Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
- Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
- Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
- Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
- Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22
- Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
- Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
- Китоби Ибриён 9:1-10 — Рамзи қурбониҳои Мусо
- Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
- Ибриён 10:1–10 – Мукаммалӣ дар марги Масеҳ
- Ибриён 10:19–25 – Роҳи нави зиндагӣ кушод
- 2 Қӯринтиён 5:14–21 – Кафорати ивазкунанда
- Ваҳй 5 – Кӣ сазовор аст?
Дар Ҳастӣ 6 ва 7 мебинем, ки Нӯҳ бо роҳи қурбонӣ ба Худо наздик мешавад. Ӯ ҳайвоноти покро дар киштӣ ҷой дод ва баъдан ба Худованд бо қурбонӣ саҷда кард.
Аксар вақт мо расмҳои киштии Нӯҳро мебинем, ки дар он ҳайвонҳо ҷуфт-ҷуфт саф кашида, ба киштӣ медароянд. Дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст, ки Худо ба Нӯҳ амр дод, ки ҳайвонотро ба киштӣ дарорад (6:19). Аммо вақте ман ин расмҳоро мебинам, ҳамеша ҷустуҷӯ мекунам, ки кадом ҳайвонҳо тасвир ёфтаанд? Оё гӯсфанд, гов ё буз дар он ҷо ҳастанд? Агар ҳастанд, пас онҳо бояд ҳадди аққал ҳафт ҷуфт бошанд. Дар порча зикр шудааст, ки аз ҳар ҳайвон як ҷуфт оварда мешуд, вале аз ҳайвоноти пок — ҳафт ҷуфт, зеро онҳо барои қурбониҳои ибодатӣ истифода мешуданд (7:1–3). Агар тасвир инро нишон надиҳад, он нопурра ё нодуруст аст.
1 Ва Худованд ба Нӯҳ гуфт: «Ту ва тамоми аҳли байтат ба киштӣ дароед; зеро ки туро дар ин насл пеши Худам одил дидам. 2 Аз ҳар чорпои пок ҳафт-ҳафт, нар ва мода, бо худ бигир, ва аз чорпои нопок ҷуфт-ҷуфт, нар ва мода. 3 Аз паррандагони осмон низ ҳафт-ҳафт, нар ва мода, то ки насле бар рӯи тамоми замин нигоҳ дорӣ. 4 Зеро, баъд аз ҳафт рӯз, Ман чил рӯз ва чил шаб ба замин борон меборонам; ва тамоми махлуқотеро, ки офаридаам, аз рӯи замин маҳв мекунам». (7:1-4 KM99)
Мувофиқи китоби Ибодат, боби 1, мебинем, ки барзаговҳо, гӯсфандон ва бузҳо барои қурбониҳои сӯхтанӣ истифода мешуданд, инчунин кабӯтарҳо ва дугонаҳо. Дар боби 4-и ҳамин китоб, говҳо ва гӯсфандон ҳамчун қурбонии гуноҳ муаррифӣ мешаванд. Ин ҳайвонот бояд беайб мебуданд ва ибодаткунанда, бо гузоштани даст бар онҳо, қурбонии гуноҳро муайян мекард (Ибодот 4:4).
Пас аз он ки Нӯҳ ва аҳли оилааш аз киштӣ баромаданд, Худованд ба онҳо амр дод, ки бираванд ва рӯи заминро пур кунанд. Бо вуҷуди ин, Нӯҳ дар аввал аз ҳар яки ҳайвоноти пок қурбонӣ овард. Чаро ӯ чунин кард? Зеро тамоми ин воқеа бо сабаби гуноҳи инсон оғоз шуда буд (Ҳастӣ 6:5–7). Ин амал намунаи имондорони нахустин буд. Онҳо медонистанд, ки гуноҳ бояд пӯшида шавад ва қурбонӣ бояд тибқи роҳи Худо пешкаш гардад. Қурбонӣ бояд пок бошад ва бо дили ибодат пешкаш шавад.
Вақте ки Нӯҳ қурбонӣ пешкаш кард, Худованд худро ба Нӯҳ ва оилааш пайванд дод. Ӯ бо Нӯҳ ва тамоми офариниш аҳд баст. Рангинкамон нишонаи ваъдаи Ӯ ба тамоми башар аст, ки дигар ҳеҷ гоҳ заминро бо об намебардорад. Наҷоти Худо ба воситаи имон ворид мешавад — вақте ки ибодаткунанда роҳи қурбонии Худоро қабул мекунад. Дар он вақт Худо бо мӯъмин аҳд мебандад. Мӯъмин бо Худо муттаҳид мешавад ва ҳамчун як қисми халқи Ӯ ҳисобида мешавад.
Худовандо, бигзор ман низ, мисли Нӯҳ, дар назари Ту илтифот ёбам. Ба ман ёрӣ деҳ, то бо содиқӣ ба Ту пайравӣ кунам ва биомӯзам, ки чӣ гуна бо ибодати дуруст ба назди Ту биёям. Маро роҳнамоӣ кун ва аҳамияти қурбониро дар наҷоти ман равшан соз.
Қурбонии Нӯҳ, ки итоат кард, пас аз тӯфон
15 Ва Худо Нӯҳро хитоб карда, гуфт: 16 «Аз киштӣ берун ой, ту, ва занат, ва писаронат, ва занони писаронат бо ту. 17 Ва ҳамаи ҳайвонҳоеро, ки назди худ дорӣ, ҳар махлуқеро аз паррандагон, ва чорпоён, ва тамоми ҳайвоноте ки бар замин мехазад, бо худ берун овар, то ки бар замин паҳн шуда раванд, ва борвар ва афзун шаванд». 18 Ва Нӯҳ, ва писаронаш, ва занаш, ва занони писаронаш бо ӯ берун омаданд. 19 Ҳамаи ҳайвонҳои ваҳшӣ, ва тамоми ҳайвоноти хазанда, ва ҳамаи паррандагон, ва ҳар чӣ бар замин ҳаракат мекунад, мувофиқи ҷинсҳои худ, аз киштӣ баромаданд.
20 Ва Нӯҳ қурбонгоҳе барои Худованд бино кард; ва аз ҳар чорпои пок, ва аз ҳар паррандаи пок гирифта, қурбониҳои сӯхтанӣ бар қурбонгоҳ гузаронид .
21 Ва Худованд атри гуворо бӯид, ва Худованд дар дили Худ гуфт: «Заминро бори дигар аз боиси одамизод лаънат накунам, зеро ки андешаи дили одам аз наврасии ӯ бад аст; ва ҳамаи ҷонваронро бори дигар талаф накунам, чунон ки кардам. 22 Минбаъд дар тамоми айёми замин кишт ва дарав, сармо ва гармо, тобистон ва зимистон, рӯз ва шаб хотима нахоҳад ёфт». (Ҳастӣ 8:15-22 KM99)