Қуввати Худо – Қӯлассиён 1:11-14

January 22, 2025 Nakhati Jon 94 Views 0 Comments Библия, Китоби Муқаддас

This entry is part 4 of 15 in the series Китоби Қӯлассиён

Қӯлассиён 1:11 мегӯяд:
“Ба тибқи иқтидори ҷалоли Ӯ ба тамоми қувват мустаҳкам шавед, то ки бо ҳар гуна сабру таҳаммул шод бошед.”

Ин оят ба мо таълим медиҳад, ки қувват ва устувории ҳақиқӣ танҳо аз Худо меояд. Вақте ки мо ба қуввати Ӯ такя мекунем, сабру таҳаммул пайдо мекунем ва метавонем бо шодӣ ба ҳама чиз тоб орем.

Маънои оят ва аҳамияти он
1. Қуввати Худо – Мо на бо қуввати худ, балки бо қуввати Ӯ мустаҳкам мешавем. Худо моро бо нерӯ ва қуввати ҷалоли худ пур мекунад, то ки бо устуворӣ ва имон зиндагӣ кунем.
2. Сабру таҳаммул – Ин оят таълим медиҳад, ки новобаста ба душвориҳо, мо бояд бо сабру тоқат пеш равем ва аз роҳи дуруст нагардем.
3. Шодӣ дар миёни душвориҳо – Имон ба Худо ба мо на танҳо сабр, балки шодиро низ медиҳад, зеро мо медонем, ки Ӯ ҳамеша бо мост.

Чӣ гуна ин оят ба дуои мо таъсир мерасонад?

Аз ин оят 1:11 мо мефаҳмем, ки дуои мо бояд чунин бошад:

Саволҳо барои андеша ва дуо
1. Ин оят барои дуои шумо чӣ маъно дорад?
– Оё ман ба ҷои такя ба қуввати худ, ба қуввати Худо такя мекунам?
– Оё ман дар вақти мушкилиҳо сабру тоқат нишон медиҳам?
– Оё ман бо шодӣ зиндагӣ мекунам, ҳатто вақте ки вазъият душвор аст?
2. Аз ин оят чӣ гуна муҳтоҷи дуое ба назар мерасад?
– Дуо барои тақвият ёфтани имон ва устуворӣ.
– Ин барои гирифтани сабру таҳаммул дар озмоишҳо.
– Дуо барои нигоҳ доштани шодӣ ва оромӣ дар ҳар шароит.

Худованди меҳрубон! Ман ба қуввати худ такя намекунам, балки ба Ту такя мекунам. Ба ман қувват ато кун, то ки дар ҳамаи душвориҳо устувор бошам. Маро бо сабру таҳаммул пур кун, то ки новобаста ба вазъият, шодиро аз даст надода, бо имон ба пеш равам. Ба ман ёрӣ деҳ, ки ҳамеша бо шукргузорӣ ва умед зиндагӣ кунам. Омин!

Дохил Кардааст – Тафсири Қӯлассиён 1:12-13

Қӯлассиён 1:12-13 мегӯяд:
“Падарро шукргузорӣ намоед, ки Ӯ моро ба меъроси муқаддасон дар нур шарик гардонидааст. Ӯ моро аз салтанати зулмот халосӣ дода, ба Малакути Писари маҳбуби Худ дохил кардааст.”

Шукргузорӣ ва Меъроси Осмонӣ

Дар ин оятҳо Павлус таъкид мекунад, ки имондорон бояд шукргузор бошанд, зеро:
1. Мо ба меъроси муқаддасон дар нур шарик гаштаем – Худо моро сазовор гардонидааст, ки вориси Малакути Ӯ бошем. Ин меърос на аз сабаби аъмоли нек, балки тавассути Исои Масеҳ ба мо дода шудааст.
2. Мо аз салтанати зулмот халос шудем – Ин дунё пур аз торикӣ ва гуноҳ аст, аммо Худо моро аз ин торикӣ раҳо кард.
3. Мо ба Малакути Писари Худо дохил карда шудем – Вақте ки мо ба Масеҳ имон меоварем, мо узви Малакут мешавем.

Дар Аҳди Қадим, вақте ки Худо исроилиёнро аз ғуломии Миср раҳо кард, онҳо ба сарзамини ваъдашуда ворид шуданд. Ҳамин тавр, Исои Масеҳ моро аз ғуломии гуноҳ халос карда, ба Малакути Худо дохил менамояд.

