Матто 1:18-25
- Сарчашмаҳом барои Пайдоиши Масеҳ
- Пайдоиши Масеҳ
- Пайдоиши Масеҳ – Рӯзҳои 5 то 7
- Пайдоиши Масеҳ – Забур 109
- Пайдоиши Масеҳ Китоби Ишаъё 2
- Пайдоиши хондани Масеҳ аз Ишаъё 7
- Ишаъё 9:1-7 Нуре медурахшад
- Ишаъё 11
- Ишаъё 40:1-11 Каломи Худо Тасаллиро Ваъда Медиҳад
- Рӯзи 19 – Инҷили Юҳанно 1:9-14
- Мавлуди Исо аз Луқо 1:26-38
- Матто 1:18-25
- Суруди Марям ва Таваллуди Яҳё – Луқо 1:39-80
- Мавлуди Масеҳ – Луқо 2
- Пешгӯиҳо дар Маъбад
- Тоҷикон аз Шарк
Рӯзи 22 – Инҷили Матто 1:18-24 – Хоби Юсуф
Юсуф, вақте фаҳмид, ки Марям, арӯсаш, ҳомиладор аст, мехост ӯро пинҳонӣ талоқ диҳад, зеро гумон кард, ки вай ба ӯ бевафоӣ кардааст. Аммо шабе, ки ӯ дар ин фикр буд, фариштаи Худованд дар хобаш ба ӯ зоҳир шуд ва гуфт, ки ин кор аз ҷониби Рӯҳулқудс шудааст. Дар хоби Юсуф, фаришта инчунин ба ӯ фармуд, ки номе, ки ба Марям дода шудааст, яъне Исо, ба фарзанд гузорад. Инчунин фаришта ба ӯ ёдрас кард, ки ин ҳама барои иҷро шудани пешгӯии Ишаъё 7:14 рӯй медиҳад.
Юсуф ба ин хоб итоат карда, Марямро ба худ гирифт ва ӯро аз шарм ва овозаҳои ҷомеа муҳофизат кард. Навиштаҳо ӯро ҳамчун марди одил тавсиф мекунанд, ки дар ин вазъият мехост кори дурустро анҷом диҳад. Ин барои мардони шавҳар дарси бузург аст: муҳофизат кардани занони худ аз айб ва расвоӣ амале шоиста ва дуруст аст.
Маънии Исо
Фаришта маънои номи Исоро низ шарҳ медиҳад. Исо ҳамон номи Еҳушаъи Аҳди Қадимро дорад, ки маънояш “Худо наҷот медиҳад” мебошад. Аммо ин ном барои Исои Масеҳ маънои махсус дорад: Ӯ омад, то мардумро аз гуноҳҳояшон наҷот диҳад. Ӯ барои мо мурдан таваллуд шуд ва ҷони худро қурбон кард, то гуноҳҳои моро маҳв созад.
Матто 1:21-23
“Ва Писаре хоҳад зоид, ва ту Ӯро Исо хоҳӣ номид; зеро ки Ӯ қавми Худро аз гуноҳҳошон наҷот хоҳад дод. Ва ҳамаи ин воқеъ шуд, то ба амал ояд каломе ки Худованд бо забони набӣ гуфтааст: ‘Инак, бокирае ҳомила хоҳад шуд ва Писаре хоҳад зоид, ва Ӯро Имонуил хоҳанд номид, ки маънояш ин аст: Худо бо мо.’”
Истиноди фаришта ба пешгӯии Ишаъё кафолат медиҳад, ки ин ҳама дар нақшаи Худост. Пешгӯие, ки зиёда аз 700 сол пеш дода шуда буд, ҳоло иҷро мешавад. Мӯъҷизаи бузург дар он аст, ки Худо бо мо, дар ҷисм, ҳамчун Исо омад. Ӯ Имонуил аст — Худо бо мост.
Баъзе динҳо мегӯянд, ки Худо писар надорад, аммо ин фаҳмиши нодуруст ва маҳдуд аст. Агар бигӯям, ки Худо чизе карда наметавонад, ӯро маҳдуд мекунад. Ӯ Қодири Мутлақ аст ва он чиро, ки мо намедонем, иҷро карда метавонад. Худое, ки Масеҳи тадҳиншудаи Худро Писари Худ номид, ба ин ҷаҳон омад, то дар миёни мо зиндагӣ кунад. Ин мӯъҷиза бузургии Худоро нишон медиҳад ва муҳаббати Ӯро ба инсоният мефаҳмонад.
Худовандо, ба Ту шукр мегӯем, ки Ту ба ин ҷаҳон омадӣ, то моро аз гуноҳҳоямон наҷот диҳӣ. Бигзор мо дар имон ва фаҳмиши худ устувор бошем ва бидонем, ки Ту Имонуил ҳастӣ, Худо бо мост.
