Мавлуди Исо аз Луқо 1:26-38

Рӯзи 20 – Луқо 1:26-31

Дар хониши худ оид ба пайдоиши Масеҳ, мо то ин дам пешгӯиҳои зиёдеро дидем, ки ваъдаи омадани Наҷотдиҳандаро тасдиқ мекарданд. Акнун мо ба омӯзиши таваллуди Масеҳ ва мӯъҷизаи таваллуди Ӯ шурӯъ мекунем. Исо ҳамчун тӯҳфа ба ҷаҳон дода шуд, ва омода кардани ин тӯҳфа нақшаи аҷиби илоҳиро талаб мекард. Дар ин бахш мо мебинем, ки чӣ гуна Худо муҳаббати бепоёни худро нишон дода, ҳама чизро барои омадани Масеҳ омода кардааст. Ӯ вазъиятро тарҳрезӣ кард ва шахсонеро, ки дар ин нақша нақш мебозанд, интихоб намуд.

Ҷабраил, фариштаи Худо, ба назди Марям меояд. Ин фаришта махсус аз ҷониби Худо фиристода шудааст ва бо паёми пурқудрати Худо ба Марям мерасад. Ҳузури фаришта аҳамияти бузурги илоҳии он чиро, ки дар пеш истодааст, таъкид мекунад.

Марям ва Юсуф

Марям бо Юсуф ном марде номзад шуда буд ва бокира буд. Дар фарҳанги яҳудиёни он замон давраи номзадӣ (арӯсӣ) пеш аз издивоҷи расмӣ мавҷуд буд. Ин давра қонунан ҳатмӣ ҳисоб мешуд ва ҳарчанд онҳо ҳамчун зану шавҳар эътироф мешуданд, муносибатҳои ҷинсӣ иҷозат дода намешуд. Ҳамин тариқ, хиёнат дар ин марҳила ҳамчун зино ҳисобида мешуд. Юсуф, домоди Марям, аз насли Довуд буд, то ваъдаҳои Худо дар бораи Масеҳ иҷро шаванд. Фаришта ба назди Марям омад ва ӯ аз ин воқеа сахт дар ҳайрат афтод. Ҷабраил ба Марям гуфт, ки вай писаре хоҳад дошт ва бояд ӯро Исо ном гузорад.

Тасаввур кунед, ки Марям то чӣ андоза ҳайратзада ва ошуфта буд, зеро вай бо Юсуф то ҳол пурра издивоҷ накарда буд. Ҳамзамон, ин як мӯъҷиза буд, ва эҳтимолан, Марям ҳанӯз як духтари ҷавони 15-сола буд, ки Худо ӯро барои иҷрои нақшаи бузурги худ интихоб кард. Ҳайрат ва изтироби Марям аз намуди фаришта табиӣ буд. Аммо фаришта ӯро итминон дод, ки Худованд бо ӯст ва ӯ файзи Худоро ёфтааст. Марям барои иҷрои ин мӯъҷиза махсус интихоб шуда буд.

Mисоли Аҷибест

Чӣ қадар мо омода ҳастем, ки Худо дар ҳаёти мо чизе бузург ва аҷиб анҷом диҳад? Шояд Худо ба шумо мӯъҷизае монанди Марям наоварад, аммо дар зиндагии ҳаррӯзаи мо, то чӣ андоза мо барои фаҳмидан ва иҷро кардани иродаи Худо омода ҳастем? Марям мисоли аҷибест: сарфи назар аз ҳайрат ва душвориҳои эҳтимолӣ, ӯ ба Худо итоат кард ва ба нақшаҳои Ӯ эътимод намуд.

Рӯзи 21 – Инҷили Луқо 1:32-38

Паёми Ҷабраил ба Марям идома меёбад ва бузургии Исо, ки ба дунё хоҳад омад, чунин тавсиф мешавад:

Аввалан, ибораи «Писари Ҳаққи Таоло» ба таври амиқ ба бузургии Исо ишора мекунад. Ин унвон Исо, на танҳо ҳамчун шахс, балки ҳамчун Масеҳро таъкид менамояд, ки бузургтар аз Яҳёи Таъмиддиҳанда ва пайвандшуда бо сулолаи подшоҳии Довуд аст. «Писар» дар ин ҷо маънои фарзанди ҷисмониро надорад, балки унвони ҳокимият ва шоҳии Масеҳ аст. Дар Аҳди Қадим (2 Подшоҳон 7:12-14 ва Забур 2:7-9) ваъда шудааст, ки як шоҳ аз насли Довуд хоҳад омад ва ӯ то абад ҳукмронӣ хоҳад кард.

Номи Худо ҳамчун «Таоло» нишон медиҳад, ки Исо бевосита ба Худованди Аҳди Қадим пайваст аст. Таваллуди Исо на танҳо мӯъҷизаи ҷисмонӣ, балки илоҳӣ аст, ки бо таърихи халосӣ робитаи амиқ дорад.

Луқо 1:35 як ояти калидӣ мебошад, ки саволи Марямро дар бораи таваллуди бокира шарҳ медиҳад. Фаришта ба Марям мегӯяд:
«Рӯҳулқудс бар ту хоҳад омад, ва қуввати Ҳаққи Таоло бар ту соя хоҳад афканд; бинобар ин он мавлуди Муқаддас ҳам Писари Худо номида хоҳад шуд.»

Таваллуди Исо мӯъҷизаи комил аст: Рӯҳулқудс омад ва ӯро дар батни Марям бе дахолати муносибатҳои ҷисмонӣ ҳомиладор сохт. Исо «Писари Худо» номида мешавад, зеро ӯ насли мустақими илоҳӣ аст. Ин кӯдак бегуноҳ, муқаддас ва барои иродаи Худо ҷудо карда шудааст.

Оё бокира метавонад фарзанд таваллуд кунад? Ҷавоб дар Луқо 1:37 дода мешавад: «Барои Худо ҳеҷ чиз ғайриимкон нест.» Худованд метавонад ҳар чизеро, ки ба назари мо ғайриимкон менамояд, имконпазир гардонад. Ба ҳамин монанд, Худо чунон бузург аст, ки тавонист ба воситаи Масеҳ байни худ ва инсон пул бунёд кунад.

Худовандо, ман бовар дорам, ки бо Ту ҳама чиз имконпазир аст. Ба беимонии ман кӯмак кун ва имонамро тавассути Каломи Ту пурзӯр гардон!