду омадани Худо дар таърих

1. Омади аввал: Яҳёи Таъмиддиҳанда роҳи Худовандро омода кард (Ишаъё 40:3; Юҳанно 1:23). Худо ҷисм гирифт ва миёни мо сокин шуд, ва мо ҷалоли Ӯро дидем (Юҳанно 1:14).
2. Омади дуюм: Дар ин омадан ҳамаи монеаҳо бартараф хоҳанд шуд, ва ҳар кас бояд интихоб кунад — назди Худо ояд ё бо доварӣ рӯ ба рӯ шавад. Ин дуввумин омадани Масеҳ аст, вақте ки ӯ салтанати худро барпо мекунад.

Дар ҳарду ҳолат, ҷалоли Худо барои ҳама ошкор хоҳад шуд, ва замони навсозии ҳама чизҳо меояд.

Пурсиш барои ҳаёт

Мо ба ҷашни таваллуди Масеҳ назар мекунем. Оё мо аз гуноҳҳои худ рӯй мегардонем ё аз тасаллии ваъдашуда истифода мебарем? Ҳамчун Яҳёи Таъмиддиҳанда, бояд ҳаёти худро барои омадани ҷалоли Худо омода созем.

Худовандо, ман иқрор мешавам, ки дар дилам чизҳое ҳастанд, ки ба ту халал мерасонанд. Маро бубахш ва диламро омода соз, то ҷалоли Туро дида тавонам. Oмин!

Рӯзи 18 – Ишаъё 40:6-11

Зиндагӣ мисли алаф пажмурда мешавад, ва танҳо он чизе, ки барои абадият анҷом дода мешавад, боқӣ мемонад. Даъвати Худо ба инсоният ин аст, ки бидонад: ҳаёт муваққатист, аммо Каломи Худо абадист. Чунон ки Худованд Исо гуфтааст: “Осмон ва замин мегузаранд, аммо Каломи Ман ҳаргиз намегузарад.” (Марқӯс 13:31).

Ҳаёти инсон муваққатист ва бе умеди ҳақиқӣ барои ҳаёти фаровон ва абадӣ мемонад. Танҳо Каломи Худо асоси устувор ва пояндаи ҳаёт аст. Овози нидо (Ишаъё 40:6) ба мардум муждаи наҷот медиҳад. Ин хушхабар мегӯяд, ки Худо дар ин ҷо ҳузур дорад ва барои овардани наҷот ва ҳаёт ба онҳое, ки Ӯро меҷӯянд, фаъолона амал мекунад (40:9). Худо бо мост, на дур аз мо ва ҳаргиз нигарониҳои моро нодида намегирад.

Бузургии Ӯ ба Ӯ имкон медиҳад, ки худро ба халқи худ ошкор намояд ва онҳоро бо муҳаббати бепоён дастгирӣ кунад. Вай ҳамчун чӯпони нек меояд, то ба халқаш ғамхорӣ намояд ва агар лозим шавад, онҳоро ба бехатарӣ барад. Худо ҳамчун чӯпон халқашро ғизо медиҳад ва роҳнамоӣ мекунад.

Ҳамаи ин тасвирҳо ба омадани Масеҳ ишора мекунанд. Ӯ наздик мешавад ва дар байни мо хоҳад буд. Ӯ чун чӯпони нек моро ғамхорӣ хоҳад кард. Исо гуфтааст: “Ман дарвоза ҳастам ва Ман чӯпони нек ҳастам” (Юҳанно 10:9-16). Дар таҷассуми Масеҳ тасаллӣ ва ғамхории Худо ба воситаи ҳузури шахсии Ӯ миёни мардум таъмин мегардад.

Худовандо, маро ба ҳузури худ бибар, то тасаллои Туро бидонам. Ба ман фаҳмиш ато кун, ки ҳаёт муваққатист, аммо ту роҳе абадӣ ва пойдор барои ман муҳайё кардаӣ. Омин.