Рӯзи 19 – Инҷили Юҳанно 1:9-14
- Сарчашмаҳом барои Пайдоиши Масеҳ
- Пайдоиши Масеҳ
- Пайдоиши Масеҳ – Рӯзҳои 5 то 7
- Пайдоиши Масеҳ – Забур 109
- Пайдоиши Масеҳ Китоби Ишаъё 2
- Пайдоиши хондани Масеҳ аз Ишаъё 7
- Ишаъё 9:1-7 Нуре медурахшад
- Ишаъё 11
- Ишаъё 40:1-11 Каломи Худо Тасаллиро Ваъда Медиҳад
- Рӯзи 19 – Инҷили Юҳанно 1:9-14
- Мавлуди Исо аз Луқо 1:26-38
- Матто 1:18-25
- Суруди Марям ва Таваллуди Яҳё – Луқо 1:39-80
- Мавлуди Масеҳ – Луқо 2
- Пешгӯиҳо дар Маъбад
- Тоҷикон аз Шарк
Нури ҳақиқии ҷаҳон рад карда шуд
Тасаввур кунед, ки шумо дар торикӣ зиндагӣ мекунед ва рӯшноӣ нест. Шахсе меояд, ки метавонад ба шумо нур бахшад, аммо шумо ӯро рад мекунед. Маҳз ҳамин вазъият бо Исо рӯй дод. Ӯ ҳамчун нур ба миёни қавми худ омад, аммо онҳо ӯро рад карданд. Ин радкунӣ аз сабаби гумонҳо ва ақидаҳои нодурусти онҳо буд, ки фикр мекарданд, ӯ наметавонад нури ҳақиқӣ бошад.
Юҳанно 1:10 мегӯяд: “Ӯ дар ҷаҳон буд, ва ҷаҳон ба воситаи Ӯ ба вуҷуд омад, ва ҷаҳон Ӯро нашиноҳт.”
Дар ин порча, “Ӯ” ба Калом, яъне ба Исо ишора мекунад. Дар ин ҷо “шинохтан” маънои муошират кардан ва эътимод доштанро дорад. Шинохтани Ӯ — ба Ӯ имон овардан ва такя кардан аст.
Фарандоли Худо
Ман суханони Юҳанно 1:12-13-ро дӯст медорам, ки чунин мегӯяд:
“12 Лекин ба онҳое ки Ӯро қабул карданд ва ба исми Ӯ имон оварданд, қудрат дод, ки фарзандони Худо гарданд,
13 Ки на аз хун, на аз хоҳиши ҷисм, на аз хоҳиши марде, балки аз Худо таваллуд ёфтаанд.”
Ин яке аз аввалин оятҳост, ки ман бо касе нақл мекунам, вақте ки ӯ Масеҳро ҳамчун Наҷотдиҳандаи худ қабул мекунад. Мо аз нав таваллуд намеёбем бо ягон амали ҷисмонӣ, балки танҳо тавассути имони худ ба Масеҳ. Бо ин имони нав, мо фарзандони рӯҳонии Худо мешавем.
Чӣ тавр бо Худо робита доштанро метавонем ёд гирем? Мо ҳар рӯз бо Ӯ сӯҳбат мекунем, ки инро дуо мегӯянд. Худо низ ҳар рӯз бо мо сӯҳбат мекунад ва ин тавассути Каломи Ӯ (Китоби Муқаддас) ба амал меояд. Хондани Калом ва дуо гуфтани пайваста ба мо кӯмак мекунад, ки бо Худо наздик бошем ва рӯҳан инкишоф ёбем.
Дар ибтидо Калом буд
Ин бахш бо идеяи бузурги пайдоиши Масеҳ ба поён мерасад. Ӯ, Калом, ҷисм шуд. Оятҳои аввали Юҳанно (1:1-3) мегӯянд:
“Дар ибтидо Калом буд, ва Калом бо Худо буд, ва Калом Худо буд. Он дар ибтидо бо Худо буд. Ҳама чиз ба воситаи Ӯ ба вуҷуд омад…”
Ин маънои онро надорад, ки Исо “Худо шуд”, зеро Ӯ аллакай Худо буд. Балки Ӯ одам шуд ва дар миёни мо зиндагӣ кард, то моро наҷот диҳад. Ин чӣ гуна имконпазир аст? Худо инсонро ба сурати худ офарид ва Исо омад, то Худоро барои мо зоҳир кунад (Юҳанно 1:18).
Ин мӯъҷизаи аҷиби таҷассум, яъне Худо шудан дар шакли инсон, барои мо маънои бузург дорад. Он моро аз зулмот берун оварда, ба рӯшноӣ мебарад.
Ягонагии Худо пурасрор аст, зеро Ӯ ҳамеша бо Рӯҳ ва Каломи Худ як аст. Ягонагии Ӯ муҳаббатро ифода мекунад, ва муҳаббатро танҳо дар ягон навъи муносибат метавон нишон дод. Мо Ӯро ҳамчун Худои ягона эътироф мекунем, ки дар се шахсияти ягона — Падар, Писар ва Рӯҳулқудс — зоҳир мешавад.
Худовандо, ба Ту ташаккур мегӯям, ки Ту дар миёни мо омадӣ ва Худро зоҳир кардӣ. Ба ман кӯмак кун, ки ба Ту ва Каломи Ту имон дошта бошам ва бо он зиндагӣ кунам!