Пайдоиши Масеҳ – Рӯзҳои 5 то 7

Рӯзи 5 –  Пайдоиши Масеҳ – 2 Подшоҳон 7:12-13

Пайдоиши Масеҳ – 2 Подшоҳон 7:12-13

2 Подшоҳон 7 муколамаи байни Худо ва Довудро инъикос мекунад, ки бо номи Аҳди Довуд машҳур аст. Довуд хоҳиш мекунад, ки барои Худованд маъбад созад, аммо Худо ҷавоб медиҳад, ки на танҳо Довуд насли маъбади моддӣ созад, балки аз насли ӯ як сулолаи абадӣ барпо хоҳад шуд. Худо ваъда медиҳад, ки тахти Довуд абадӣ хоҳад буд. Ба ибораи дигар, насли ӯ — Масеҳ — то абад ҳукмронӣ хоҳад кард (7:16).

Дар ин пешгӯӣ, воқеаҳо дар ду сатҳ амал мекунанд:
1. Ба худи Довуд алоқаманданд (7:7-11).
2. Ба писари ӯ, Сулаймон (7:13-14) дахл доранд.

Аммо дар изҳорот баъзе паёмҳо ба Масеҳи оянда низ ишора мекунанд:
• Ҷои сулҳи оянда, ки ҳеҷ як душман онро халалдор карда наметавонад (7:10).
• Тахти абадӣ барпо хоҳад шуд (7:13).
• Малакуте, ки то абад барқарор хоҳад буд (7:16).
• Худо Падари Масеҳ хоҳад буд ва Ӯ Писар хоҳад буд (7:14).

Ҷавоби Довуд дар ин муколама бо ҳамду сано ба Худо аст. Ӯ Худоро ҳамчун Худои бузург ва дар хислат беназир мешиносад (7:22). Ӯ таъкид мекунад, ки суханони Худо ростанд ва ваъдаҳои Ӯ ба амал хоҳанд омад. Ин баракат абадист ва барои онҳое, ки дар назди Худо ҳастанд, боқӣ мемонад (7:28-29). Ба ҳамин монанд, мо низ бояд Худоро барои ваъдаҳои Ӯ, ки ба мо умед мебахшанд, ҳамду сано кунем.

Дуо:
Худовандо, мо ба Масеҳи ваъдашудаи Ту, ки умед ва ҳаёти ҷовидонӣ меорад, интизорем. Мо медонем, ки дар Масеҳ, мо Шахси ваъдашудаи Туро дорем ва бо тамоми диламон ба Ӯ такя мекунем.

Рӯзи 6 – Забур 2:6-12 Шаҳодатномаи Масеҳ

Ин тарона ба аҳди Довуд, ки дар 2 Подшоҳон 7 баста шудааст, васеъ мешавад, ки дар он Худо Падари Подшоҳ аст. Дар Забур 2:7 гуфта шудааст: “Амри Худовандро баён мекунам. Ӯ ба Ман гуфт: «Ту Писари Ман ҳастӣ; Ман имрӯз Падари Ту шудаам.” Оят эълон мекунад, ки Худои Падар он чиро, ки Худованд ба Масеҳ мегӯяд. Ӯ мегӯяд, ки подшоҳ писари ӯ аст. Мисли падар, писар низ хислати падарро ифода мекунад.

Имрӯз рӯзи тоҷгузорӣ аст, ки Масеҳ подшоҳ аст. Дар нақшаи илоҳӣ ӯ аз абад подшоҳ аст, аммо синну сол ё давраи муайяне фаро мерасад, ки эъломия равшан мешавад – Ту писари ман ҳастӣ ва ман падари ту. Мо ин изҳоротро ҳангоми таваллуди Масеҳ мебинем (Луқо 2:11), ки фариштагон Масеҳро Худованд эълон мекунанд.

Дар ин таронаи Забур Подшоҳи Масеҳ дар Сион ҷойгир шудааст (2:6) – ишора ба Ерусалим. Дар оят гуфта мешавад, ки он теппаи муқаддаси Худост, бинобар ин макони ҳузури Худо, ки ҳангоми сохтани маъбад дар он ҷо омадааст. Ҳаёти Масеҳ аксар вақт дар шаҳри Ерусалим буд, ки дар он ӯ маслуб шуда, аз мурдагон эҳьё шуда буд. Пас аз зоҳир шудан ба одамони зиёд Исои эҳёшуда аз ин шаҳр ба осмон сууд кард.