Чӣ гуна ин оятҳо ба ҳаёти мо таъсир мерасонанд?
1. Шукргузорӣ – Мо бояд ҳамеша барои наҷот ва имконияти вориси Малакути Худо шудан шукргузорӣ кунем.
2. Озодӣ аз зулмот – Мо бояд бо зиндагии росткорона нишон диҳем, ки дигар ба торикии гуноҳ тааллуқ надорем.
3. Ҳаёти шоиста дар Малакут – Мо бояд зиндагии худро мувофиқи иродаи Худо ба сар барем ва ба дигарон низ дар роҳи ростӣ кумак кунем.

Саволҳо барои андеша ва дуо
1. Ин оят барои дуои шумо чӣ маъно дорад?
– Оё ман барои наҷоти худ шукргузорӣ мекунам?
– Оё ман дар зиндагии худ аз зулмот дур мешавам ва дар нур зиндагӣ мекунам?
2. Аз ин оят чӣ гуна муҳтоҷи дуое ба назар мерасад?
– Дуо барои шукргузорӣ аз наҷот ва меъроси осмонӣ.
– Дуо барои қувват ва роҳнамоӣ дар Малакути Худо.

Худованди меҳрубон!

1:14 – “Ки дар Ӯ мо фидияе ба воситаи Хуни Ӯ ва омурзиши гуноҳҳоро пайдо кардаем.”

Калимаи «фидя» аз бозори ғуломон бармеояд ва ба пардохти маблағ барои озодии шахс ишора мекунад. Дар ин ҷо сухан дар бораи он меравад, ки марги Масеҳ пардохти гуноҳҳои мост ва ба онҳое, ки ба Ӯ имон овардаанд, озодӣ мебахшад.

Дуюм, истилоҳи «бахшиш» табиати меҳрубон ва дӯстдоштаи Худоро таъкид мекунад. Вақте ки «бахшиш» бо «фидя» пайванд мегирад, адолат ва раҳмати Худо муттаҳид мешаванд.

Аз омезиши ин ду мафҳум як шиддати амиқ ба вуҷуд меояд:
• Бахшиш маънои амали озоди файзро дорад.
• Фидя бошад, пардохти нархи муносибро барои озодӣ дар назар дорад.

Гуноҳҳои мо бахшида шудаанд!

Чор амали наҷоти Исои Масеҳ

Ин ҷадвал нишон медиҳад, ки мо тавассути Исои Масеҳ чор амали наҷотро дарёфт мекунем:
1. Ӯ моро харид.
2. Дар ояти 13 гуфта мешавад, ки Ӯ моро ба Малакути Худ бурд.
3. Ӯ моро аз ғуломии гуноҳ озод кард.
4. Ӯ гуноҳҳои моро бахшид.

Хулосаи оятҳои 9-14

Муҳимтарин чизе, ки дар бораи Исои Масеҳ бояд донем, ин аст, ки Ӯ кист ва чӣ гуна амал мекунад.

Барои фаҳмидани ин масъала, метавонем мисолеро аз зиндагӣ дида бароем:
Агар шумо бо шахсе, ки ният доред бо ӯ оиладор шавед, вохӯред, албатта мехоҳед дар бораи ӯ маълумоти бештар гиред:
• Ӯ кист?
• Чӣ кор мекунад?
• Чӣ чизро дӯст медорад?
• Назараш ба зиндагӣ чист?
• Фикраш дар бораи масъалаҳои гуногун чӣ гуна аст?

Ҳамин тавр, дар муносибат бо Худо низ муҳим аст, ки ҳарчи бештар маълумот ба даст орем:
• Ӯ чӣ тавр амал мекунад?
• Ӯ бо мо чӣ гуна муносибат дорад?
• Мо бояд бо Ӯ чӣ гуна зиндагӣ кунем?

Мисоли воқеӣ

Ин ҳолатро бо як таҷрибаи шахсӣ метавон қиёс кард. Ман як бор дар як конфронсе дар Қӯрғонтеппа (Бохтар) иштирок доштам. Мо як гурӯҳ будем, ва ду тоҷики шиносам дар вақти танаффус ба ягон ҷо рафтанд, аммо ман бо онҳо нарафтам.

Пас аз чанд вақт, онҳо баргаштанд. Якеашон хеле хушҳол буд. Маълум шуд, ки ӯ бо як духтар шинос шудааст ва нияти издивоҷ кардан дорад. Ӯ мегуфт:
“Ман ӯро дидам, хеле хушҳол шудам, ман бояд зан гирам!”

Ӯ бе зан монда буд, зеро ҳамсараш вафот карда буд ва мехост дубора издивоҷ кунад, то касе ба кӯдаконаш нигоҳубин кунад.

Ман аз ӯ пурсидам: “Номи духтар чист?”

Вай каме таваққуф кард, ба дӯсташ нигоҳ кард ва ҳарду кӯшиш карданд номи духтарро ба ёд оранд, вале натавонистанд.

