Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:1-12

Нони ҳаррӯза - Китоби доварон

• Китоби Доварони Исроил
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 1:1-21
• Нони Ҳаррӯза – Китоби Доварон 1:22-36
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:11-23
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:1-11
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:12-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:11-24
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:1-18
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:19-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:25-40
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:15-25
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:1-12
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:13-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:29-35
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:1-6
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:7-21
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:22-45
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:46-56
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 10:1-18
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:1-11
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:12-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:29-40
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 12:1-15
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:15-25
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 14:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 15:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:15-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 17:1-13
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:21-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:11-24
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:1-9
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:10-21
• Нони Ҳаррӯза – Доравон 19:22-30
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:1-7
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:8-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:29-48
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:1-12
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:13-25

Занон ва зиндамондагони Бинёмин

Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо

Эҳтимоле, ки Исроил метавонад, як қабиларо аз даст диҳад, тамоми мардумро ғамгин кард. Ва мардум ба ҷустӯҷӯи роҳҳои баромаданро аз ин вазъият шурӯъ карданд. Чун фаҳмида шуд, ки сокинони Ёбиш – Ҷилъод ба ҷамъомади умумӣ дар Мисфо ҳозир нашуданд, анҷумани халқӣ қарор карданд, ки онҳоро ҷазо диҳанд. Онҳо тамоми сокинони онро несту нобуд карданд ва танҳо 400 – духтаронро боқӣ монданд. Бори дигар исроилиён кӯшиш карданд, ки ин мушкилотро бо роҳи худ ҳал кунанд, ҳатто кӯшиш карданд, ки дар ин бора аз Худо пурсанд (оят. 6-12).

Дарсҳои Худо

Оят. 2-6 Оқибати ғамангези ҷанги бародаркушро дида, тамоми халқи Исроил мотами сахт гирифтанд. Мо бояд хуб дар хотир дошта бошем, ки барои нофармонӣ аз Каломи Худо, сарзамини ваъдашуда, ки “ширу асал ҷорист”, ба осонӣ ба биёбони хушк мубаддал мешавад, танҳо нолаи ноумедӣ ва дард шунида мешавад.

Оят. 8-12 Исроилиён, ки тамоми Бинёминиёнро мағлуб карда, қариб несту нобуд карда буданд, ҳоло дар бораи он ки чӣ тавр онҳоро нигоҳ доштан
лозим аст, ба сокинони Ёбиш – Ҷилъод ҳамла карданд. Тасаввуроти талхи тақдир дар он аст, ки халқи Исроил ба душманони ҳақиқии худ – бутпарастони Қанъон, ки бо онҳо созиш карда буданд, мағлуб шуда акнун бародарони худро ҳамчун душманон несту нобуд мекарданд. Агар имрӯз дар ҷомеаҳои мо ҷудоӣ ва ҷанг вуҷуд дошта бошад ин шояд натиҷаи он бошад, ки мо мақсади худро гум карда бо созиш бо ҷаҳониён аслан, кӣ будани рақиби худро фаромӯш мекунем.

Зиндагии амалӣ

Дар боби 21-и Китоби Доварон, мо бояд пурсем: мардум чӣ гуна ба ин ҳолат расиданд? Онҳо ба Худо итоат накарданд ва ба ҷои он, бо такя ба тарзи фикрронии худ амал карданд, ки ба назари онҳо дуруст менамуд.

Исроил бар зидди халқи худ мубориза бурданд ва қасамҳое доданд, ки ба назар мазҳабӣ менамуданд, аммо фақат ба онҳо мушкилиҳои бештар оварданд. Онҳо ҷамъ шуданд, то гиря кунанд, аммо на барои гуноҳҳои худ, балки аз сабаби шарми мағлубият дар ҷанг. Хомӯшии Худо дар посух ба расму оинҳои онҳо нишон медиҳад, ки онҳо дар куҷо қарор доранд – танҳо ва бе Худои худ.

Падари Осмонӣ, мо ба Ту ниёз дорем. Ба мо кӯмак бикун, ки гуноҳҳоро аз замини “Ваъдашуда”, ки ба мо ато кардаӣ, дур кунем. Омин.