Забур 2:9 дар китоби Ваҳйи Юҳанно се маротиба иқтибос оварда шудааст. Ин оят бо пешгӯии асои Яҳудо алоқаманд аст (Ҳастӣ 49:10). Аммо, дар Ваҳй онҳое, ки ба Масеҳ пайравӣ мекунанд, ғолиб хоҳанд шуд (Ваҳй 2:27).

Масеҳ мисли чӯпон ҳукмронӣ хоҳад кард (Ваҳй 12:5) ва бар халқҳо ғолиб хоҳад шуд (Ваҳй 19:15). Забур 2:11 ба мо хотиррасон мекунад, ки ба Худованд саҷда кунем ва аз Ӯ бо шодӣ тарсем. Имрӯз мо аз он хурсандем, ки Исо кист ва ӯ подшоҳи рӯҳонии мост, ки ҳар рӯз роҳнамоӣ мекунад.

Худовандо, мо пеши Ту омадаем ва эълон мекунем, ки Ту подшоҳи ман ва Парвардигори ман ҳастӣ. Ба ман дурнамои абадии худро деҳ, то ки ман бо эҳтироми шодмонӣ пеши ту биёям.

Рӯзи 7 – Забур 88:25-30

Худо ба Довуд ваъда дод, ки тахти ӯ то абад боқӣ хоҳад монд (88:4-5). Бо такрори «Ту Падари Ман ҳастӣ» дар ин ҷо такрор карда шудааст, то ваъдаҳои ба Довуд басташударо ба ёд орем (88:27).

Дар ин тарона номи нав ба Масеҳ – нахустзода гузошта шудааст. Калимаест, ки дар мақом ва шараф бартарӣ дорад. “Ман низ ӯро нахустзодаи Худ хоҳам гардонд, баландтар аз подшоҳони замин.” (88:27). Сатҳи аввали маънои ин тарона ин аст, ки Довуд баргузида ва нахустзодаи Худост, аммо дар оилаи ӯ, ӯ охиринзода буд.Ин дар баракатҳои Яъқуб ба писарони Юсуф низ равшан аст. Ӯ Эфроимро ҳамчун нахустзода баракат медиҳад (Ҳастӣ 48:13-20). Маънои ибронии нахустзода маънои аввалин дар мартаба ва мавқеъро дорад – на аввалин таваллуд, ҳатман.

Подшоҳи Масеҳ

Ин нахустзодаи подшоҳи таъиншуда баландтарин подшоҳи рӯи замин хоҳад буд (88:28) ва баракати абадии Худо бар ӯ (88:29). Подшоҳи Масеҳӣ тақдири абадӣ хоҳад дошт ва ин оят (88:30) Ва зурьёти ӯро то абад боқӣ хоҳам гузошт, ва тахти ӯро мисли рӯзҳои осмон. Ваъдаҳои ба Довуд додашударо тасдиқ мекунад ва дар омадани Масеҳ иҷро хоҳад шуд.

Худо аҳди худро намешиканад ва ба ваъдааш вафо мекунад (88:35-36). Ту чӣ фикр мекунӣ? Оё гумон мекунед, ки Худо ба ваъдааш вафо намекунад ва аз ақидааш дигаргун намешавад? Мо аксар вақт ҳамчун одамон хислати Худоро кам мекунем. Ӯ дурӯғ намегӯяд ва моро фиреб намедиҳад. Агар ӯ ҳаёти фаровон ва ҳаёти ҷовидонаро ваъда карда бошад, пас мо кӣ мегӯем, ки Худо ин корро карда наметавонад. Ҳамчун имондорон, мо вазифадорем, ки ба Ӯ итоат кунем, балки ҳамчунин Ӯро ҳамду сано гӯем, ки мо то чӣ андоза Худои бузург дорем.

Худовандо, барои вафодорӣ ба ваъдаҳои худ ташаккур мегӯям… ба ман кумак кун, то ба он чизе ки ваъда додаӣ, бовар кунам.