Суруди Марям ва Таваллуди Яҳё – Луқо 1:39-80

Рӯзи 23 – Луқо 1:39-56

Пас аз он ки фаришта бо Марям сухан гуфт, ӯ ба назди ҷияни худ Элисобаъ мешитобад, то хабари таваллуди Яҳёи Таъмиддиҳандаро бевосита бубинад. Вақте ки онҳо якдигарро мебинанд, кӯдаки дар батни Элисобаъ ҷаҳиш мекунад, ва ӯ мегӯяд, ки Марям баракат ёфтааст. Вақте ки шахсе аз ҷониби Худо барои иҷрои кори худ интихоб мешавад, онҳо баракат медиҳанд.

Эҳтиром ба Марям

Дар масеҳият имрӯз ду муносибати шадид нисбат ба Марям вуҷуд дорад. Аз як тараф, баъзеҳо ӯро нодида мегиранд, ки ин дуруст нест. Вай аз ҷониби Худо баргузида ва баракат дода шуд. Вай дар шароити душвортарин ба Худованд итоат кард. Мо ӯро ба ёд меорем ва ба шароити ӯ арҷ мегузорем. Аммо, аз тарафи дигар, баъзеҳо ӯро ба дараҷае боло мебаранд, ки ӯро мепарастанд, ки низ хато аст.

Аввалан, баракате, ки Элисобаъ ба Марям медиҳад, баракатест, ки қисми аввали он оддӣ буда, қисми дуюм ба Исои дар батни ӯ таъаллуқ дорад, на ҳатман ба шахсияти Марям. Ҳамин саломи баракат ба Исо дода шудааст, чунон ки Луқо 11:27-28 мегӯяд: “Баракат ёфта аст батни ту ва кӯдаке, ки ӯро ба дунё овардаӣ.” Аммо Исо равшан мекунад, ки баракат бештар ба онҳое асос меёбад, ки Каломи Худоро мешунаванд ва онро иҷро мекунанд.

Баъдан, Элисобаъ Марямро “модари Худованди ман” меномад. Ин таъкид мекунад, ки кӯдаки дар батни ӯ Худованд аст, чунон ки дар Луқо 2:11 гуфта мешавад: “Имрӯз барои шумо дар шаҳри Довуд Наҷотдиҳанда таваллуд шуд, ки ӯ Масеҳ ва Худованд аст.” Дар таърихи баъдии калисо, баъзе гурӯҳҳо ин ибораро ба “модари Худо” табдил доданд ва бо ин таъкиди аз ҳад зиёд иловаҳо карданд, ки аз таълимоти Библия дур меравад.

Таълимоти бардурӯғ аксар вақт аз ҳақиқати хурде сарчашма мегирад, ки баъдан аз ҳад зиёд таъкид мешавад ва ба иштибоҳи шадид табдил меёбад. Ибораи “модари Худованди ман” дар ин ҷо истифода шудааст, то баракат ва аҳамияти Марям нишон дода шавад, аммо баъзе одамон онро аз ҳад зиёд таъкид карда, ӯро ба дараҷаи парастиш расонидаанд.

Шаҳодати худи Марям

Ба шаҳодати худи Марям таваҷҷӯҳ кун: дар Луқо 1:46-49 вай мегӯяд:
“Ҷони ман Худовандро бузург мекунад, ва рӯҳи ман дар Худо Наҷотдиҳандаи худ шодӣ мекунад, зеро ки ба фурӯтании канизи худ назар кард.”

Марям равшан мекунад, ки Худо Наҷотдиҳандаи ӯст, ки нишон медиҳад, ки вай низ ба наҷот ниёз дорад. Вай ҳамду сано ба Худо медиҳад ва ҷои худро дар назди Худо мешиносад. Мо низ бояд ҳақиқатро дар бораи Марям ва достони мӯъҷизаи таваллуди Масеҳи Худованд дуруст ва бо мувозинат бифаҳмем.

Худовандо, ман ба Ту барои таваллуди Масеҳи Худованд ташаккур мегӯям ва сипосгузорам, ки чӣ тавр Ту одамони оддиро барои ба даст овардани натиҷаҳои мӯъҷиза истифода мебарӣ. Ба мо кӯмак кун, то Каломи Туро бишнавем ва пайрави он бошем.

Рӯзи 24 – Луқо 1:67-80 – Таваллуди Яҳё

Аз саломҳои Марям ва Элисобаъ, мо ба таваллуди Яҳёи Таъмиддиҳанда мегузарем. Падари ӯ, Закариё, пешгӯӣ мекунад, ки чӣ тавр халқи Худо фидия дода мешавад ва шохи наҷот пайдо мешавад (Луқо 1:67-71).

Оятҳои калидӣ 76 ва 77 чунин мегӯянд:
76. «Пас ту, эй фарзанд, пайғамбари Худои Таоло номида мешавӣ, зеро барои тайёр кардани роҳи Худованд пешопеши Ӯ қадам мезанӣ,
77. ва ба халқи Ӯ мефаҳмонӣ, ки ба воситаи бахшида шудани гуноҳҳояшон онҳо наҷот меёбанд.»

Мавзӯи калидӣ:
Яҳё ҳамчун пайғамбари Худои Таоло номида мешавад. Баъди 400 соли хомӯшӣ аз паёмбарон, Худованд касеро мефиристад, ки барои омадани Масеҳ роҳро омода кунад. Ин омадан наҷот ва омурзишро таъмин хоҳад кард, то ба дигар паёмбарон эҳтиёҷ набошад.

Наҷот чист?
Наҷоти ишорашуда дар инҷо наҷоти сиёсӣ нест, балки барқарор кардани муносибати дуруст бо Худо мебошад. Баъзе оятҳои калидӣ дар Инҷили Луқо ба ин ақидаи наҷот ишора мекунанд:
• Луқо 1:47 – Худо наҷотдиҳандаи мо мебошад.
• Луқо 1:69 – Худо шохи наҷотро ба халқи Худ овард.
• Луқо 2:11 – Наҷотдиҳанда, Масеҳ, барои ҳамаи мардум таваллуд мешавад.

Яҳё ҳамчун пайғамбар барои тайёр кардани роҳ амал мекунад, то ба мардум нишон диҳад, ки чӣ гуна худро ба омадани Масеҳ омода созанд. Аммо наҷотдиҳанда худи Масеҳ аст, ки дари наҷотро мекушояд ва омурзиши гуноҳҳоро таъмин мекунад. Наҷоти ӯ комил аст ва касе дигар наметавонад ин вазифаро иҷро кунад. Яҳёи Таъмиддиҳанда ҳамчун нур амал мекунад, вале ӯ нури ҷаҳон нест. Ӯ мисли ҳар як пайғамбари дигар танҳо роҳро нишон медиҳад. Аммо Масеҳ худи нури ҷаҳон аст, ки барои наҷот ва бахшиши комил омад.

Худовандо, мо ба Ту шукр мегӯем, ки чӣ тавр Ту роҳро омода мекунӣ ва дари наҷотро барои мо мекушоӣ, то ки аз гуноҳҳоямон омурзида шавем. Ба мо кӯмак кун, ки роҳеро, ки Ту нишон медиҳӣ, пайравӣ кунем.