Муқаддимаи Қӯлассиён
- Китоби Қӯлассиён
- Муқаддимаи Қӯлассиён
Муқаддима 1:1-2
Дар Қӯлассиён 1:1 навишта шудааст: «Павлус, ки бо иродаи Худо ҳаввории Исои Масеҳ аст, ва бародари мо Тимотию.» (KM 92). Ин калимаҳо нишон медиҳанд, ки Павлус бо илҳоми Худо сухан мегӯяд. Ӯ худро на танҳо хизматгор ё расул меномад, балки шахси боэътимоди Масеҳ мебошад, ки бо қудрат ва ваколати Худо китобҳояшро навиштааст. Ҳамин тавр, вақте ки Павлус худро расул ё ҳавворӣ меномад, ин таъкиде ба қудрати Ӯст. Пас, ба суханони ӯ бо диққат гӯш диҳед!
“Павлус ва бародари мо Тимотиюс” (1:1).
Павлус вақте сухан мегӯяд дар бораи Тимотиюс, бародари худ, нишон медиҳад, ки онҳо якҷоя барои дигар мӯъминон дуо мекарданд. Онҳо бо ҳам дар хизмати Худованд буданд, ва дуоҳои онҳо барои онҳое, ки дар шаҳрҳои дигар мӯъмин буданд, пур аз меҳру муҳаббат буд.
Қӯлассиён 1:2
1:2 Ба муқаддасон ва бародарони амин дар Исои Масеҳ, ки дар Қӯлассо мебошанд: файз ва осоиштагӣ аз ҷониби Падари мо Худо ва Исои Масеҳи Худованд бар шумо бод.
Масеҳ қувват ва Подшоҳ аст. Ӯ дар ҷисм зоҳир шуд, ва ин ҳақиқат аз аввал таъкид шудааст. Дар оятҳои Қӯлассиён 2:2 ва 2:9 низ номи Масеҳ нишон медиҳад, ки Ӯ таҷассуми илоҳӣ мебошад ва қудрати тағйир додани ҳаёти моро дорад. Ин унвон қудрати Масеҳро ҳамчун Илоҳӣ ва Наҷотдиҳанда ба таври равшан нишон медиҳад.
Диққат диҳед! Имрӯз баъзеҳо мегӯянд, ки онҳо расул ё ҳаввории Исои Масеҳ ҳастанд (KMO “фиристодаи Исои Масеҳ“). Аммо бо назардошти маънои техникии ин калима, расул касест, ки бо Исои Масеҳ шахсан буд, дар ҳузури Ӯ қарор дошт ва эҳёи Ӯро бо чашмони худ дид. Аз ин рӯ, дар асоси Навиштаҳо, имрӯз наметавон гуфт, ки касе расул ё ҳавворӣ мебошад.
Маънои аслии калимаи “расул” ё “Апостол” дар Аҳди Ҷадид равшан аст: он ба шахсоне дахл дорад, ки Исои зиндашударо дидаанд ва аз номи Ӯ шаҳодат медиҳанд. Имрӯз, аз ҷиҳати техникӣ, чунин расулон вуҷуд надоранд. Ҳарчанд баъзеҳо метавонанд қобилияти оғози корҳои рӯҳонии навро дошта бошанд, ин маънои пурраи рисолати Аҳди Ҷадидро дар бар намегирад. Бинобар ин, истифодаи калимаи “расул” ё “Апостол” дар замони мо маънои заифтаре дорад ва бояд бо эҳтиёт истифода шавад.
Ҳар қудрате, ки инсон метавонад дошта бошад, бояд дар хидмати Каломи Худо ва дар мувофиқат бо Навиштаҳо истифода шавад. Маърифати аслӣ ва наҷот танҳо аз Масеҳ ва Каломи Ӯ сарчашма мегирад.
Калимаҳои калидӣ
“Муқаддасон” (1:2).
Калимаи “муқаддасон” ба онҳое ишора мекунад, ки худро ба Худованд супоридаанд ва фаҳмидаанд, ки ба роҳи дуруст қадам гузоштаанд. Худо Қудус, Муқаддас ва Амин аст, ва Ӯ ҳамеша корҳои дурустро ба анҷом мерасонад. Онҳое, ки ба Исои Масеҳ имон овардаанд, низ чунин муқаддасиро инъикос мекунанд. Ин калима нишон медиҳад, ки Худо муқаддасиро ба мӯъминон ато мекунад ва онҳо бояд дар зиндагии худ некии Худоро инъикос кунанд.
“Файз ва осоиштагӣ.”
Файз ва осоиштагӣ калимаҳои муҳими ин оят ҳастанд зеро он аст як мафҳуми истисноии имони масеҳӣ мебошад. Як рӯз, вақте аз К. С. Льюис пурсиданд, ки чӣ чизи бемонанди масеҳият аст, ӯ ҷавоб дод: “Ин файз аст.” Файз чизест, ки Худо ройгон медиҳад, гарчанде ки мо лоиқи он нестем. Бисёриҳо фикр мекунанд, ки файз маънои баракат ё подоши аъмоли некро дорад, аммо файз дар Инҷил бештар аз ин аст.
