Пайдоиши Масеҳ

Пайдоиши Масеҳ

• Бо оилаи шумо ҳар як порчаро хонед ва сипас якҷоя сӯҳбат кунед, мо дар бораи омадани Масеҳ чӣ мебинем?
• Пас Худоро барои ин ҳақиқат шукр гӯед ва барои оилаатон дуо гӯед, ки барои омадани Масеҳ омода бошанд.

Рӯзи якум – Ҳастӣ 1:1-3 ва Юҳанно 1:1-5

Ибтидои офариниш

1 Дар ибтидо Худо осмон ва заминро офарид. 2 Ва замин дар ҳолати ҳарҷумарҷ буд, ва торикӣ бар рӯи варта; ва Рӯҳи Худо бар рӯи об дар парвоз буд. 3 Ва Худо гуфт: «Рӯшноӣ бишавад». Ва рӯшноӣ шуд. Ҳастӣ 1:1-3

1 Дар ибтидо Калом буд, ва Калом бо Худо буд, ва Калом Худо буд. 2 Он дар ибтидо бо Худо буд. 3 Ҳама чиз ба воситаи Ӯ ба вуҷуд омад, ва ҳар он чи вуҷуд ёфт, бе Ӯ вуҷуд наёфт. 4 Дар Ӯ ҳаёт буд, ва ҳаёт нури одамиён буд. 5 Ва нур дар торикӣ медурахшид, ва торикӣ онро фаро нагирифт. Инҷили Юҳанно 1:1-5

1. Дар ибтидо Худо осмон ва заминро офарид.
2. Ва замин дар ҳолати ҳарҷумарҷ буд, ва торикӣ бар рӯи варта; ва Рӯҳи Худо бар рӯи об дар парвоз буд.

Аз ибтидои замон Худои Падар дар он ҷо буд, Рӯҳ ба офариниш наздик мешуд ва Каломи Худо сухан мегуфт. Дар як будани моҳияти худ, онҳо эҷод мекарданд. Нақшаи абадии фидияи онҳо оғоз ёфт.

Дар ибтидои Инҷили Юҳанно гуфта мешавад: “Дар ибтидо Калом буд, ва Калом бо Худо буд, ва Калом Худо буд.”

Пеш аз ҳама мавҷудияти Худо ва Каломи Ӯ ягонагӣ ва ҳамоҳангии онҳоро барои офариниш нишон медиҳад. Худоё, Калом нури ин ҷаҳони торик аст. Нуре, ки дурахшон аст, то моро роҳнамоӣ кунад ва ба мо ҳақиқатро нишон диҳад. Ин оятҳо ба ҳар яки мо умед ва роҳнамоӣ мебахшанд. Чӣ қадар вақт мо худро дар торикӣ мебинем. Барқ хомӯш мешавад, ва мо роҳи шамъу гугирдро меҷӯем. Вақте ки мо худро барои омадани таваллуди Исо омода месозем, Ӯ моро дар рӯзҳои торик роҳнамоӣ мекунад ва нуреро ошкор месозад, ки аз шамъи мо бузургтар аст.

Бо оилаи худ ҳар як порчаро хонед ва сипас якҷоя сӯҳбат кунед:
Мо дар бораи омадани Масеҳ чӣ мебинем?

Пас, Худоро барои ин ҳақиқат шукр кунед ва барои оилаатон дуо кунед, то барои омадани Масеҳ омода бошанд.

Худованд, қалби ман ва қалби аъзои оилаамро омода соз, то мо ҷашни таваллуди Туро бо шукргузорӣ ва шодмонӣ истиқбол кунем.

Рӯзи 2 – Ҳастӣ 3:12-15 – Наҷотдиҳанда ваъда карда шуд.

