Қӯлассиён 4 Дуо ва Муносибатҳо

Китоби Қӯлассиён

• Китоби Қӯлассиён
• Муқаддимаи Қӯлассиён
• Дуои Шукргузорӣ – Қӯлассиён 1:7-10
• Қуввати Худо – Қӯлассиён 1:11-14
• Исо Худованд аст – Қулассиён 1:15-20
• Сулҳ бо Худо – Қӯлассиён 1:21-29
• Инҷил дар Амал – Қӯлассиён 2:1-8
• Қӯлассиён 2:9
• Пур будани мо дар Масеҳ – Қӯлассиён 2:10
• Қӯлассиён 2:11-14 – Ҳаёти Нав дар Масеҳ
• Қӯлассиён 2:16-23 – Огоҳӣ аз қонунпарастӣ ва доварии бардурӯғ
• Қӯлассиён 3:1-11
• 3:12-17 — Шахсияти нави мо дар Масеҳ
• Қӯлассиён 3:18 – 4:1
• Қӯлассиён 4 Дуо ва Муносибатҳо

4:2-6 – Раҳпаймоии ҳаррӯзаи рӯҳонии мо

2 Доимо бо дуо машғул буда, дар он бо шукргузорӣ бедор бошед; 3 Дар ҳаққи мо низ дуо гӯед, то Худо дари каломро ба мо воз кунад, ки сирри Масеҳро, ки ман барояш бандӣ ҳастам, баён намоем, 4 То ки ман онро ончунон зоҳир созам, чунон ки баён карданам лозим аст. 5 Фурсатро ғанимат дониста, бо онҳое ки дар берунанд, оқилона рафтор кунед. 6 Бигзор сухани шумо ҳамеша пурфайз ва намакин бошад, то шумо бидонед, ки ба ҳар кас чӣ гуна ҷавоб диҳед.

Мо бо тавоноии ақли худ худро ба намоз мебахшем, дуоҳои пурмазмун мекунем, на такрори бемаънии калимаҳо. Мо ин корро бо интизорӣ ва дуо гуфтан бо шукрона мекунем.

Идеяи банд будан бо дуо ба дуои беист монанд аст, ки дар 1 Таслӯникиён 5:17 омадааст. “ҳамеша ақлу ҳушатонро ҷамъ намуда.” (KMO) Мо ҳушёр мемонем ва бо маъно дуо мекунем. Мо дарк мекунем, ки дар бораи чӣ дуо мегӯем ва масъалаҳои муҳими рӯзро ба Худованд мепайвандад. Яъне мо аз такрор ва калимаҳои бемаънӣ худдорӣ мекунем.

Мо истодагарӣ мекунем ва аз дуоҳои худ рӯ намегардонем. Мо бо Худо ба таври шахсӣ, мақсаднок ва тавоно пайваст мешавем, то ки дуоҳои мо ба он чизе, ки мо бо он мубориза мебарем, мувофиқ бошанд. Мо бо Худо дар бораи чизҳои мушаххас гап мезанем, на танҳо ибораҳои умумӣ. Дуо қалбҳои моро бо дили Худо мепайвандад. Пас дилатон аз чӣ нигарон аст?

Павлус нишон медиҳад, ки ӯ дар бораи вазъияташ (ҳангоми маҳбус) ва дар бораи имкониятҳои мубодила бо дигарон дар атрофи худ дуо мегӯяд. Ӯ ба дуо дар бораи мушкилоти зиндагӣ бахшида шудааст. Ӯ хоҳиш мекунад, ки Инҷилро бо онҳое, ки онро намедонанд, равшан созад, то ки он ба дилҳои онҳо умеди наҷот ошкор шавад.

Ҳангоми паҳн кардани Инҷил, мо ба хирад ва фаҳмиш дар тарзи суханронӣ ниёз дорем. Бигзор сухани мо мисли намак бошад, ки дигаронро ташна созад. Ба онҳо чашидани неъмати Худо, то дилҳои онҳоро барои шунидани каломи ҳақ боз кунад. Аксар вақт ин маънои онро дорад, ки мо метавонем ба саволҳо ва нигарониҳои онҳо ҷавоб диҳем.

