Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
- Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
- Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
- Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
- Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22
- Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
- Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
- Китоби Ибриён 9:1-10 — Рамзи қурбониҳои Мусо
- Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
- Ибриён 10:1–10 – Мукаммалӣ дар марги Масеҳ
- Ибриён 10:19–25 – Роҳи нави зиндагӣ кушод
- 2 Қӯринтиён 5:14–21 – Кафорати ивазкунанда
- Ваҳй 5 – Кӣ сазовор аст?
Дар Ҳастӣ 15 мо мебинем, ки Худо чӣ гуна бо Иброҳим муносибат мекунад. Ин ҳикоя бисёр унсурҳои асосии наҷотро намоён мекунад.
Дар асоси рӯйдодҳои ин боб, мо метавонем унсурҳои абадии наҷотро мушоҳида кунем. Аввалан, Иброҳим кӯшиш мекунад, ки ба Худо писанд ояд ва бо кӯшиши инсонии худ мехоҳад ворисе барои иҷрои ваъдаи Худо муқаррар кунад. Худо ба ӯ ваъда дода буд, ки ворисе медиҳад, ки канали баракатро идома медиҳад. Дар фаҳмиши худ, Иброҳим Элиезерро аз Димишқ пешниҳод мекунад, то дар иҷрои ин ваъда кумак кунад (15:2). Аммо Худо ин кӯшиши инсониро рад мекунад.
Худо ӯро берун мебарад, то ба осмони шом нигоҳ кунад ва мегӯяд, ки насли ӯ мисли ситораҳои осмон хоҳад буд (15:5). Баъд аз он, Иброҳим имон меорад ва ин ба ӯ адолат ҳисобида мешавад (15:6).
“5 Ва ӯро берун оварда, гуфт: «Ба осмон назар кун, ва ситорагонро бишумур, агар онҳоро шумурда тавонӣ». Ва ба ӯ гуфт: «Насли ту ҳамин қадар хоҳад шуд». 6 Ва ба Худованд имон овард, ва ин барои ӯ адолат ҳисоб карда шуд.” (Ҳастӣ 15:5-6, KM99)
Аз ин қисмат мебинем, ки Иброҳим аз тафаккури инсонии худ рӯй гардонда, ба роҳи Худо таваккал мекунад. Ӯ бо як боварии содда ба гуфтаи Худо имон меорад. Ва Худо ӯро одил мешуморад — ин нишон медиҳад, ки мо наметавонем бо амали худ худро одил гардонем, балки бояд бо имон ба назди Худо биёем ва ба эълони Ӯ такя кунем.
Баъдан Худо ба ӯ ваъда медиҳад, ки на танҳо ворис, балки замин низ меросаш хоҳад шуд (15:7–21). Худованд ба Иброҳим мегӯяд, ки қурбонӣ кунад. Иброҳим гов, қӯчқор ва бузро бурида, онҳоро ду қисм мекунад ва миёни онҳо роҳе мегузорад — ин рамзи аҳдест, ки тарафҳо бояд аз он гузашта, ваъдаро ба тасдиқ расонанд. Аммо як чизи ғайриоддӣ рӯй медиҳад — 15:12 ва 17-ро дида мебинем. 12 Ва ҳангоми ғуруби офтоб Абромро хоби гарон зер кард;
ва инак, даҳшат ва зулмоти азиме ӯро фаро гирифт… 17 Ва чун офтоб ғуруб карда, торикӣ фаро расид, танӯри пурдуд ва оташи алангадор аз миёни он пораҳо гузар кард.
Иброҳим хоб меравад, ва ҳузури Худо ҳамчун алангаи оташ дар миёни қурбониҳо поён меояд. Ӯ онҳоро месӯзонад ва аҳдро ба танҳоии худ мебандад. Яъне ин паймон комилан аз ҷониби Худо вобаста аст. Аҳдҳои бечунучарои Худо ҳамин ҳақиқатро тасдиқ мекунанд: Худо паймон мебандад, инсон бошад — тавба ва имон меорад. Наҷот ба Наҷотдиҳанда вобаста аст, на ба кӯшишу амалҳои инсон.
Мисли Иброҳим, мо низ бояд ба он чи ки Худо гуфтааст, имон дошта бошем. Мо бояд аз такя ба фаҳмиши инсонии худ ва умед ба корҳои некамон тавба кунем. Танҳо ба кори Худо ва ҳузури Ӯ таваккал мекунем, ки роҳи наҷотро таъмин мекунад. Ӯ Худое аст, ки аз паси аҳдаш мегузарад ва ваъдаашро иҷро мекунад. Ӯ вафокунандаи аҳд аст, бузург ва содиқ.
Корест, ки мо бояд кунем — бо тарсу эҳтиром ба Ӯ нигарем ва барои наҷоти бузургаш ҳамду сано гӯем.
Худовандо, ман ба ваъдаҳои Ту бовар дорам ва барои наҷоти худ пурра ба Ту таваккал мекунам. Аз фаҳмиши инсонии аблаҳи худ тавба мекунам ва ба файзу таъмини Ту такя менамоям. Маро имрӯз роҳнамоӣ кун, то Туро барои наҷоти бузургат ҳамду сано гӯям.