12 Одам гуфт: «Ин зане ки ба ман додаӣ, аз меваи дарахт ба ман дод, ва ман хӯрдам». 13 Ва Худованд Худо ба зан гуфт: «Ин чӣ кор аст, ки кардӣ?» Зан гуфт: «Мор маро фирефта кард, ва ман хӯрдам». 14 Ва Худованд Худо ба мор гуфт: «Азбаски ин корро кардӣ, аз ҳамаи чорпоён ва аз ҳамаи ҳайвонҳои саҳро ту малъун бошӣ; ту бар шикамат роҳ хоҳӣ рафт, ва тамоми айёми умрат хок хоҳӣ хӯрд. 15 Ва дар миёни ту ва зан, ва дар миёни насли ту ва насли вай адоват меандозам: вай сари туро хоҳад кӯфт, ва ту пошнаи варо хоҳӣ кӯфт». Ҳастӣ 3:12-15

Текст ба таври равшан нишон медиҳад, ки дар Ҳастӣ 3:12-15 сухан дар бораи наҷоти инсон тавассути Масеҳ меравад, ва дар пасманзари ин суханон ишораҳои умедовар ва нақшаи Худо барои наҷотдиҳии инсонро мебинем. Таҳрири пешниҳодшуда чунин аст: Рӯзи 2 – Ҳастӣ 3:12-15.

Мо контекстеро мебинем, ки ин суханон пас аз гуноҳ кардани Одаму Ҳавво гуфта шудаанд. Ин суханон на танҳо ба ҷазои гуноҳ ишора мекунанд, балки умеде медиҳанд, ки Наҷотдиҳандае хоҳад омад. Дар ояти 14 Худо морро лаънат мекунад ва нишон медиҳад, ки ӯ дигар ҳеҷ гоҳ ба қадри пешинаи худ нахоҳад расид, балки дар рӯи замин хазида хоҳад монд.

Ояти 15 ба ҷанбаи рӯҳонии ҳодиса дахл мекунад: “Ва дар миёни ту ва зан, ва дар миёни насли ту ва насли вай адоват меандозам: вай сари туро хоҳад кӯфт, ва ту пошнаи варо хоҳӣ кӯфт.” Ин оят аввалин ваъдаи наҷотро медиҳад. Дар он ҷанг байни Шайтон ва насли Ҳавво тасвир шудааст, ки насли оянда, яъне Масеҳ, бо шикасти Шайтон ғалаба хоҳад кард. Зарба ба сари Шайтон марговар аст, дар ҳоле ки газидани пошнаи Масеҳ, ба мисли захме, ки дар салиб қабул кард, муваққатист.

Ғалотиён 4:4-5 ин нақшаро тасдиқ мекунад:
“Вале ҳамин ки пуррагии замон даррасид, Худо Писари Худро фиристод, ки Ӯ аз зан таваллуд ёфта, зери дасти шариат буд, то барои онҳое ки зери дасти шариат буданд, фидия диҳад, то ки мо ба писарӣ қабул шавем.”

Ин нишон медиҳад, ки Худо аз аввал нақшаи мукаммале барои наҷоти инсоният дошт. Гуноҳи Одаму Ҳавво торикӣ овард, аммо ваъдаи Наҷотдиҳанда умеди равшан дод, ки дар Масеҳ иҷро шуд.

Рӯзи 3 – Баракати Ваъдашуда

1 Ва Худованд ба Абром гуфт: «Аз замини худ, аз ақрабои худ ва аз хонаи падари худ сӯи замине ки ба ту нишон диҳам, равона шав. 2 Ва аз ту халқи бузурге ба вуҷуд оварам, ва туро баракат диҳам, ва номи туро бузург созам: ва ту намунаи баракат хоҳӣ шуд. 3 Ва баракат диҳам онҳоеро, ки туро муборак хонанд, ва лаънат гӯям ба онҳое ки туро малъун хонанд; ва дар ту ҳамаи қабилаҳои рӯи замин баракат хоҳанд хост». Ҳастӣ 12:1-3

Ҳастӣ 12:1-3 – Мо якчанд ваъдаҳоеро мебинем, ки Худо ба Иброҳим медиҳад, ки бо омадани Масеҳ алоқаманд аст. Ояти 2 мегӯяд, ки Иброҳим аз насли худ халқи бузургеро ба вуҷуд меорад, ки баракат хоҳад ёфт. Номи Ӯ бузург хоҳад буд, ва ин баракат ба тамоми халқҳо паҳн хоҳад шуд.