Донистани Инҷил ин донистани Каломи Худо ва ҳаёти Масеҳ аст. Чӣ қадар беҳтар аст, ки худро с хондан ва амалисозии он омода намоем. Идеяи асосии ин матн ин аст, ки мо бо дуо ва шукргузорӣ ба Худо содиқем. Ин ӯҳдадорӣ ба мо имкон медиҳад, ки барои ҷавоб додан ба онҳое, ки бовар надоранд, омода бошем.

Худовандо, ба ман ҳикмат деҳ, то ба дигарон возеҳ бигӯям ва ман аз ту хоҳиш мекунам, ки дилҳои онҳоро кушоӣ, то муҳаббат ва осоиштагии худро, ки ба таври ройгон медиҳӣ, ошкор созӣ.

Тӯхиқӯс ва Онисимус (Қӯлассиён 4:7-9)

7 Аз тамоми саргузашти ман шуморо Тӯхиқӯс хабардор хоҳад кард. Ӯ бародари маҳбуб, хизматгузори амин ва ҳамкори ман дар Худованд аст. 8 Ӯро маҳз барои он назди шумо фиристодам, то аз аҳволи шумо хабар гирад ва дилҳои шуморо тасаллӣ диҳад. 9 Вай бо бародари амин ва маҳбуб Онисимус, ки аз байни шумост, меояд. Онҳо шуморо аз ҳамаи корҳои ин ҷо хабардор хоҳанд кард.

Дар ин оятҳо Павлус ду шахсро ёдовар мешавад: яке озод (Тӯхиқӯс) ва дигаре ғулом (Онисимус). Ӯ шахси озодро ҳамчун ғулом ё бандаи Худованд тасвир мекунад, дар ҳоле ки Онисимус, ки дар гузашта ғулом буд, ҳоло ба ҳайси бародари вафодор ва маҳбуб шинохта мешавад. Ин нишон медиҳад, ки дар Масеҳ мавқеи иҷтимоӣ аҳамият надорад — муҳимтар аз ҳама вафодорӣ ва муҳаббат дар имон аст.

Мо медонем, ки вақте Павлус аз Эфсӯс баромад, як гурӯҳи имондорон бо ӯ буд ва яке аз онҳо Тӯхиқӯс ном дошт (Аъмол 20:4). Вақте ки Павлус дар зиндон буд, Тӯхиқӯс дар паҳлӯи ӯ истода, ӯро тасаллӣ медод ва рӯҳбаланд мекард. Ҳоло Павлус ӯро мефиристад, то ин нома ва хабарро ба имондорони Қӯлассо расонад.

Тӯхиқӯс ба Қӯлассо ва Эфсӯс сафар кард, то мактубҳои Павлусро бирасонад ва вазъияти ӯро шарҳ диҳад. Бар асоси Аъмол 20:4, мо медонем, ки ӯ аз ҳамин минтақа буд ва яке аз ходимони боэътимоди Павлус ба ҳисоб мерафт. Ӯ ҳамчун яке аз фиристодагони асосии Павлус зикр шудааст (2 Тимотиюс 4:12; Титус 3:12) ва ҳамчун шогирди содиқ шинохта мешавад.

Онисимус аз Қӯлассо буд ва дар номаи Филемӯн мо мефаҳмем, ки ӯ пештар ғуломи фирорӣ буд. Пас аз вохӯрӣ бо Павлус, ӯ имон овард ва ҳоло ба оғои имондори худ бармегашт. Ин эҳтимолан ҳамон вақт рух додааст, ки номаи Филемӯн ҳам навишта шуд. Барои ҳалли вазъият ва дастгирии Онисимус, Тӯхиқӯс эҳтимолан бо ӯ баргашт. Павлус таъкид мекунад, ки ин ду бародар ҳама чизеро, ки дар хизмати Калом рӯй додааст, ба имондорон хоҳанд расонд.