Ман ҳайрон шудам: Чӣ тавр шахсе метавонад тасмими издивоҷ гирад, вале ҳатто номи ҳамсари ояндаашро надонад?

Ин ҳолат шабеҳи муносибати баъзе одамон бо Худо аст: Онҳо мегӯянд, ки Ӯро мешиносанд, вале дар асл дар бораи Ӯ маълумоти кофӣ надоранд.

Нақшаи Худо дақиқ ва муфассал аст

Худо ҳама чизро бо дақиқият тарҳрезӣ кардааст ва ҳеҷ чиз аз назари Ӯ дур намемонад. Ӯ ҳар яки моро бо ном мешиносад ва номи моро дар Китоби Ҳаёт менависад. Худо нимкора амал намекунад, балки ба ҳар ҷузъиёт аҳамият медиҳад.

Чӣ тавр бояд бо Худо зиндагӣ кунем?

Вақте мо ба Каломи Худо нигоҳ мекунем, бояд диққати худро ба он равона кунем, ки:
• Имрӯз барои Худованд чӣ кор кардам?
• Чӣ кор бояд кунам?
• Дар бораи Худо чӣ медонам?
• Худо чӣ гуна аст?
• Чӣ тавр бояд бо Ӯ муносибат кунам?
• Оё ман ҳақиқатан Ӯро мешиносам?

Мо бояд ба Каломи Худо бо дилу ҷон гӯш диҳем ва онро дар зиндагии худ татбиқ намоем.

Худовандо! Барои наҷоти комилат, ки дар он моро озод кардӣ ва гуноҳҳоямонро бахшидӣ, ба Ту шукргузорам!

Қайдҳои иловагӣ

Дар ояти 14 калимаи «хун» шояд аз ҷои дигар гирифта шудааст. Дар қадимтарин матни юнонӣ ин калима мавҷуд нест, вале баъдан илова шудааст. Шумо бояд огоҳ бошед! Агар ба ин масъала аз назари забонӣ назар андозем, дар забони форсӣ калимаи «хун» пайдо намешавад.

Ҳамчунин, дар Библияи русӣ гуфта мешавад: «В Коем совершилось наше искупление, прощение грехов наши». Аз ин ҷо маълум мегардад, ки тарҷума аз забони русӣ анҷом шудааст. Дар баробари ин, яке аз тарҷумаҳои русӣ (CSLAV) низ истифода шудааст. Дар матн калимаи «хун» сабт ва такрор шудааст.

Ин маънои онро надорад, ки хуни Масеҳ муҳим нест. Бо вуҷуди ин, дар ояти 1:20 идеяи Хуни Масеҳ дар салиб пешниҳод мегардад, ки мавзӯи асосии ин параграф аст. Ҳамчунин, дар Эфсӯсиён 1:7 чунин омадааст: “Дар Ӯ мо бо хуни Ӯ фидия ва омурзиши гуноҳҳоро бар тибқи сарвати файзи Ӯ пайдо кардаем.”

Танҳо Textus Receptus[3] ин ибораро илова мекунад, ки тарҷумаи русӣ низ онро истифода мебарад.

Тарҷумаи оммафаҳм маънои дақиқтари ин оятро медиҳад:
“Ва ба воситаи Писараш мо озодӣ харида шудаем ва гуноҳҳоямон бахшида шудаанд.”

Ҳамчунин, тарҷумаи ин оят ба забони форсӣ чунин аст:
“Ба василаи Ӯ мо озод шудем ва гуноҳҳои мо бахшида шуданд.”

Аз ин ҷо маълум мешавад, ки Ӯ барои наҷоти мо фидия додааст ва қурбон шудааст, ва маҳз бо хуни Ӯ мо озод шудаем.

Марги Масеҳ бо хуни Ӯ ягона роҳи пардохти гуноҳҳост. Бо маслуб шудани Ӯ мо наҷот ва омурзиши гуноҳро меёбем.

Масеҳият қадр ва эҳтироми ҳамаи дастнависҳои юнонии Аҳди Ҷадидро нигоҳ медорад. Олимон метавонанд ба фарқиятҳои матнӣ ишора кунанд, аммо инҳо хатогиҳои хурд ё роҳҳои гуногуни ифодаи як мафҳум мебошанд.

Ҳеҷ як таълимоти асосӣ тағйир наёфтааст ва дастнависҳои қадимии юнонӣ шаҳодати онанд, ки матни имрӯза бо асли он мутобиқат дорад. Худо сарчашмаи илҳоми аслӣ мебошад ва тарҷумаҳои имрӯза ба забоне тарҷума шудаанд, ки мо онро мефаҳмем.

Series Navigation<< Дуои Шукргузорӣ – Қӯлассиён 1:7-10Исо Худованд аст – Қулассиён 1:15-20 >>