Матто 5:1-5 – Тағйироти ботинии мо

Бо Масеҳ рафтор кардан маънои онро дорад, ки мо ҳаёти баракатнок дорем. Шогирдони аввалини Масеҳ аз Ӯ таълим гирифтанд ва ин мавъиза дар кӯҳ нишон медиҳад, ки мо чӣ гуна бояд зиндагӣ кунем.

Мо хислатҳои рӯҳониро дар онҳое мебинем, ки ба Масеҳ пайравӣ мекунанд. Бо Исо будан ва шунидани таълимоти Ӯ ба мо муносибат ва нуқтаи назари дигарро нисбати худамон ва дигарон мебахшад. Асосҳои муҳим дар ин ҷо дигаргуниҳои ботинии моро нишон медиҳанд: рӯҳ, мотам ва хоксорӣ.

«Хушбахт» маънои онро дорад, ки онҳое, ки ба Исо пайравӣ мекунанд, аз сабаби вокуниши Худо ба амалҳо ё вазъияти онҳо хушбахт ё табрик хоҳанд шуд. Баракатҳо ҳам дар замонҳои ҳозира ва ҳам дар оянда дода мешаванд. Ин паём нишон медиҳад, ки Худо пеш аз он ки ба мо амр кунад, моро баракат медиҳад. Ӯ дар бораи беҳбудии мо ғамхорӣ мекунад ва ин баракатҳоро бо файзи Худ медиҳад. Хушбахтӣ некӯаҳволии рӯҳониест, ки аз муоширати пайваста бо Худо вобаста аст.

«Камбағали рӯҳӣ» набудани имон нест, балки он аст, ки шахс ба суханони Худо чӣ гуна ҷавоб медиҳад. Онҳо нотавонанд ва Худо қодир аст — онҳо танҳо ба Парвардигор таваккал мекунанд. Фурӯтанӣ ва омодагӣ ба шунидани Худо дари Малакути Худоро мекушояд. Худо аввал аз дили мо оғоз мекунад. Оё мо худамонро барои иҷрои вазифа мувофиқ мебинем? Касе, ки рӯҳи бенаво дорад, нотавонии худро дарк мекунад ва барои кӯмак ба Худо рӯ меорад.

Мотам дар ояти 4 ҳассосият нисбат ба гуноҳи худ ва бемориҳои иҷтимоие, ки моро фаро гирифтааст, нишон медиҳад. Худо тасаллӣ медиҳад ва роҳ нишон медиҳад.

Одами ҳалим (5:5) касест, ки нарм ва хашмгин нест. Онҳо ба вазъият бо оромӣ муносибат мекунанд ва заминро мерос хоҳанд гирифт. Ба ибораи дигар, бо хоксории худ роҳи пеш хоҳанд ёфт.

Мӯъмин нооромии худро ба Худо месупорад ва ба Ӯ таваккал мекунад, то баракати рӯҳоние, ки ӯро ба пеш мебарад, дарёфт кунад.

Худовандо, ба рӯҳи ман хидмат кун, андӯҳи маро дур кун ва баракатҳои худро ба ман деҳ, зеро ман аз Ту пайравӣ мекунам ва комилан ба Ту вобастаам.

Матто 5:6–8 – Ҳавасмандӣ, ки баракат аст

Дили мо куҷост ва мо ташнаи чӣ ҳастем? Ташнагӣ ниёзро нишон медиҳад. Дили мо ба чӣ ниёз дорад? Оё мо мекӯшем, ки ин ниёзҳоро тавассути нӯшидани ҷаҳон ё Калом қонеъ кунем?

Дар Матто 5:6 гуфта мешавад, ки касе ки ташна ва гуруснаи адолат аст, баракат хоҳад ёфт. Ин хоҳиши ҳамарӯзаи роҳ рафтан ва бо Худо будан аст. Имрӯз ин порчаро гӯш кунед ва дар бораи маънои он дуо кунед. Вақте ки мо ҳар рӯз бо Худо роҳ меравем, бо Ӯ сӯҳбат мекунем… Ин ташнагии кушода ва ростин бо Ӯст. Худо низ бо мо сӯҳбат мекунад ва ҳамин тавр ташнагии мо барои Ӯ афзоиш меёбад. Ӯ ба мо роҳ нишон медиҳад: «Бо ин роҳ равед», ва хислати Ӯро бо ҳар касе, ки имрӯз мебинем, инъикос мекунем. Мо муносибат дорем, на рӯйхати ӯҳдадориҳо. Мо ба муҳаббати Худо посух медиҳем, на талаб мекунем.

