Пайдоиши хондани Масеҳ аз Ишаъё 7

Рӯзи 11 – Ишаъё 7:10-14

Дар замони подшоҳии Оҳоз (735–720 то милод), Яҳудо ба империяи Ашшур тобеъ буд. Дар ҳамин давра қисми шимолии сарзамин (Исроил) ба асирӣ бурда шуд, ки вазъи ноумедиро ба вуҷуд овард. Аммо дар миёни ин торикӣ, Худо ба Ишаъё рӯъёи умедбахши Масеҳи ояндаро медиҳад.

Ҷавоб ва аломати Худо ба Оҳоз

Оҳоз дар ҷанг бо подшоҳони дигар қарор дошт. Худо ба ӯ фармуд, ки аломате талаб кунад, то бовар кунад, ки Худо бо ӯст. Аммо Оҳоз, гарчанде ки рад карданаш эҳтиромомез ба назар мерасид, ин нишонаеро нахост (Ишаъё 7:12). Мо мебинем, ки Оҳоз подшоҳи бадкор буд, ва бо ин радкунӣ, ӯ нафақат сабри одамон, балки сабри Худоро низ беинсофона месанҷид.

Худо тавассути Ишаъё мегӯяд: “Бишнавед, эй хонадони Довуд! Оё одамонро безор карданатон барои шумо кам аст, ки боз Худои маро безор мекунед?” (Ишаъё 7:13).

Пешгӯии аломати Масеҳ

Гарчанде ки Оҳоз нишона нахост, Худо аломатро худ таъин мекунад. Дар ояти 14 гуфта мешавад: “Ва инак, бокирае ҳамл гирифта, писаре хоҳад зоид ва ӯро Имонуил хоҳад номид.” Ин пешгӯӣ пас аз 700 сол дар таваллуди Исои Масеҳ иҷро мешавад (Матто 1:23). Калимаи Имонуил маънои “Худо бо мост”-ро дорад.

Дар забони ибронӣ калимаи “бокира” маънои духтари ҷавонро дошт, ки одатан бокира буд. Тарҷумаи юнонии Аҳди Қадим (LXX) махсусан калимаи “бокира”-ро истифода мебарад, ки маънои мушаххасро медиҳад.

Имонуил: Худо бо мост

Имонуил рамзи бузурги умед аст. Пешгӯӣ ду маънӣ дорад:
1. Маънии ҳаррӯза ва амалӣ: Худо бо мост ва дар зиндагии ҳаррӯзаамон кӯмак мекунад. Ӯ дар муқобили душвориҳои мо истода, моро дастгирӣ мекунад.
2. Маънии наҷоти рӯҳонӣ: Исо, ҳамчун таҷассуми Худо, бо мо шуд (Юҳанно 1:14). Ӯ на танҳо дар миёни мо зиндагӣ кард, балки роҳи наҷотро ба мо нишон дод ва моро бо Худо оштӣ дод.

Дуо

Худовандо, ба ман роҳи худро нишон деҳ. Ташаккур, ки Ту Имонуил ҳастӣ — ҳамеша бо ман, дар ҳама давру замон. Ба ман кӯмак кун, ки дар нур ва раҳмати Ту зиндагӣ кунам.