Файз – ин атои ройгони Худост, ки на аз сабаби аъмоли мо, балки танҳо аз муҳаббати Худо ба мо дода мешавад. Баракат метавонад натиҷаи аъмоли нек бошад, аммо файз танҳо аз ҷониби Худо, ҳамчун як идеяи асосии наҷот, дода мешавад. Дар инҷо файз пеш аз осоиштагӣ омадааст. Аввал файзро қабул мекунем ва баъдан осоиштагӣ дар дили мо ҷой мегирад. Ин робитаи файз ва осоиштагӣ дар зиндагии масеҳӣ хеле муҳим аст.
Робитаи Худо Падар ва Исои Масеҳ.
Павлус ва Тимотиюс мегӯянд: “Ҳар вақте, ки дар ҳақи шумо дуо мекунем, Худоро шукргузорӣ мекунем.” Ин нишон медиҳад, ки дуо бояд бо шукргузорӣ оғоз шавад. Вақте, ки мо шукргузорӣ мекунем, дили мо ба Худо наздик мешавад ва робитаи мо бо Ӯ мустаҳкам мегардад. Ин оят моро даъват мекунад, ки файзи Худоро шиносем, онро қабул кунем ва дар зиндагии худ осоиштагӣ пайдо намоем. Павлус ва Тимотиюс намунаи хуби онанд, ки чӣ гуна мӯъминон метавонанд якҷоя дуо карда, шукргузории худро баён кунанд.
Дуо.
Худовандо, мо ба ту раҳмат мегӯем, ки файз ва муҳаббати худро ба мо ато кардӣ. Бигзор мо зиндагии муқаддас дошта бошем, файзи ту ва сулҳи туро инъикос кунем. Омин.
Дар Исои Масеҳ
Қӯлассиён 1:2 мегӯяд, ки “ба муқаддасон ва бародарони амин дар Исои Масеҳ”, яъне калимаи “дар” кӯтоҳ аст, вале хеле муҳим аст. Он имондорони дар Исои Масеҳро нишон медиҳад, яъне мо бо Исои Масеҳ як ҳастем. Бо имон мо бо Ӯ муттаҳид шудаем ва ҳоло бо пайравӣ ба Ӯ зиндагӣ мекунем. Мо дар Ӯ зиндагӣ мекунем.
Гап дар ин аст, ки мақсаду нияти китоби Қӯлассиён бар зидди таълимоти бардурӯғ буд, яъне дар ин ҷо як дарс ошкор шудааст, ки мегӯяд: “дар Исои Масеҳ ҳаст” — ин суханон кӯтоҳ, вале умеди зиндагии мо. Таълими нодурусти онҳо чунин буд: онҳо фикр мекарданд, ки ҳар он чизе, ки дорои ҷисм аст, бад аст ва мегуфтанд, ки Исо фақат Рӯҳ аст, на ҷисм, яъне вақте, ки эҳёи Исои Масеҳро нигоҳ мекарданд, онҳо мегуфтанд, ки Исо фақат Рӯҳ аст, на ҷисм.
(1) Юҳанно 4:2 мегӯяд: “Рӯҳи Худоро шумо ин тавр хоҳед шинохт: ҳар рӯҳе ки эътироф кунад, ки Исои Масеҳ ба ҳасби ҷисм омад, аз Худост” — ин чунин мегӯяд, ки Исои Масеҳ дар ҷисм омад ва ҳам зоҳир шуд. Ҳамаи ин нишон медиҳад, ки Ӯ аз ҷониби Худо аст. Он замон таълимоти нодуруст буданд, ки мегуфтанд, ки Исои Масеҳ на ба ҷисм омада аст, лекин мо медонем, ки Ӯ Худо аст, Исои Масеҳ Худои Комил аст, пуррагӣ аст, ки дар сурати инсон муҷасам шудаст.
1:5 – Дуо барои умед
1:5 – Дуо барои умед ба Масеҳ шукр гуфтан – Дар ояти 5-ум умеде зикр мешавад – умеди зинда ва боваринок, ки барои мо дар осмон муҳайёст. Дар тарҷумаи дигар гуфта мешавад, ки умеди мо ба ҷойҳое иртибот дорад, ки даргоҳи Худо моро интизор аст. Ин умед, ки ваъда шудааст, маънои онро дорад, ки номи мо дар Китоби Ҳаёт навишта шудааст. Аз назари Худо, мо фарзандони Ӯ ҳастем ва Ӯ мунтазири мо мебошад. Ин умеди боваринок аст.
“Ба хотири умеде, ки бароятон дар осмон муҳайёст”
Ин умед, ки дар осмон интизори шумост, ҳамчун як захира барои шумо кафолат дода шудааст. Яъне, Худованд онро таъйид намудааст ва чизе, ки ваъда кардааст, ҳатмӣ ва боэътимод аст. Ҳар он чизе, ки шумо ба он умед доред, шуморо интизор аст. Ин умед танҳо эҳсосот нест, балки бо ризоияти осмонӣ тасдиқ ва кафолат дода шудааст.