Худовандо, бигзор дар ҳаёти ман содиқ бошам ва ҳамеша ба Ту хидмат кунам. Ба ман биомӯз, ки аҳамияти кор бо дигарон ва ташвиқи мусолиҳаро дарк намоям. Омин.

Шарикон дар Шоҳидони Инҷил (Қӯлассиён 4:10-18)

Ористархус, ки ҳамроҳи ман дар ҳабс аст, ба шумо салом мерасонад, ва Марқӯс, ҷияни Барнаббо, — ки шумо дар бораи ӯ фармон гирифтаед: агар наздатон биёяд, ӯро пазироӣ кунед… (4:10)

Ҳар як хидмати самараноки рӯҳонӣ шарикони муҳими зиёде дорад. Биёед ба баъзе шариконе, ки Павлус ва Тимотиюс доштанд, назар кунем.

Ористархус – Ҳамроҳи Павлус дар зиндон буд ва эҳтимол бо ҳамон сабаб боздошт шудааст. Ӯ аз Таслӯникӣ омада, дар дастаи Павлус хизмат мекард (Аъмол 19:29; 20:4). Эҳтимол, вақте ки Павлус дар шаҳри худ мавъиза мекард, ӯ хушхабарро шунид (Аъмол 17:1–9). Ин шахс дар байни онҳое, ки барои мӯъминон дар Ерусалим кумак мебурданд, буд ва аз ин рӯ, шахси боэътимод ва содиқ ҳисобида мешуд (Аъмол 20:4). Ӯ дар сафар ба Рум ҳамроҳи Павлус монд ва чандин сол бо ӯ хизмат кард (Аъмол 27:2).

Марқӯс – Ҷияни Барнаббо ва аз Ерусалим буд (Аъмол 12:12). Номи яҳудии ӯ Юҳанно ва номи румӣ Марқӯс буд. Ӯ дастаи хизматии Павлусро дар Перҷа тарк кард, ки боиси ихтилофи байни Павлус ва Барнаббо шуд (Аъмол 13 ва 15). Бо вуҷуди ин, муносибати онҳо барқарор гашт ва Марқӯс баъдтар бо Петрус хизмат кард (Қӯлассиён 4:10, Филемӯн 24, 1 Петрус 5:13). Ҳатто Павлус дар охирин зиндон будани худ хоҳиш кард, ки Марқӯс назди ӯ биёяд (2 Тимотиюс 4:11). Марқӯс инчунин хушхабареро навишт, ки бо номи ӯ маълум аст. Ӯ ҳамчун яке аз шогирдони аввалини Масеҳ ва бо робитаҳои наздики худ дар ҷамъияти имондорон, бо илҳоми Худо, Инҷили аввалинро навишт.

Ешуа, ки лақабаш Юстус аст – Номи ибронии ӯ Исо (Еҳушаъ) ва номи румияш Юстус буд. Ӯ танҳо дар ин ҷо дар Аҳди Ҷадид зикр шудааст. Ӯ, бо ду яҳудии дигар, Павлусро дар озмоишаш рӯҳбаланд мекард (4:11).

Эпафрос – Ба шумо салом мерасонад, ки ӯ аз байни шумо ва бандаи Исои Масеҳ аст ва ҳамеша барои шумо дар дуо ҷидду ҷаҳд мекунад, то ки шумо комил ва аз ҳар чизи писандидаи Худо огоҳ буда, устувор бошед. Ман дар бораи ӯ шаҳодат медиҳам, ки ӯ барои шумо ва барои мӯъминони Лудкия ва Ҳирапӯлис бисёр меҳнат мекунад (4:12-13).