Гуруснагӣ ва ташнагӣ ду истилоҳ барои тавсифи хоҳиш мебошанд. Шумо барои чӣ гурусна ва ташна ҳастед? Мо барои он чизе, ки мехоҳем, вақт ҷудо мекунем. Агар ин Худо бошад, мо барои Ӯ вақт меёбем. Агар ин хоҳиши дигаре бошад, мо шахсан қурбонӣ мекунем, то онро ба даст орем. Касе ҷаҳонро чунин тавсиф кардааст: «Он чизе, ки муҳаббати моро ба Худо сард мекунад». Агар хоҳиши шумо муҳаббати шуморо ба Худо сард мекунад, пас тағйири дил лозим аст. Гуруснагӣ ва ташнагӣ барои Худо – Ӯ зинда аст ва омодааст бо шумо пайваст шавад.

Ояти навбатӣ, Матто 5:7, дар бораи дурнамои мо сухан мегӯяд – Оё мо ба дигарон раҳм мекунем ё онҳоро интиқод? Раҳмат мағфират ва додани фоидаи шубҳаро дар бар мегирад. Он зуд доварӣ намекунад, балки барои фаҳмидан кушода аст. Онҳое, ки раҳм мекунанд, аз дигарон низ раҳм мебинанд. Амали раҳм намуна мегузорад. Раҳм он чизеро, ки сазовори ҷазо аст, намедиҳад. Худо бо мо меҳрубон аст: Ӯ моро мебахшад ва ҷазои гуноҳонамонро намедиҳад. Мо раҳмдил ҳастем, вақте ки ба хато бо интиқом ё танқид ҷавоб намедиҳем. Шафқат барои раҳмати минбаъда ҷой мекушояд.

Раҳм, пеш аз ҳама, раҳмати Худост. Оё шумо раҳмати Ӯро мешиносед? Агар ҳа, ин барои шумо чӣ маъно дорад? Оё раҳм танҳо ибораест, ки ҳангоми ворид шудан ба мошин ё хона талаффуз мекунед? Рӯз дигар шунидам, ки зани ба хона даромада ибораи арабиро дар бораи раҳм гуфт. Оё раҳмдилӣ танҳо барои дафъ кардани бадӣ ё ҷалби амният аст?

“Хушо раҳимон, зеро ки онҳо раҳм хоҳанд ёфт.” Ин ибораи такроршуда чӣ фарқ дорад аз он чӣ Исо дар Матто 5:7 гуфт? Марҳамати Масеҳ аз он чизе ки Ӯ барои ҳар яки мо анҷом додааст, оғоз меёбад. Пас, агар нияти ин зан даъват кардани Худо барои муҳофизат бошад, мо метавонем ба номи Падари меҳрубони худ, ки муҳаббат аст, бигӯем: «Имрӯз ба дигарон раҳм намоям».

Он чӣ мехоҳем ва он ки бо дигарон чӣ гуна муносибат мекунем, нишон медиҳад, ки дили мо куҷост. Дар Матто 5:8 гуфта мешавад: «Хушо покдилон, зеро онҳо Худоро хоҳанд дид». Мо бе Худо дили пок дошта наметавонем. Аммо вақте ки мо ба Худо иҷозат медиҳем, ки дили моро пок кунад, мо Худоро мебинем. Дидани Худо маънои фаҳмидани роҳҳои Ӯ ва иҷро кардани иродаи Ӯро дорад.

Дар ин ҷо покӣ маънои покии ахлоқиро дорад, на танҳо тозагӣ аз рӯйи расму оин. Покӣ тарзи зистест, ки аз хоҳиши ризо кардани Худо сарчашма мегирад – гуруснагӣ ва ташнагӣ барои Ӯ. Мо бо ёрии Худо, ба мисли Масеҳ зиндагӣ мекунем.

Ҳаёт ин кӯшиши танҳо худмуҳофизат ё парҳез аз зарар нест. Баръакс, ҳаёт ҳар рӯз бо Рӯҳи Худо зиндагӣ кардан ва кӯшиши нишон додани некии Ӯ ба дигарон аст.

Эй Парвардигори ман, ман ба Ту гуруснаам. Мехоҳам раҳмати Туро ба дигарон нишон диҳам. Диламро пок кун, то Туро дар ҳаётам имрӯз бубинам.