Ишаъё 53 – Пешгӯии ғуломи азобдида (Бандаи Худо)
Ишаъё 53 марги қурбонии Масеҳро пешгӯӣ мекунад. Ин боб дар Аҳди Ҷадид оварда шудааст ва нишон медиҳад, ки чӣ тавр нақшаи наҷоти Худо дар зеҳни Худо зиёда аз 700 сол пеш аз замони Масеҳ буд. Номи “Бандаи Худо” аз Ишаъё 52:13 омадааст.
Кист, ки ба овозаи ба гӯши мо расида бовар карда бошад, ва кист, ки бозуи Худованд бар вай зоҳир гардида бошад? 2 Ӯ (Бандаи Худо) мисли навдае ба ҳузури Худованд рӯидааст, ва мисли решае аз замини хушк; Ӯро на симое буд, на ҷамоле, то ҳавас кунем, ки ба Ӯ назар андозем; ва на намуде буд, то муштоқи дидораш гардем. 3 Ӯ манфур буд ва радди мардум, дардманд ва ранҷур, ва мисли касе ки аз вай рӯй мегардонанд; Ӯ манфур буд, ва мо Ӯро писанд намекардем. (53:1-3)
Дар ин фасли аввали боб мо дар бораи ходими радшуда мехонем. Ӯро халқаш хор ва рад мекунад. Ояти якум дар бораи далели аҷибе сухан меравад, ки бисёриҳо ба хабар дар бораи Масеҳ бовар намекунанд. Аммо гурӯҳе ҳаст, ки бовар мекунанд ва мепурсанд, ки “ба хабари мо кӣ бовар мекунад?”
Сипас, онҳо дар бораи бозуи Худованд, ки наҷот дода метавонад, мепурсанд. Бисёриҳо боварӣ надоранд, ки Худованд чӣ гуна наҷот медиҳад, онҳо фикр мекунанд, ки Худо ин тавр карда наметавонад.
Дар ояти дуюм мо мефаҳмем, ки Масеҳ на аз мавқеи бойи иҷтимоӣ, балки аз вазъияти фурӯтанӣ меояд. Бо вуҷуди ин, ӯ дар назди Худованд ба воя расидааст ва ин аҳамияти бузург дорад.
Он гоҳ мо мефаҳмем, ки дигарон бо ӯ чӣ гуна муносибат мекунанд (53:3). Онҳо ӯро хор хоҳанд кард ва ӯро рад мекунанд. Ӯ сахт азоб хоҳад кашид. Ҷолиб он аст, ки бисёре аз динҳои гуногуни ҷаҳон ба Исо эҳтироми зиёд доранд. Бо вуҷуди ин, эҳтиром кардани шахс аз пайравии ӯ фарқ мекунад. Нодида
гирифтани суханони Исо ва он чизе, ки ӯ барои ҳар яки мо кардааст, ҳеҷ гоҳ ба ӯ шараф намедиҳад. Ӯро ба хотири мо нафрат ва рад карданд. Ӯ мурд, то гуноҳҳои моро бигирад ва агар мо ба ӯ ҳамчун наҷотдиҳанда бовар накунем, пас мо ӯро эҳтиром намекунем. Дар ҳақиқат, мо ӯро беобрӯ мекунем ва зиндагиву гуфтор ва марги қурбониашро бемаъни мекунем.
Парвардигоро, ба куфри мо мадад кун ва аз онон набошем, ки муҳаббати туро хор мекунанд. Ман ба шумо ташаккур мегӯям, ки Исо омад, то барои ман бимирад ва гуноҳҳои маро бигирад.
Ишаъё 53:4-6 – Бандаи қурбонӣ барои гуноҳ
Дар пешгӯии маслуб шудани Исо, биёед ба ибораҳои наҷотбахши дар Ишаъё 53 зикршуда назар андозем:
“Аммо Ӯ бемориҳои моро ба сар мебурд, ва ба дардҳои мо мубтало буд,” (Ишаъё 53:4) – Ӯ на танҳо бемориҳои ҷисмониро, балки гуноҳҳо ва ноқисиҳои рӯҳонии моро низ бар дӯш гирифт.
“Валекин мо гумон бурдем, ки Ӯро Худо зада, ба мусибат ва азиятҳо гирифтор кардааст.” – Бисёре аз мардум сабаби ранҷу азоби Масеҳро дуруст нафаҳмиданд ва фикр мекарданд, ки Ӯ ба хотири гуноҳҳои Худ ҷазо гирифтааст.
“Ва ҳол он ки Ӯ барои ҷиноятҳои мо маҷрӯҳ ва аз гуноҳҳои мо афсурдахотир шудааст” (Ишаъё 53:5) – Ӯ барои гуноҳҳои мо ранҷ кашид ва ба ҷои мо ҷазо гирифт.
“Сазои осоиштагии мо бар Ӯст” – Танҳо тавассути қурбонии Ӯ мо метавонем бо Худо сулҳ дошта бошем.
“Ва ба воситаи ҷароҳатҳои Ӯ мо шифо ёфтаем.” – Ҷароҳатҳои Ӯ наҷот ва шифои комили моро таъмин мекунанд.
“Ҳамаамон мисли гӯсфандон гумроҳ будем, ҳар яке ба роҳи худ мерафтем” (Ишаъё 53:6) – Мо ҳамагӣ роҳи худписандиро пеш гирифта, аз Худо дур шудем.
“ва Худованд гуноҳи ҳамаи моро ба гардани Ӯ монд.” – Масеҳ қурбонии ивазкунандаи мо гардид ва гуноҳҳои моро бар дӯш гирифт.
