Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
Дар ин силсила бо номи “Шаҳодатҳо дар тарҳҳои чӯб” мо дар тарҳҳои чӯбии тоҷикӣ, ки бо Китоби Муқаддас пайванд доранд, маъноҳои эҳтимолии рӯҳониро мебинем.
Ин расмҳо дар ин силсила Чойхонаи Душанберо, ки соли 2025 тахриб шуда буд, ба хотир меоранд. Ман шод будам, ки соли 2024 ба он ҷо сафар кардам ва аз тамоми корҳои аҷиби чӯбу чӯб ба ваҷд омадам.
Дар Осиёи Миёна рассомон ва устодони зиёде дорем, ки бо чӯб кор карданро хуб медонанд. Дар Инҷили Марқӯс (6:3) мо мебинем, ки Исо ҳамчун дуредгар таълим гирифтааст.
Марқӯс 6:1–6 – 1 Исо бо шогирдонаш аз он ҷо баромада, ба шаҳри Худ баргашт. 2 Рӯзи шанбе Ӯ дар ҷамоатхона ба таълим додани мардум шурӯъ кард. Бисёр касоне, ки Ӯро мешуниданд, ангушти ҳайрат газида, чунин мегуфтанд: «Ин фикрҳо дар сари вай аз куҷо пайдо мешаванд? Ин чӣ ҳикматест, ки ба Ӯ дода шудааст? Чӣ гуна Ӯ чунин муъҷизаҳои бузург мекунад? 3 Магар Ӯ ҳамон дуредгар нест, ки модараш Марям, бародаронаш Яъқуб, Юсӣ, Яҳудо ва Шимъун ҳастанд ва хоҳаронаш ҳам дар байни мо зиндагӣ мекунанд?» Онҳо дар ҳаққи Исо шакку шубҳа карданд.
4 Исо ба онҳо гуфт: «Пайғамбар дар шаҳри худ, байни хешон ва хонадони худ қадр надорад, вале дар ҳама ҷойи дигар ӯро бо эҳтиром қабул мекунанд». 5 Ӯ дар он шаҳр танҳо ба чанд бемор даст расонда, онҳоро шифо дод ва ба ғайр аз ин ҳеҷ муъҷизае нишон дода натавонист. 6 Ӯ аз беимонии онҳо дар ҳайрат афтод. (KMO)
Аввалан, мо мебинем, ки Исо ҳаёти муқаррарӣ дошт, зеро ӯ касб омӯхта буд ва дар доираи оила ба воя расидааст. Вақте ки Ӯ дар ҷамъомади маҳаллӣ сухан мегӯяд, мардум мепурсанд: «Чӣ тавр ин дуредгар дар бораи Каломи Худо сухан мегӯяд?» Тарбияи Ӯ тибқи усулҳои анъанавии онҳо набуд ва бинобар ин, ба таълимоти Ӯ мухолифат мекарданд.
Раббиёни яҳудӣ аксар вақт як касб ё ҳунареро медонистанд, ки бо даст кор карданро талаб мекард. Дар ин ҷо калимаи «дуредгар» маънои умумии «кор бо даст» -ро дар бар мегирад. Эҳтимолан Исо бо чӯб кор мекард, аммо шояд кори сангтарошӣ ё сохтмони хонаҳоро низ дар бар мегирифт.
Сипас, биёед ба оилае назар афканем, ки Исо дар он ба воя расидааст. Худо Марямро ҳангоми бокира буданаш барои таваллуди мӯъҷизавӣ интихоб намуд (Луқо 1:35), ва тавре ки дар Инҷили Матто омадааст, Юсуф ва Марям то таваллуди Исо робитаи ҷинсӣ надоштанд (Матто 1:25). Дар асоси бародарону хоҳарони зиёде, ки дар ин порча номбар шудаанд, мо мебинем, ки онҳо пас аз таваллуди Исо ба дунё омадаанд. Рӯйхати зикршуда нишон медиҳад, ки Исо аввалин фарзанд буд.
Саволе, ки «Оё Исо дуредгар нест? Ва писари Марям?» ба таври таҳқиромез дода шудааст. Онҳо таърихи Ӯро камтар арзишнок мешумориданд. Ғайр аз ин, номи Марямро зикр мекунанд, дар ҳоле ки яҳудиён одатан шахсро бо номи падар ишора мекарданд. Аз ин сабаб, Исо ёдовар мешавад, ки пайғамбар дар зодгоҳаш эҳтиром намеёбад.
Дар ин порча Исо ба таври ғайримустақим худро пайғамбар меномад. Аксар вақт мешунавем, ки баъзе имондорон мегӯянд, Исо пайғамбар набуд, то бо андешаҳои динҳои дигар ихтилофе пеш наояд. Бо вуҷуди ин, Исо беш аз як пайғамбар буд — вале Ӯ инчунин пайғамбар буд. Мо аз хондани Каломи Худо медонем, ки Ӯ Писари Одам, Писари Худо, Подшоҳ ва Худованди Масеҳ аст.
Мо танҳо ба он фикра кифоя намекунем, ки Исо танҳо пайғамбар буд. Ӯ пешгӯӣ мекард, аммо Ӯ бештар аз пайғамбар буд — ва на танҳо дуредгар.
Худовандо, мо ба Ту шукр мегӯем, ки Исоро ба ҷаҳон фиристодӣ. Мо ҳаёти Ӯро мебинем, ки чӣ гуна бо мо дар иртибот буд. Мо суханонашро мешунавем ва мӯъҷизаҳояшро мебинем — ва он ҳама ба мо нишон медиҳад, ки Ӯ дар ҳақиқат кист.