Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22

Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо

• Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
• Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
• Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
• Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
• Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
• Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22
• Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
• Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
• Китоби Ибриён 9:1-10 — Рамзи қурбониҳои Мусо
• Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
• Ибриён 10:1–10 – Мукаммалӣ дар марги Масеҳ
• Ибриён 10:19–25 – Роҳи нави зиндагӣ кушод
• 2 Қӯринтиён 5:14–21 – Кафорати ивазкунанда
• Ваҳй 5 – Кӣ сазовор аст?

Ҳикояи Иброҳим имрӯз барои ҳар яки мо маънии махсусе дорад. Мо онро бештар ҳамчун намунаи имон ва итоати Иброҳим ба Худо мешиносем. Вале калиди ин ҳикоя на дар амалҳои Иброҳим, балки дар он чизест, ки Худо анҷом дод.

Мо ин қиссаро хуб медонем, аммо аксар вақт ҷузъиёти муҳимро нодида мегирем. Дар Ҳастӣ 22 навишта шудааст, ки Худо Иброҳимро озмуд (оят 1) — то таваккул ва итоаткории ӯро нишон диҳад ва ҳамзамон ба ӯ нишон диҳад, ки Ӯ Чӣ гуна Худои таъминкунанда аст.

Иброҳим писари ягонаи худ Исҳоқро гирифт — писаре, ки Худо ба ӯ ва Соро ваъда дода буд. Калимаи «писари ягона» таъкид мекунад, ки Исҳоқ на танҳо ягона фарзанди онҳо, балки муҳимтарин пайванд ба ваъдаҳои Худо дар бораи насл ва мерос буд.

Иброҳим ҳангоми берун шудан (оят 3) барои қурбонӣ на ҳайвонот ва на чароғ гирифт. Ӯ қурбонгоҳ сохт ва писарашро бар он гузошт. Чаро? Охир Худо ҳеҷ гоҳ қурбонии инсонро қабул надорад, ва чунин амал ба табиати Ӯ мухолиф аст.

Вале маҳз дар ин лаҳзаи ҳассос Худо дахолат мекунад — Ӯ қурбониро бозмедорад ва қӯчқоре медиҳад. Қурбонӣ аз ҷониби Иброҳим нест, балки аз ҷониби Худо. Ин на танҳо ёдоварии қурбонии Худо барои Одаму Ҳавво аст, балки нишон медиҳад, ки Худо ҳамеша Худест, ки барои кафорати гуноҳ қурбонӣ медиҳад.

Дар Ҳастӣ 22:7 Исҳоқ саволе медиҳад: «Барра барои қурбонии сӯхтанӣ куҷост?» Ин саволи амиқ аст. Иброҳим ҷавоб медиҳад: «Худо худаш барраро таъмин хоҳад кард». Ин на танҳо ҷавоби содда аст, балки нубуввати рӯҳониест: Худо на танҳо таъмин мекунад, балки Худ худро дар Писараш қурбонӣ хоҳад кард.

1 Ва воқеъ шуд баъд аз ин ҳодисот, ки Худо Иброҳимро озмуда, ба ӯ гуфт: «Эй Иброҳим!» Гуфт: «Лаббай!» 2 Ва гуфт: «Писари худро, ки ягонаи туст, ва ӯро дӯст медорӣ, яъне Исҳоқро бигир; ва ба замини Мӯриё бирав, ва дар он ҷо ӯро бар яке аз кӯҳҳое ки ба ту хоҳам гуфт, барои қурбонии сӯхтанӣ барор».
3 Ва Иброҳим бомдодон бархоста, хари худро зин кард, ва ду нафар аз ғуломбачагонаш ва Исҳоқ писарашро ҳамроҳи худ гирифт; ва ҳезум барои қурбонии сӯхтанӣ шикаст, ва бархоста, сӯи маконе ки Худо ба ӯ гуфт, равона шуд.
4 Дар рӯзи сеюм Иброҳим чашм андохта, он маконро аз дур дид. 5 Ва Иброҳим ба ғуломбачагони худ гуфт: «Шумо дар ин ҷо бо хар бимонед; ва ман бо писар ба он ҷо рафта, ибодат мекунем, ва назди шумо бармегардем». 6 Ва Иброҳим ҳезуми қурбонии сӯҳтаниро гирифта, бар писари худ Исҳоқ бор кард; оташ ва кордро ба дасти худ гирифт, ва ҳар ду якҷоя равона шуданд.

7 Ва Исҳоқ ба падари худ Иброҳим сухан ронда, гуфт: «Эй падарам!» Гуфт: «Лаббай, писарам!» Гуфт: «Инак оташ ва ҳезум, пас барраи қурбонӣ куҷост?»
8 Ва Иброҳим гуфт: «Эй писарам, Худо барраи қурбониро барои Худ ҳозир хоҳад кард». Ва ҳар ду якҷоя рафтан гирифтанд.

Ин саҳна ба оянда ишора мекунад — вақте ки Худо Писари ягонаи худро, Исои Масеҳро медиҳад. Ӯ мисли Исҳоқ хоҳад буд — итоаткор, вале Ӯ қурбонӣ хоҳад шуд. Ҳамон гуна ки қӯчқор ҷои Исҳоқро гирифт, Исо — «Барраи Худо» — ҷои моро мегирад. Ӯ беайб ва бегуноҳ аст, ва қурбонӣ мешавад, то мо ҳаёт ёбем.

Худовандо, ман барои қурбонии ту сипосгузорам. Ман мисли писари Иброҳим назди ту омадаам ва омодаам, ки тамоми ҳастии худро ба ту бахшам. Аммо ман медонам, ки ин басанда нест — ман ҳанӯз гунаҳкорам. Ташаккур, ки дар ҷои ман қурбонӣ додӣ, то ман омурзиш ва ҳаёти нав ёбам.