Вақте ки ба ин оятҳо назар мекунем, мебинем, ки Худо аз азал нақшаи наҷотро дошт. Ин нақша ранҷу азоби Бандаи Худоро дар бар мегирифт (Ишаъё 52:13). Ӯ ҷои моро гирифт, гуноҳҳо ва захмҳои моро бар дӯш кашид. Муҳаббати қурбонии Ӯ дари сулҳро бо Худо барои мо боз кард. Инсоният шояд фикр намекард, ки наҷот чунин хоҳад омад, аммо Худо, ки ҳам адолат ва ҳам муҳаббат аст, роҳи халосиро омода намуд.
Худовандо, мо гумроҳ шудем ва роҳи ростро наҷустаем, вале Ту раҳмати худро ба мо ато кардӣ. Ташаккур, ки барои мо роҳи наҷот ва сулҳро омода сохти!
Ишаъё 53:7-12 – Бандаи азобдида мисли гӯсфанд барои забҳ бурда шуд
7 Ӯ [Бандаи Худо]ситам кашид, вале гардан фуровард, ва даҳони Худро воз накард; мисли гӯсфанде ки барои забҳ бурда мешавад, ва мисли баррае ки назди пашмтарошонаш безабон аст, Ӯ ҳамчунон даҳони Худро воз накард; 8 Ӯ аз банд ва аз доварӣ гирифта шуд, ва кист, ки бо насли Ӯ мусоҳиба намояд?
Зеро ки Ӯ аз замини зиндаҳо қатъ карда шуд; барои гуноҳҳои қавми Ман ба Ӯ осеб расид. 9 Ва қабри Ӯро бо шарирон таъин карданд, вале баъд аз мурданаш — бо сарватдоре гӯрониданд, гарчанде ки Ӯ гуноҳе накардааст, ва дар забонаш макре набуд.
Хизматгори азобдида бо омодагӣ худро таслим кард
Бандаи Худо мисли баррае, ки барои забҳ бурда мешавад, муқобилат накард, балки фурӯтанона қурбонии Худро пазируфт. Ӯ ҷони Худро барои гуноҳҳои мо дод, на он ки касе ҷонашро аз Ӯ гирифт.
Дар ояти 8 дида мешавад, ки Ӯро мақомот ба ҳабс мегиранд ва сипас ба хотири гуноҳҳои мардум ҳалок мекунанд. Ояти 9 таъкид мекунад, ки Ӯ мемирад, ва ишораи қабр нишон медиҳад, ки Ӯ дар байни сарватмандон дафн карда мешавад. Ин ба воқеае мувофиқ аст, ки Юсуфи Арматия барои дафни Исо қабри худро дод (Матто 27:57-60). Дар маргаш Ӯро миёни бадкорон диданд, аммо дафни Ӯ бо эҳтиром ва дар қабри шахси сарватманд сурат гирифт, ки нақшаи Худоро нишон медиҳад.
Нуқтаи назари Худо ба марги Ӯ
10 Валекин хости Худованд ин буд, ки Ӯро зарба зада, ба дардҳо гирифтор кунад; вақте ки Ӯ ҷони Худро кафорат намояд, насл дида, умраш дароз хоҳад шуд, ва хости Худованд дар дасти Ӯ муяссар хоҳад гардид. 11 Ӯ аз заҳмати ҷони Худ самар дида, қонеъ хоҳад шуд; Бандаи Одили Ман бо дониши Худ
мардуми бисьёреро сафед хоҳад кард, ва гуноҳҳои онҳоро бар дӯши Худ хоҳад бардошт. 12 Бинобар ин Ман ба Ӯ дар миёни бузургон ҳиссае хоҳам дод,
ва Ӯ ғаниматро бо зӯроварон тақсим хоҳад кард, дар ивази он ки ҷони Худро ба марг таслим намуд, ва аз ҷинояткорон шумурда шуд, ва гуноҳи мардуми бисьёреро бар худ бор кард, ва барои ҷинояткорон шафоат намуд.
Бисёриҳо гумон мекунанд, ки фиристодаи Худо набояд чунин азоб кашад. Аммо Худо иҷозат дод, ки ин азобҳо ба Ӯ расанд, то марги Ӯ қурбонии кафорат барои гуноҳҳои ҷаҳон гардад. Марги Масеҳ хато ё тасодуф набуд, балки шарафи бузурге буд, ки дари наҷоти бисёриҳоро кушод.
• Ояти 10 – Марги қурбонии Масеҳ барои Ӯ шараф меорад.
• Ояти 11 – Марги Масеҳ бисёриҳоро сафед хоҳад кард.
• Ояти 12 – Худо Масеҳро эҳтиром мекунад, зеро Ӯ ҷони Худро барои дигарон дод.
Дар ояти 10 ишора ба эҳёи Масеҳ дида мешавад: «умраш дароз хоҳад шуд». Худо марги Масеҳро розӣ хоҳад кард, вале Ӯро аз қабр зинда хоҳад кард.
Ин оятҳо нишон медиҳанд, ки Бандаи Худо ҳангоми марг бо омодагӣ ҷони Худро қурбонӣ кард ва ҳамчун ҷуброн барои гуноҳҳо амал намуд. Ин қурбонӣ ба қурбонии ҷуброн ё қурбонии гуноҳ дар Ибодат 5:14–6:7 монанд аст, ки барои пок кардани гуноҳ ва хатогиҳои инсон пешбинӣ шуда буд.
Худовандо, Ташаккур, ки барои гуноҳҳои ман қурбонӣ додӣ. Гарчанде фаҳмидани марги ивазкунандаи Масеҳ душвор аст, ман медонам, ки ин иродаи Ту буд ва ман онро қабул мекунам.
