Юнус дар шиками кит – фасли дуюми Юнус
Пас аз он ки маллоҳон Юнусро ба баҳр андохтанд, Худованд як моҳии калонро омода кард, то ки ӯро фурӯ барад (1:17). Калимаи «тайёр кард» нишон медиҳад, ки ҳама чиз — ҳатто махлуқоти баҳр — ба ирода ва қудрати Худо итоат мекунанд. Ин на танҳо тасодуф буд, балки як амали қасдонаи илоҳӣ барои иҷрои нақшаи Худо. Дуои Юнус – Юнус дар дуояш оятҳоро аз Забур ва таронаҳои муқаддас иқтибос меорад.
Мӯъҷизаҳо — амалҳои Худо мебошанд, ки берун аз доираи шарҳи инсон ҳастанд. Мо зарурат надорем, ки ҳар як ҷузъиёти онҳоро фаҳмонем, зеро бовар дорем, ки Худо бо тавоноии хеш ҳар чизро имконпазир мегардонад. Ҳамон тавре ки Исо ин воқеаро тасдиқ кард ва онро бо се рӯзи будани Худ дар қабр муқоиса намуд (Матто 12:40), мо низ ин воқеаро ҳамчун ҳақиқати рӯҳонӣ ва таърихӣ қабул мекунем.
1 Ва Худованд ба моҳии бузурге фармуд, ки Юнусро фурӯ барад; ва Юнус се шабонарӯз дар шиками моҳӣ буд. 2 Ва Юнус аз шиками моҳӣ сӯи Худованд Худои худ дуо кард, 3 Ва гуфт: «Дар тангии худ сӯи Худованд хондам, ва маро иҷобат намуд; аз батни дӯзах истиғоса бурдам, ва Ту овози маро шунидӣ. 4 Ту маро дар қаър, дар дили баҳрҳо андохтӣ, ва селоб маро иҳота намуд; ҳамаи туғьёнҳо ва мавҷҳои Ту бар ман гузашт. 5 Ва ман гуфтам: „Аз назари Ту ронда шудаам; вале қасри қудси Туро боз хоҳам дид“. 6 Обҳо маро то ба ҷонам фаро гирифт; варта маро иҳота намуд; обсабза ба сарам печид. (2:1-6, KM99)
Дуои Юнус: суханони дуруст, вале диле дур
Дар шиками моҳӣ, Юнус дуо мекунад (боби 2). Ӯ ба Худо рӯ меорад ва шукр мегӯяд, ҳатто дар вазъияте, ки ба назар ногузаранда ва зери доварӣ менамояд. Ӯ иқрор мекунад, ки Худо ӯро ба амиқи баҳр андохт ва мавҷҳо аз ҷониби Худо омаданд (2:3). Ӯ фаҳмид, ки на табиат, балки худи Худо ӯро ислоҳ мекунад.
Дуои Юнус – Юнус дар дуояш оятҳоро аз Забур ва таронаҳои муқаддас иқтибос меорад. Ӯ аз ёд доштани Каломи Худо истифода мекунад, то худро дар зулмат таскин диҳад. Дар ҳақиқат, Каломи Худо чароғест ба пои мо (Забур 119:105) — он моро дар ториктарин лаҳзаҳо роҳнамоӣ мекунад.
Аммо таваҷҷӯҳ кун: ҳарчанд забони дуои ӯ дуруст аст, дили ӯ то ҳол пурра иваз нашудааст. Ӯ худро ҳамчун шахси одил муаррифӣ мекунад, дар ҳоле ки дили ӯ бо дили раҳмдори Худо ҳамнаво нест. Худо мехоҳад ба ашшуриён раҳм кунад, вале Юнус — не. Ӯ бо забон дуо мегӯяд, вале дили пур аз итоат надорад. Ин дуои «қафо» аст — дуои касе ки ислоҳпазир аст, вале ҳанӯз ба итоати пурра нарасидааст.
7 То бехи кӯҳҳо нузул кардам; замин бо ғалақаҳои худ то ба абад пеши роҳамро гирифт; лекин Ту, эй Худованд Худои ман, ҳаётамро аз дӯзах
баровардӣ. 8 Вақте ки ҷонам дар ман аз ҳол мерафт, Худовандро ба ёд овардам, ва дуои ман ба даргоҳи Ту, ба қасри қудси Ту расид. 9 Пайравони бутҳои бекора Эҳсонкунандаи худро тарк мекунанд, 10 Лекин ман бо овози шукрона барои Ту қурбонӣ хоҳам кард; он чи назр намудаам, адо хоҳам кард. Наҷот дар дасти Худованд аст!» 11 Ва Худованд ба моҳӣ бигуфт, ва Юнусро ба хушкӣ қай кард. (2:7-11, KM99)
Дар шиками кит – дуои Юнус: мактаб барои дили саркаш
Ҳарчанд Юнус аз Худо гурехт, Худо ба дунболи ӯ омад. Ӯ наҳангро истифода кард, то Юнусро боздорад, таълим диҳад ва сӯи хеш бозгардонад. Худо Юнусро танбеҳ дод, аммо тарк накард. Ӯ Юнусро танҳо барои исботи қудрат ҷазо надод, балки барои таълиму наҷот.
Ин ҷо паёми умед ҳаст: Худо на танҳо Юнусро, балки ашшуриёнро низ наҷот дод. Ҳарчанд онҳо сазовори файз набуданд, Худо ба онҳо раҳм кард. Мо низ — ҳар яке аз мо — сазовори наҷот нестем, вале файзи Худо ба чуқуртарин нуқтаҳои шароити мо мерасад. Ӯ аз ториктарин шикамҳои моҳӣ моро берун мебарорад.
Паёми амалии имрӯза
Худо қудрат дорад: Ӯ ҳамаи воситаҳоро ба кор мебарад, то моро ба худ баргардонад — шикамҳои торик, тӯфонҳои сахт ва вазъиятҳои ғайримумкин.
Каломи Ӯ нур аст: Забт кардани Каломи Худо ва фикр кардан дар бораи он дар душвориҳо, дили моро ба сӯи Ӯ равона мекунад.
Раҳмат барои ҳама аст: Мо набояд фикр кунем, ки танҳо мо сазовори файз ҳастем. Худо мехоҳад ҳама одамонро наҷот диҳад — ҳам мо ва ҳам «ашшуриён»-и замони мо.
Дуои шахсӣ
«Худовандо, ман қудрати Туро дар ҳаёти худ мебинам ва мехоҳам Туро ситоиш кунам…
Худовандо, агар ман аз Ту рӯй гардондам, он чиро, ки лозим аст, анҷом деҳ, то ки маро ба нури худ баргардонӣ.
Қалби маро биомӯз ва аз ҳар гуна нопокӣ пок соз…
Ба ман ёрӣ деҳ, ки мисли Юнус на танҳо бо забон, балки бо дили пурра ба Ту гӯш диҳам. Омин.»