Пешгӯиҳо дар Маъбад

Рӯзи 27 – Луқо 2:25-32– Шимъӯн интизор аст

Мувофиқи қонуни Мусо, писарбача пас аз ҳашт рӯз хатна карда мешуд ва сипас ба Худованд бахшида мешуд. Вақте ки Юсуф ва Марям Исоро ба маъбад мебаранд, шахсе бо номи Шимъӯн, ки аз Рӯҳулқудс пур буд, дар он ҷо пайдо мешавад ва дар бораи кӯдаки Исо суханони аҷоиб мегӯяд. Дар ин лаҳза, чунон ки фариштагон пешгӯӣ карда буданд, ба кӯдак номи Исо гузошта шуд. Сипас Шимъӯн бо роҳнамоии Рӯҳулқудс эълон мекунад, ки “наҷот”-ро дидааст. Худо ба ӯ ваъда дода буд, ки то Масеҳро набинад, намемирад. Исоро дида, Шимъӯн медонад, ки Исо василаи наҷоти ҳамаи одамон хоҳад буд. Шимъӯн омадани Масеҳро интизор аст. Вақте ки ӯ Исоро мебинад, пешгӯӣ мекунад.

Бо вуҷуди ин, ӯ суханони ғайричашмдошт мегӯяд: наҷоти Масеҳ танҳо барои яҳудиён нест, балки барои ғайрияҳудиён низ ҳаст. Шимъӯн дар маъбад, ҷое ки ғайрияҳудиён даромада наметавонанд, эълон мекунад, ки халқҳои ғайрияҳудӣ дар Исо нур ва наҷот хоҳанд ёфт, дар ҳоле ки яҳудиён дар Ӯ ҷалолро хоҳанд дид. Ин суханон равшан нишон медиҳанд, ки Худо болотар аз ҳама миллатҳост ва наҷоти Ӯ барои тамоми одамон аст. Одамон аксар вақт ба Худо наздик намешаванд, зеро фикрҳои пешакии бардурӯғ доранд, ки чӣ гуна Ӯ кор мекунад. Шимъӯн низ чунин андешаҳоро зери шубҳа мебарад ва таъкид мекунад, ки Исо барои ҳамаи халқҳо нур аст.

Шумо чӣ тавр? Оё фикрҳои пешакии шумо ба назди Исо омаданатон монеъ мешаванд? Медонед, ки наҷоти Худо барои ҳар кас, аз ҷумла шумо, дастрас аст? Ӯ шуморо қабул мекунад ва мехоҳад бо шумо бошад. Имрӯз рӯзи муносибест, ки дар бораи пайдоиши Масеҳ андеша карда, Худоро барои нақшаи бузурги наҷоташ ҳамду сано хонем.

Худовандо, ман метавонам бигӯям, ки чашмони ман наҷоти Туро дидаанд ва дарк мекунам, ки нақшаи наҷоти Ту барои тамоми халқҳо чӣ қадар бузург аст. Ба ман кумак кун, ки ин ҳақиқатро бо дигарон мубодила кунам.

Ёддошт:

Дар Луқо 2:24 ҳадияе зикр шудааст, ки барои онҳое буд, ки имкони харидани барра надоштанд, ва ин нишон медиҳад, ки Юсуф ва Марям камбағал буданд. Ин қурбонӣ ҳамчунин барои поксозии зане буд, ки тибқи қонуни Ибодат 12:8 талаб мешуд. Ин боз як бор нишон медиҳад, ки Марям низ ба омурзиш ва поксозӣ эҳтиёҷ дошт. Ӯро Худо барои ин мӯъҷизаи аҷиб истифода бурд, аммо матн ба бегуноҳии ӯ таъкид намекунад.

Рӯзи 28 – Луқо 2:33-38

Мо бо Шимъӯн ва қисми дуюми пешгӯии ӯ идома медиҳем. Ӯ пешгӯӣ мекунад, ки шумораи зиёди одамон бархоста ва афтидан хоҳанд кард. Ҳаёти Исо ҳаёти муқаррарии динӣ ва сиёсиро зери шубҳа мегузорад. Баъзе ғайричашмдошт боло хоҳанд шуд ва дигарон, ки интизор будем, меафтанд. Малакути рӯҳонии Масеҳ барои ҳар яки мо як динамикаи наверо пешкаш мекунад, ки бояд баррасӣ кунем. Сипас Шимъӯн қайд мекунад, ки чӣ тавр ҳаёти Исо ба дили Марям сӯрох хоҳад овард. Ин дарди сахте барои ӯ хоҳад буд, ки дили ӯро сахт захмӣ мекунад.

Исо барои бисёриҳо санги пешпо аст ва барои дигарон умеди ҷалол. Барои бисёре аз диндорон, тасаввур кардани он, ки баргузидаи Худо азоб мекашад, ғайриимкон аст. Онҳо танҳо шаъну шараф ва пирӯзиро интизор буданд. Аммо Наҷотдиҳанда мемирад ва худро қурбон мекунад, то ки моро аз гуноҳ озод кунад.

Ҳаёти Масеҳ аломатест, ки ба он муқобилат мекунанд (2:34). Аломат зуҳуроте аст, ки онро нодида гирифтан мумкин нест. Бо вуҷуди ин, бисёриҳо мӯъҷизаҳои ҳаёти Исо, марги ӯ барои гуноҳ ва эҳёи ғолиби ӯро нодида мегиранд ва инкор мекунанд. Бигузор мо ин «аломати» хушхабарро аз даст надиҳем.

Сипас, мо дар бораи Ҳанно мехонем, ки дар маъбад содиқона хизмат мекард ва дуо мегуфт. Вай меояд ва эълон мекунад, ки ин кӯдаки Исо фидияи Исроил аст. Дар гузашта Исроил аз ғуломии Миср фидия ёфта буд ва ҳоло чизе монанд ба он рух медиҳад. Наҷотдиҳанда моро наҷот медиҳад ва аз ғуломии гуноҳ озод мекунад.

Ҷолиб аст, ки дар матн зикр шудааст, ки Ҳанно аз қабилаи Ашер аст. Ин қабила дар наздикии Лубнон имрӯз ҷойгир буд ва Ҳанно ягона шахсияти Библия аст, ки аз ин қабила зикр шудааст.

Мисли Шимъӯн, Ҳанно низ интизор буд. Ӯ мунтазири иҷрои нақшаи Худо ва омадани Масеҳи Худо буд. Аммо шумо чиро интизоред? Оё шумо худро ба иродаи Худо таслим кардаед, то ки Ӯ ба шумо роҳи худро нишон диҳад? Имрӯз барои кафорати Худо шукр кунед ва бо роҳе, ки Исо барои шумо нишон додааст, пайравӣ намоед.

Худовандо, мо интизори Ту ҳастем. Фидияи худро ба мо нишон деҳ, то ки нақшаи наҷоти Ту тавассути ҳаёти Масеҳро фаҳмем.