Қӯлассиён 3:1-11

Китоби Қӯлассиён

• Китоби Қӯлассиён
• Муқаддимаи Қӯлассиён
• Дуои Шукргузорӣ – Қӯлассиён 1:7-10
• Қуввати Худо – Қӯлассиён 1:11-14
• Исо Худованд аст – Қулассиён 1:15-20
• Сулҳ бо Худо – Қӯлассиён 1:21-29
• Инҷил дар Амал – Қӯлассиён 2:1-8
• Қӯлассиён 2:9
• Пур будани мо дар Масеҳ – Қӯлассиён 2:10
• Қӯлассиён 2:11-14 – Ҳаёти Нав дар Масеҳ
• Қӯлассиён 2:16-23 – Огоҳӣ аз қонунпарастӣ ва доварии бардурӯғ
• Қӯлассиён 3:1-11
• 3:12-17 — Шахсияти нави мо дар Масеҳ
• Қӯлассиён 3:18 – 4:1
• Қӯлассиён 4 Дуо ва Муносибатҳо

Ҷустуҷӯи зиндагии эҳёшуда (Кӯлассиён 3:1-4)

1 Пас, модоме ки шумо бо Масеҳ эҳьё шудаед, он чиро, ки дар боло аст, биҷӯед,
ки он ҷо Масеҳ ба ямини Худо нишастааст. 2 Дар бораи он чи дар боло аст, фикр кунед, на дар бораи он чи бар замин аст. (3:1-2)

Мо ҳоло дар Масеҳ зиндагӣ мекунем ва дар ҳаёти нав ба Ӯ ҳамроҳ мешавем. Масеҳ аз мурдагон эҳьё шуд ва дар Ӯ, мо барои худ мемирем. Сипас, бо рӯҳи ҳаётбахши худ Ӯ моро барои зиндагии нав эҳё мекунад. Аз ин рӯ, мо бояд ба он чизҳое тамаркуз кунем, ки ба Ӯ писанданд.

Дили мо он чизеро нишон медиҳад, ки мо меҷӯем ва мехоҳем. Ақли мо ба он чизе, ки дӯст медорем ва қадр мекунем, равона мешавад. Ба маънои воқеӣ ва рӯҳонӣ, масеҳиён зиндагии дунявиро тарк кардаанд. Онҳо дар Масеҳ ба як воқеияти нав мегузаранд, ки дар он ҷо ҳаёте пур аз қуввати Ӯро таҷриба мекунанд. Ин ба онҳо фаҳмиш ва ҳадафҳои нав мебахшад.

А. Т. Робертсон менависад: «Зиндагонии масеҳӣ дар он аст, ки масеҳӣ чизҳои осмониро меҷӯяд ва дар бораи онҳо фикр мекунад. Пойҳои ӯ дар замин қарор доранд, вале сараш ба осмон нигаронда шудааст. Ӯ дар замин ҳамчун шаҳрванди осмон зиндагӣ мекунад».

3 Зеро ки шумо мурдаед, ва ҳаёти шумо бо Масеҳ дар Худо ниҳон аст. 4 Вақте ки Масеҳ, ки ҳаёти шумост, зоҳир шавад, шумо низ бо Ӯ дар ҷалол зоҳир хоҳед шуд. (3:3-4)

Ояти сеюм нишон медиҳад, ки мо бо Масеҳ пинҳон ҳастем, яъне бехатар ҳастем. Дар Ӯ ва дар асоси ваъдаҳои Худо, мо дар оянда ҷалол хоҳем ёфт. Аз ин рӯ, мо бояд чизҳои осмониро биҷӯем (Кӯлассиён 3:1).

Калиди ҳаёти масеҳӣ дар он аст, ки вақте мо Худовандро ҳамчун Наҷотдиҳандаи худ қабул мекунем, мо ба табиати гунаҳкоронаи худ мемирем. Мо дар Масеҳ зиндагӣ мекунем, на барои худ, балки барои Наҷотдиҳандаи зинда, ки дар дохили мо ва тавассути мо амал мекунад.

Худовандо, тафаккури маро тағйир деҳ, то дар қудрати эҳёи Масеҳ зиндагӣ кунам.
Бигзор имрӯз маро роҳнамоӣ кунӣ, то туро дар аъмоли худ инъикос намоям.

Аз ҳаёти кӯҳна гузаштан (Қӯлассиён 3:5-11)

Дар ин фасл се рӯйхат оварда шудааст (3:5, 3:8, ва 3:12): 1. Ду рӯйхати аввал — чизҳое, ки бояд аз онҳо канорагирӣ кард.

2. Рӯйхати сеюм — хислатҳое, ки бояд дар ҳаёти нав қабул кунем.“Куштан” маънои онро дорад, ки мо бояд комилан аз ин гуноҳҳо даст кашем ва ба
онҳо ҷой надиҳем. Ин хислатҳо аз табиати гунаҳкори инсон пайдо мешаванд ва бояд дар Масеҳ мурданд.

3:8-10 — Гирифтан ва пӯшидан

8 Аммо акнун шумо бояд ҳамаи инҳоро тарк намоед: хашм, ғазаб, кина, бадгӯӣ ва алфози қабеҳро аз забонатон.9 Ба якдигар дурӯғ нагӯед, зеро табиати кӯҳнаро бо амалҳояш аз худ дур кардед,10 Ва табиати навро дар бар кардед, ки дар дониш ба шабоҳати Офаринандаи худ нав мешавад.