Хусусияти Эпафрос дар боби аввал низ шарҳ дода шудааст (1:7), аммо дар ин ҷо мебинем, ки ӯ бо Павлус дар зиндон буд ва ҳамеша барои мӯъминон дуо мекард (Филемӯн 23). Дуои ӯ бо дуои зикршуда дар 1:9 мувофиқ буд, ки онҳо иродаи Худоро пурра дарк кунанд.

Луқос ва Димос

Луқос, табиби маҳбуб, ва Димос ба шумо салом мерасонанд (4:14).

Луқос – Ӯ шарики содиқи Павлус буд ва бо илҳоми Рӯҳулқудс Инҷил ва китоби Аъмолро навишт. Вай табиб буд ва ба ҷузъиёт диққати ҷиддӣ медод. Дар муқаддимаи асри дуюм ба Инҷили Луқо гуфта мешавад, ки ӯ аз Антиохия буд ва табибе ҳушёр ва содиқ ба имон. Ӯ то шаҳодати Павлус ҳамроҳи ӯ буд ва бе парешонӣ ба Худованд хизмат мекард. На зан ва на фарзанд дошт ва дар синни ҳаштоду чорсолагӣ дар Боетия, пур аз Рӯҳулқудс, аз ин ҷаҳон гузашт.

Димос – Ӯ аз Таслӯникӣ буд ва бо Павлус сафар кард, вале баъдан хизмати рӯҳониро тарк намуда, дунёро дӯст дошт (2 Тимотиюс 4:10). Ӯ инчунин бо Луқо дар Филемӯн 24 номбар шудааст, ки эҳтимол он нома дар ҳамон давра навишта шудааст.

Салом ба мӯъминон дар Лудкия

Ба бародароне, ки дар Лудкия ҳастанд, ба Нумфос ва ба аҳли калисое, ки дар хонаи ӯст, салом бирасонед. Баъд аз он ки ин нома дар миёни шумо хонда шавад, кӯшиш кунед, ки онро дар калисои Лудкия низ бихонанд; ва номае, ки аз Лудкия аст, шумо низ бихонед (4:15-16).

Наздик будани Лудкия ба Қӯлассо ва зикри чандинкаратаи мӯъминони онҷо нишон медиҳад, ки чӣ гуна ҷамъиятҳои имондорон дар шаҳрҳои гуногун бо ҳам робита доштанд. Калисоҳо дар он замон дар ҷойҳои ҷамъиятӣ ё хонаҳои шахсони алоҳида ҷамъ меомаданд.

Ба Архипус бигӯед: «Бохабар бош, то он хизматеро, ки дар Худованд ба зиммаи худ гирифтаӣ, ба ҷо оварӣ». (4:17)

Архипус – Дар Филемӯн 2 ин мард ҳамроҳ бо зани Филемӯн зикр шудааст. Бисёриҳо гумон мекунанд, ки ин писари онҳост, ки мехост бо ягон роҳ хизмат кунад. Павлус ӯро даъват мекунад, ки дасташро ба кор нигоҳ дорад ва тарк накунад. Анҷоми коре, ки оғоз мекунад, суботкорӣ ва садоқатро нишон медиҳад. Дар кори рӯҳонӣ, сарфи назар аз мухолифатҳо, мо бояд пеш равем ва содиқ бошем.

Ман, Павлус, бо дасти худ салом мерасонам. Занҷирҳои маро дар хотир дошта бошед. Файз бо шумо бод, омин. (4:18)

Касе дигар мактубро дикта кард, аммо Павлус дар охир саломи худро шахсан менависад.

Дар мавриди дигар, ӯ бо навиштани бо дасти худ ҳамин корро мекунад (Ғалотиён 6:11). Ӯ онҳоро ташвиқ мекунад, ки фаромӯш накунанд, ки ӯ дар зиндон аст ва лутфи Худо онҳоро ҳидоят мекунад.

Худовандо, бигзор ба он чизе ки маро даъват кардӣ, содиқ бошам. Диламро бо муносибатҳо ва шарикие, ки Ту ба ҳаёти ман меорӣ, рӯҳбаланд кун.