Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
- Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
Яке аз аввалин ҳикояҳо пас аз гуноҳи Одаму Ҳавво ба писарони онҳо дахл дорад. Кадом анъанаҳо аз боғи Адан боқӣ монда буданд? Чӣ тавр писарони онҳо ба ибодати Худо наздик шуданд? Ин ҳикоя аҳамияти дили дуруст ва усули дурустро нишон медиҳад.
Дар ин қисса ду писар тасвир ёфтаанд: Қобил — кишоварз ва Ҳобил — гӯсфандбон. Ҳар ду мехостанд бо ҳадияҳои шукргузорӣ ба Худованд муроҷиат кунанд. Аммо дар охири ояти 4 гуфта мешавад, ки Худованд ба Ҳобил ва ҳадияаш нигоҳ кард. Чаро Худо ҳадияи Ҳобилро пазируфт, аммо Қобилро не? Биёед ба матн назар андозем ва бубинем, ки он ба мо чӣ мегӯяд.
1 Ва Одам бо зани худ Ҳавво хобид; ва ӯ ҳомила шуда, Қобилро зоид, ва гуфт: «Мардеро аз Худованд пайдо кардам». 2 Ва боз бародари ӯ Ҳобилро зоид. Ва Ҳобил рамабон буд; ва Қобил зироаткор буд. 3 Баъд аз мурури айём, Қобил аз маҳсули замин ҳадияе барои Худованд овард. 4 Ва Ҳобил низ аз нахустзодагони рамаи худ ва аз дунбаи онҳо ҳадияе овард. Ва Худованд Ҳобил ва ҳадияи ӯро манзур дошт; 5 Аммо Қобил ва ҳадияи ӯро манзур надошт. Ва Қобил хеле ба хашм омад, ва рӯяш турш шуд. 6 Ва Худованд ба Қобил гуфт: «Чаро ба хашм омадӣ? Ва чаро рӯят турш шуд? 7 Агар некӣ мекардӣ, оё мақбул намешудӣ? Ва чун некӣ накардӣ, гуноҳ дар сари остона аст, ва иштиёқманди туст, вале ту бар вай ҳукмфармо шав».
Дар ояти 5 мехонем, ки Худованд ба Қобил ва ҳадияаш нигоҳ накард. Аввалан, Худо ба қалби шахс менигарад — ангезаи ибодат чист? Дар дили Қобил андешаҳои тира пайдо шуданд ва ӯ хашмгин шуд. Худо ба дилҳои мо менигарад ва ба он аҳамият медиҳад, ки мо чӣ гуна ба назди Ӯ меоем. Дар ин ҳикоя маълум мешавад, ки муносибати Қобил ба бародараш ва ба Худо бо ҳам иртибот дорад. Ӯ бародарашро нафрат мекард, бинобар ин наметавонист Худоро ростгӯёна ибодат кунад. Муҳаббат ба Худо ва муҳаббат ба дигарон ҳамеша якҷо меоянд.
Сониян, Қобил қурбоние наовард, ки намунае бошад аз он чиро ки Худо ба падару модараш нишон дода буд — яъне пӯшиши гуноҳ тавассути қурбонӣ.
Дар бораи ҳадияҳо мебинем, ки Ҳобил аз нахустзодагони гӯсфандонаш ва равғани онҳо қурбонӣ овард — беҳтаринеро, ки дошт. Аммо дар бораи пешниҳоди Қобил чизе гуфта нашудааст, ки нишон диҳад он қобили қабул буд. Чун дили ӯ пурра ба Худо бахшида нашуда буд, қурбонии ӯ низ ҳаминро инъикос мекард.
Саввум, қурбонии Қобил на рамзи пӯшиши гуноҳ буд ва на посух ба намунае, ки аз ҷониби Худо нишон дода шуда буд. Ин моро ба як ҳақиқат мерасонад: бе рехтани хуни қурбонӣ омурзиши гуноҳ нест (Ибриён 9:22). Ин намуна то имрӯз низ боқӣ мондааст ва моро роҳнамоӣ мекунад, ки чӣ гуна ба Худо дар ибодат наздик шавем. Мо ба дили рост ниёз дорем ва ҳамзамон бояд бо роҳе назди Худо равем, ки Ӯ муқаррар кардааст.
Худовандо, ба қалби ман назар кун, то онро пок бинӣ, ва ман Туро бо ростӣ парастиш кунам. Ба ман ёрӣ деҳ, то ба Ту бо роҳи Ту наздик шавам. Маро роҳнамоӣ кун, то нақшаи наҷоти Туро аз тариқи қурбониҳоят беҳтар дарк намоям.
Тавба чист?