Масеҳ моро даъват мекунад, ки табиати кӯҳнаамонро монанди либос канда партоем ва табиати навро дар бар кунем. Либоси нав ин хислатҳои Масеҳӣ мебошанд — муҳаббат, меҳрубонӣ, ростгӯӣ ва покизагӣ. Ҳақиқат ва дурустӣ “Ба якдигар дурӯғ нагӯед” – Худо ҳақ аст ва ҳамеша рост мегӯяд. Вақте мо дурӯғ мегӯем, мо ба хислати Ӯ мухолифат мекунем. Имондор бояд ростгӯ бошад ва дигаронро бо эҳтиром ва муҳаббат муносибат кунад.

3:11 — Баробарӣ дар Масеҳ

Дар Масеҳ дигар фарқе байни юнонӣ ва яҳудӣ, хатнашуда ва номахтун, варвар ва скиф, ғулом ва озод вуҷуд надорад, балки ҳама чиз ва дар ҳама чиз Масеҳ аст.Ин оят нишон медиҳад, ки дар Масеҳ ҳама баробаранд — миллат, ҷойгоҳи иҷтимоӣ ва мафҳумҳои дунёвӣ аҳамият надоранд.

Худовандо, бо қудрати Ту, ман ба ҳавасҳои гуноҳолудаи худ мемирам ва ӯҳдадор мешавам, ки барои Ту зиндагӣ кунам. Имрӯз маро ба покӣ ва раҳматат раҳнамоӣ намо. Омин.

Ҳама ба Масеҳ дастрасӣ дорем – 3:11

“Дар он ҷо на юнонӣ ҳаст, на яҳудӣ, на хатна, на номахтунӣ, на варварӣ, на скиф, на ғулом ва на озод, балки ҳама чиз ва дар ҳама чиз Масеҳ аст.”

Дар Масеҳ ягонагие вуҷуд дорад, ки аз ҳама тафовутҳои этникӣ ва фарҳангии мо болотар меравад. Мо ҳама ба Масеҳ дастрасӣ дорем ва имони мо мавқеи иҷтимоии моро дигар мекунад. Нажод ва миллияти мо (яҳудӣ ё юнонӣ) ё вазъи динии мо (хатнашуда ё номахтун) дигар аҳамияти аввалиндараҷа надоранд. Дар Масеҳ мо шахси нав мешавем. Ӯ ҳамаи монеаҳоро бартараф мекунад ва моро муттаҳид месозад. Муҳаббат дар Масеҳ моро ба ҳам мепайвандад, дар ҳоле ки тафриқа ҷудоӣ меорад.

“Ҳама ва дар ҳама” ба комилияте ишора мекунад, ки Масеҳ ба зиндагии ҳар як шахс меорад. Ин корест, ки Худо анҷом медиҳад ва бе файзи Ӯ касе ба ин комилият намерасад. Дар Колосиён 3:11 мебинем, ки Масеҳ маркази ҳаёти мо мегардад. Ӯ моро роҳнамоӣ мекунад ва дигар на фарқиятҳои миллӣ ё иҷтимоӣ, балки ҳузури Ӯ ҳаёти моро таъйин мекунад. Баробарӣ дар МасеҳИмондорон дар Масеҳ дигар тавассути миллат, нажод ё мавқеи иҷтимоӣ муайян намешаванд. Танҳо муносибати мо бо Масеҳ аҳамият дорад. Ӯ асоси зиндагии мост ва ба мо қувват медиҳад, ки дар ҳама чиз ба Ӯ такя кунем.

Новобаста аз он ки тоҷик, ӯзбек ё рус ҳастем, ин фарқиятҳои миллӣ дуюмдараҷа мебошанд. Муҳим он аст, ки мо дар Масеҳ як ҳастем. Бигзор Худованд ба мо ёрӣ диҳад, ки якдигарро дӯст дорем ва муҳаббати Ӯро ба атрофиён нишон диҳем. Худо бо ҳар яке аз мо ба забони модариамон гуфтугӯ мекунад, ва мо метавонем ин муҳаббатро барои ҷалоли Ӯ истифода барем.

Ягонагии мо дар Масеҳ ду асос дорад:
1. Мо ҳама махлуқи Худоем ва ба сурати Ӯ офарида шудаем (Колосиён 3:10).
2. Мо дар Масеҳ як ҳастем (Колосиён 3:11).

Ҳар яки мо дар назди Худо арзиш дорем. Дин ё миллат набояд сабаби тафриқа гардад. Худо ҳамаи моро дӯст медорад, чунон ки дар Юҳанно 3:16 гуфта шудааст: “Зеро Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳар касе, ки ба Ӯ имон оварад, ҳалок нашавад, балки ҳаёти ҷовидона ёбад.”

Худовандо, Ту барои ман ҳама чиз ҳастӣ. Ба ман ёрӣ деҳ, ки хоҳишҳои беҳудаамро як сӯ гузорам ва дар ҳама чиз ба Ту писанд бошам. Омӯзам, ки дигаронро мисли Ту дӯст дорам ва муҳаббати Туро ба онҳо нишон диҳам. Амин.