Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
- Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
- Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
- Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
- Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22
- Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
- Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
- Китоби Ибриён 9:1-10 — Рамзи қурбониҳои Мусо
- Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
- Ибриён 10:1–10 – Мукаммалӣ дар марги Масеҳ
- Ибриён 10:19–25 – Роҳи нави зиндагӣ кушод
- 2 Қӯринтиён 5:14–21 – Кафорати ивазкунанда
- Ваҳй 5 – Кӣ сазовор аст?
Китоби Ибодат нишон медиҳад, ки то чӣ андоза қурбонӣ қисми системаи Мусо гардида буд ва чӣ гуна халқи Худо ба воситаи қурбонӣ Ӯро ибодат мекарданд. Якчанд бобҳои аввал дар бораи қурбониҳои сӯхтанӣ, қурбониҳои ғалладона, қурбониҳои мушоракат ва чӣ гуна рӯпӯш кардани гуноҳ бо қурбонӣ нақл мекунанд.
Идеяи асосии қурбонӣ дар он давра ин буд, ки ҳузури Худо дар хаймаи муқаддас ва баъдан дар маъбад сокин буд. Мардум тавассути қурбонӣ ба ҳузури Ӯ наздик мешуданд. Қурбонӣ бояд беайб ва аз ҳайвони пок мебуд. Парастишкунанда бо қурбонӣ шиносоӣ мекарду пеш аз он ки қурбонӣ шавад, дастҳояшро бар сари ҳайвон мегузошт (Ибодат 1:4). Китоби Ибодат як қатор қоидаҳоро дар бораи ибодат ва поксозӣ пешниҳод мекунад. Чаро ин ҳама дастурҳо ва қоидаҳо?
Эҳтиром ба Худо дар ин китоб нишон медиҳад, ки муқаддасият ва покӣ арзишҳои асосӣ мебошанд. Инсоният ҳамчун гунаҳкорон аз меъёрҳои Худо дур аст, ва қонуни Ӯ гуноҳро фош мекунад, то мо фаҳмем, ки ба Наҷотдиҳанда ниёз дорем.
Яке аз ақидаҳои калидии китоб — кафорат аст. Кафорат — ин оштӣ бо Худо мебошад: пайвастани Худои муқаддас ва инсони гунаҳкор. Каломи Худо марҳамати Ӯро нишон медиҳад: Ӯ барои гуноҳкорон роҳ мекушояд. Гуноҳкор бо корҳои худ наҷот намеёбад. Худо бо қурбонии кафорат роҳро таъин мекунад. Ин калима маънои «пӯшондан»-ро дорад — пӯшидани гуноҳ.
11 Чунки ҷони ҷисм дар хун аст, ва Ман онро ба шумо барои қурбонгоҳ додаам, то ки ҷонҳои шуморо кафорат намояд, зеро ҳамин хун аст, ки ҷонро кафорат менамояд.
Ояти калидӣ барои кафорати гуноҳ — Ибодат 17:11
Дар ин оят мебинем, ки:
- Ҳаёт дар хун аст. Хун ҳаётро нишон медиҳад.
- Худо худаш барои кафорати гуноҳ восита фароҳам мекунад. Ӯ меъёрро таъин мекунад ва дар бисёр қиссаҳо (Одам ва Иброҳим) қурбонӣ медиҳад.
- Хуни ҳайвони қурбонӣ кафорати гуноҳи инсонро мекунад.
- Қурбонӣ ҷои парастишкунандаро мегирад.
- Қурбонии ҳайвон гуноҳро мепӯшонад, вале пурра аз он [гуноҳ] халос намекунад.
Ҳаёт аз они Худост ва муқаддас мебошад. Бинобар ин, хӯрдани хун манъ аст, зеро он рамзи ҳаёт аст ва эҳтироми мо ба Офаридгори ҳаётро нишон медиҳад. Ҳамин хун дар қурбонӣ кафорати гуноҳҳоро мекунад, яъне ҷони ҳайвон ҷои ҷони гунаҳкорро мегирад. Ҷони гунаҳкор бо қурбонӣ фидия мешавад. Азбаски хуни ҳайвон нишонаи наҷот буд, онҳо гӯшти онро намехӯрданд, балки месӯзонданд. Хулоса, мо мебинем, ки рехтани хун маънои рехтани ҳаётро дорад. Ин қурбонӣ ба таври фидиявӣ ҳаёт медиҳад, то парастишкунанда ҳаёти нав ёбад.
Худовандо, барои роҳи равшане, ки Ту ошкор кардӣ, ташаккур мегӯям — ки чӣ гуна гуноҳҳои маро мебахшӣ. Ба Ту барои Исои Масеҳ шукргузорам, ки дар салиб мурд, то гуноҳҳои маро аз байн бубарад ва ба ман ҳаёти нав бахшад.
