Нони Ҳаррӯза – Доварон 14:1-20

Нони ҳаррӯза - Китоби доварон

• Китоби Доварони Исроил
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 1:1-21
• Нони Ҳаррӯза – Китоби Доварон 1:22-36
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:11-23
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:1-11
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:12-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:11-24
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:1-18
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:19-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:25-40
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:15-25
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:1-12
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:13-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:29-35
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:1-6
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:7-21
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:22-45
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:46-56
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 10:1-18
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:1-11
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:12-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:29-40
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 12:1-15
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:15-25
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 14:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 15:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:15-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 17:1-13
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:21-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:11-24
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:1-9
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:10-21
• Нони Ҳаррӯза – Доравон 19:22-30
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:1-7
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:8-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:29-48
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:1-12
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:13-25

Шимшӯн аз шер пурқувваттар, аммо ба васвасаи асал афтод.

Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо

Шимшӯн, ки аз ҷониби Худо барои наҷоти Исроил даъват шуда буд, заифии марговаре дошт, ки аз сабаби ин, ӯ қувваи ғайриоддии худро аз даст дод.

Шимшӯн бо мақсади илоҳӣ таваллуд шуд, то Исроилро аз юғи фалиштиён наҷот диҳад. Вале ба ин нигоҳ накарда, бо зане аз ҳамин халқ хонадор шуд. Волидони ӯ маънои ин амали ӯро фаҳмида наметавонистанд, аммо Худои Таоло ин воқеаро ҳамчун фурсат истифода бурда, ба фалиштиён зарба зад. Дар вақти тӯй Шимшӯн ба меҳмонон муаммо гуфт ва ба касе, ки онро ҳал кунад, мукофоти калон ваъда кард. Меҳмонон ин корро карда натавониста, арӯси имшӯнро бо зӯроварӣ таҳдид карданд. Духтар тарсида аз шавҳараш ҷавобро фаҳмида ба ҷавонон гуфт. Шумшӯн аз ин хабардор шуда, бо хашм 30 нафар фалиштиёнро кушта, либоси онҳоро ҳамчун “мукофот” – и ваъдашуда барои мағлубияташ дод (оят 1-20).

Дарсҳои Худо

Шимшӯн аз ҷасади шери чанд рӯз пеш куштааш асал ёфта, онро гирифта хӯрд. Бо ин амалаш вай аҳди мумтозиро, ки ба ҷасади мурда даст расонданро
ман мекард, вайрон кард. Ҳарчанд Шимшӯн аз ҷиҳати ҷисмонӣ ҳатто аз шер тавонотар буд, васвасаи хӯрдани асали ширин ӯро мағлуб кард. Ҳодисаи рӯйдодаро метавон инъикоси рамзии он донист, ки Шимшӯн натавонист ба васвасаҳои занонаи духтарони бутпараст ва фарҳанги мардуми ӯ муқобилият кунад. Намуди зоҳирии Шимшӯн як мумтози ҳақиқӣ ба назар мерасид, аммо ботинаш аз мардуми ин ҷаҳон фарқе надошт. Шумо дар бораи он чизе, ки дар ҷаҳони атрофамон қабул қарда мешавад, чӣ гуна ҳис мекунед, ҳамчун масеҳиёни даъваткарда шудагони Худо?

Зиндаги Амалӣ

Дар ҳаёти Шимшӯн мо аҳмақиро мебинем, вақте ки имондор бо беимон издивоҷ мекунад. Вай аз нуқтаи назари худ ва арзишҳои худ дур мешавад. Фалиштиён танҳо мехостанд, ки ӯро истифода баранд, на дар ҷамоати худ қабул кунанд. Онҳо бар зидди ӯ муттаҳид шуданд. Дар ниҳоят, танҳо хашму издивоҷи вайроншуда боқӣ монд. Ояти охир тафсилоти ғамангезро медиҳад. Доварон 14:20 – “Ва зани Шимшӯн ба рафиқе ки ёри ӯ шуда буд, расид.”

Худои Муқаддас, ба мо ёрӣ деҳ, то он чизеро, ки ба назари мо маъқул аст накунем, балки мувофиқи Каломи Ту зиндагӣ кунем. Омин.