Дар ин ҷо гуфта мешавад: “Мо умед дорем.” Вақте ки матн мегӯяд, ки мо умеди боварӣ дорем, ин маънои онро дорад, ки Худо наҷотро ба мо додааст ва он чизи боварӣ аст. Наҷот ба кӯшишҳои мо вобаста нест, балки ба ваъдаҳои Худо, ки ҳаёти ҷовидониро ба мо ҳадя кардааст. Мо метавонем бо итминон бигӯем: “Ман медонам, ки Худованд ба ман ҳаёти ҷовидонӣ медиҳад,” зеро ин ба хислат ва ваъдаҳои Ӯ асос ёфтааст.
Ин ҳақиқатро мо дар Каломи Ростӣ ва Инҷил меёбем. Калимаи “башорат” маънои хабари хушро дорад, ки он хабари Исои Масеҳ аст. Хабари хуш ба мо мерасонад, ки наҷот ва ҳаёти ҷовидонӣ тавассути Масеҳ ба мо бахшида шудааст.
Дуо:
Худовандо, мо ба Ту шукр мегӯем барои умеди зиндае, ки ба воситаи Масеҳ ба мо медиҳӣ. Ба Ту шукр мегӯем, ки ваъдаҳои Ту моро ҳидоят мекунанд ва ба ҳузури Ту мерасонанд. Ин умед дар асоси хислатҳои Ту кафолат дода шудааст, на кӯшишҳои мо. Омин.
Меваҳои Умумӣ (Қӯлассиён 1:6)
Ки он ба шумо, чунон ки ба тамоми ҷаҳон низ расидааст, ва он самара мебахшад ва афзоиш меёбад, чунон ки дар миёни шумо низ аз он рӯзе, ки файзи Худоро дар ростӣ шунидаед ва донистаед.
Инҷил, ки ба дасти онҳо расидааст, самараҳои рӯҳонӣ меоварад. Меваҳои умумии башорат чандон муҳиманд, зеро онҳо ҳаёти рӯҳониро нишон медиҳанд:
1. Муҳаббат ба дигарон
Ояти 4 таъкид мекунад, ки муҳаббати онҳо на танҳо маҳдуд ба худ аст, балки ба дигарон низ расидааст. Муҳаббати ҳақиқӣ як меваи асосии имон аст.
2. Имон ба Исои Масеҳ
Мувофиқи ояти 3, имон ба Масеҳ дигаргунсоз аст. Инҷил ба мо на пинҳонӣ, балки ба таври возеҳ мева мебахшад.
3. Умеди осмонӣ
Дар ояти 5, умед ҳамчун самараи муҳими башорат ном бурда мешавад. Ин умед ба мо қувват медиҳад, ки на танҳо имрӯз, балки фардо низ бо боварӣ пеш равем.
4. Муҳаббат аз рӯи Инҷил
Башорат дар қалби мо муҳаббатро меафзояд, ки мо онро на танҳо ҳис мекунем, балки ба дигарон низ нишон медиҳем (ояти 5).
5. Рӯҳи Муқаддас
Дар ояти 8 гуфта мешавад, ки онҳо Рӯҳулқудсро доранд, ки зиндагии онҳоро тағйир медиҳад ва роҳнамоии Худоро таъмин мекунад.
Меваҳои Инҷил
Инҷил пайваста самара меоварад ва зиндагиро тағйир медиҳад. Он ду натиҷаи асосӣ медиҳад:
1. Нашри дубора
Башорат ба тамоми ҷаҳон мерасад ва дигаронро ба худ ҷалб мекунад.
2. Камолот
Инҷил на танҳо инсонҳоро ба Худо наздик мекунад, балки онҳоро дар ҳаёти рӯҳонӣ ба камолот мебарад.
Нашри дубора ва камолот нишон медиҳанд, ки Инҷил на танҳо таҷдидро таъмин мекунад, балки зиндагиро низ пурра мекунад.
Панҷ далели асосӣ аз Каломи Ростӣ:
1. Исои Масеҳ – маркази башорат
Паёми Инҷил пурра ба Масеҳ мутамарказ шудааст.
2. Каломи ростӣ
Инҷил ҳақиқатест, ки ҳеҷ гоҳ тағйир намеёбад (ояти 5).
3. Файзи Худо
Башорат файзи Худоро ба инсоният нишон медиҳад (ояти 6).
4. Ҳақиқат – сарчашмаи аъмоли дуруст
Паёми ростӣ асоси ҳамаи корҳои дурусти моро фароҳам меорад.
5. Инҷил барои тамоми ҷаҳон
Паёми Худо барои ҳама, бидуни истисно, фиристода шудааст.
Наҷот – танҳо аз файз
Наҷот на бо кори савоб, балки бо файзи Худо таъмин мешавад. Инҷил таъкид мекунад, ки танҳо бо имон ба Масеҳ, марг ва эҳёи Ӯ мо наҷот меёбем.
Дуо:
«Худовандо, ташаккур мегӯям, ки ба ман умеди осмониро додӣ, ки на ба кӯшишҳои ман, балки ба файзи Ту вобаста аст. Ба ман қувват деҳ, ки имрӯз дар ҳузури Ту роҳ равам ва ба ҷовидонат расам.»