Ҷавоби мутақобилан оилаҳои ҷаҳонро мегирад. Касоне, ки Иброҳимро баракат медиҳанд, баракат хоҳанд ёфт ва лаънаткунандагон баракат нахоҳанд ёфт.

Мо бояд дар хотир дорем, ки дар замони ин ваъда Иброҳим писаре надошт. Ин баракат ба насли ӯ имонеро талаб мекунад, ки Худо ворисонеро фароҳам меорад. Таваллуди Исҳоқ воқеаи мӯъҷизавии дасти Худоро инъикос мекунад, ба монанди таваллуди Масеҳ аз ҷониби бокира.

Баракат дар ин ҷо сатҳҳои гуногун аст, балки як баракати рӯҳонӣ барои онҳое, ки Худоро бо имон ба мисли Иброҳим мешиносанд. Насли ӯ, ки Исои Масеҳ аст, баракатҳои абадӣ ва умеди оянда хоҳад дод. Баракати Иброҳим ба ҳамаи халқҳо умед мебахшад, ки онҳо низ метавонанд ба ин ваъдаи Худо дохил шаванд. Мо интизори онем, ки ба ин ваъда дохил карда шаванд.

Худовандо, бигзор ман ин баракатҳои Иброҳимро пайдо кунам, ки бо имон назди ту биёям
ва ба ваъдаи ту, Масеҳи Худованд, имон оварам.

Рӯзи 4 – Пешгӯии омадани подшоҳи Яҳудо

Подшоҳи ваъдашуда

8 Яҳудо! Туро бародаронат ситоиш намоянд. Дастат бар гардани душманонат бошад; писарони падарат ба ту саҷда кунанд. 9 Яҳудои шербача, писарам, аз шикор баромад. Монанди шери нар, ва монанди шери мода чӯкида, дар камин хобидааст: кист, ки ӯро бархезонад? 10 Чӯбдасти салтанат аз Яҳудо дур нашавад ва қонунгузор аз камараш, то даме ки Шилӯ биёяд, ва ба Ӯ қавмҳо итоат намоянд. Ҳастӣ 49:8-10

Пешгӯии имрӯза нишон медиҳад, ки сибти Яҳудо подшоҳеро ба вуҷуд меорад, ки бо асои худ ҳукмронӣ хоҳад кард ва ба ҳамаи халқҳо итоаткорӣ меорад.
Дар бораи ҳоким будани Масеҳ борҳо дар Аҳди Қадим пешгӯӣ шудааст (Ададҳо 24:17, 2 Подшоҳон 7), ки Малакути Довуд хати салтанати ҳокимиятро оғоз мекунад. Аз ин сабаб, Исоро бештар аз писари Яҳудо писари Довуд меноманд.

Тасвири Яҳудо бар сибтҳои дигари Исроил ҳукмронӣ мекунад ва ҷасорати шерро дорад, ба қудрати ҳукмронии ӯ бар тамоми халқҳо медиҳад. Ин пешгӯӣ дар он иҷро мешавад, ки Исои Масеҳ аз насли Довуд таваллуд шудааст ва дар омадани дуюмаш ҳукмронӣ хоҳад кард.

Бисёре аз сурудҳо дар бораи Мавлуди Исо дар бораи таваллуди подшоҳи навзод инъикос меёбанд. Фариштагон ба чӯпонон эълон мекунанд, ки кӯдаки таваллудшуда Масеҳ – подшоҳи тадҳиншудаи ваъда хоҳад буд (Луқо 2:11). Ба ҳамин монанд, мо интизори таваллуди шоҳи навзод ҳастем. Он ки бар халқҳо ҳукмронӣ мекунад ва итоаткорӣ хоҳад кард. Зуҳури ӯ барои мардуми гумшуда умед ва роҳнамоӣ хоҳад овард.

Худовандо, мо ба ту роҳнамоӣ меҷӯем. Моро ба сӯи худ ҳидоят кун, то бар зиндагии мо ҳукмронӣ кунӣ ва моро ба сулҳ ҳидоят кунӣ.