Ҳастӣ 6:1–16 — Наҷот тавассути киштии чӯбӣ
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
- Дарахти ҳаёт
- Ҳастӣ 6:1–16 — Наҷот тавассути киштии чӯбӣ
Дар Ҳастӣ 6 мо мебинем, ки Худованд ба Нӯҳ ва писаронаш фармон медиҳад, ки аз чӯб киштӣ созанд. Дар оятҳои 14–16 гуфта мешавад, ки киштӣ бояд аз чӯби сарв сохта мешуд. Ин киштии чӯбин утоқҳо, бом ва дарро дар бар мегирифт. Он барои он сохта шуда буд, ки имондорон аз доварии Худо наҷот ёбанд. Худо раҳмдил аст ва барои наҷоти имондорон нақшае дошт.
Чаро Худо мехост ҷаҳонро нобуд кунад ва танҳо боқимондаро наҷот диҳад? Худои муқаддас бадкории ҷаҳонро дид — Ӯ дили одамонро медонист ва кирдори ононро медид. Ӯ хушнуд набуд ва мехост нишон диҳад, ки инсоният наметавонад худро роҳнамоӣ ва наҷот диҳад. Онҳо ба Наҷотдиҳанда ниёз доранд ва бояд дили худро аз гуноҳ дур гардонанд ва ба таъминоти Худо барои наҷот эътимод кунанд.
Сабаби доварии оянда бадкирдории иҷтимоӣ буд — кӯшиши инсоният барои мустақилона зиндагӣ кардан, дур аз Худо. Киштии чӯбини Нӯҳ воситаи наҷот шуд. Тафаккури инсонӣ танҳо ба ҳалокат мебарад, аммо роҳи баракат — таваккал ба Худост. Наҷот дар шинохтани Худо ва эътимод ба Ӯст.
Наҷот дар киштии Нӯҳ
Худо наҷот медиҳад, вале инсон бояд дили худро тағйир диҳад ва дарк кунад, ки ӯ худро наҷот дода наметавонад — ӯ бояд ба киштӣ ворид шавад.
Ҳангоми фаҳмидани ин порча, мо мебинем, ки давраи пеш аз Нӯҳ пур аз бадӣ буд. Гӯё фариштаҳо дар он замон нақш доштанд, ки ҳоло тибқи 2 Петрус 2:4 дар доварӣ ва маҳбас ҳастанд. Тӯфон динамика ва сарҳадҳои наве барои инсоният ва фариштагон овард. Дар миёни ин ҳама тағйирот, достони наҷот ва таваккал ба Худо дар маркази таваҷҷуҳ қарор мегирад.
Биёед мо низ бубинем, ки Худо чӣ гуна наҷот медиҳад. Ӯ мисли одам фикр намекунад. Роҳҳои Ӯ аз роҳҳои мост, ва файзи Ӯ принсипҳои абадии наҷотро муқаррар мекунад. Дар таърих мо метавонем кандакориҳои чӯбиро дар Самарқанд, Ҳисор, Хуҷанд ва Хулбук мушоҳида кунем. Сутунҳои чӯбӣ кори муфассали устодони ҳунармандро ифода мекунанд, ки хостаанд анъанаи кандакориро идома диҳанд. Тарҳҳо ҳаёт, фаровонӣ ва осмонро тасвир мекунанд. Биёед ба баъзе аз ин тарҳҳо назар андозем ва андеша кунем, ки онҳо чӣ достонеро барои мо мегӯянд.
Нӯҳ ва писаронаш маҷбур шуданд, ки киштӣ созанд — барои тӯфоне, ки ҳеҷ гоҳ пеш аз он надида буданд. Бархе муфассирон мегӯянд, ки дар он замон дунё бештар ба гармхонае монанд буд, ки дар он намӣ бе борон ташаккул меёфт. Инсон бояд фурӯтан мешуд ва барои наҷот ба киштии чӯбин ворид мегашт. Нӯҳ киштӣ сохт, вале Худо буд, ки наҷот дод.
Киштии чӯбин ва сутунҳои кандакоришудаи таърихӣ ба мо хотиррасон мекунанд, ки бояд ба Худо такя кунем. Бигзор мо ба ин достон ва ҳунари рассомони тоҷик назар андозем, то принсипҳои зиндагие, ки онҳо таълим медиҳанд, дар ҳаёти мо низ таҷассум ёбанд.
Худовандо, мисли Нӯҳ мо низ раҳмати Туро меҷӯем. Бигзор ба роҳҳои шариронаи худ эътимод накунем, балки дарк кунем, ки танҳо Ту метавонӣ моро наҷот диҳӣ.