2 Қӯринтиён 5:14–21 – Кафорати ивазкунанда
- Забур 15 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Қурбонӣ дар нақшаи наҷоти Худо
- Қурбониҳои Қобил ва Ҳобил — Ҳастӣ 4:1–16
- Қурбониҳои Нӯҳ — Ҳастӣ 6 ва 7
- Ҳастӣ 15 – Аҳди Худо бо Иброҳим
- Қурбонии Иброҳим – Ҳастӣ 22
- Пайваст кардани аҳд бо қурбонӣ — Ибодат 17:11
- Юҳанно 1:29–34 – Исо Барраи пешгӯишудаи Худо
- Китоби Ибриён 9:1-10 — Рамзи қурбониҳои Мусо
- Ибриён 9:20–28 — Муҳимияти қурбонии хун
- Ибриён 10:1–10 – Мукаммалӣ дар марги Масеҳ
- Ибриён 10:19–25 – Роҳи нави зиндагӣ кушод
- 2 Қӯринтиён 5:14–21 – Кафорати ивазкунанда
- Ваҳй 5 – Кӣ сазовор аст?
14 Зеро муҳаббати Масеҳ моро водор менамояд, ки чунин муҳокима ронем: Яке барои ҳама мурд, пас ҳама мурданд. 15 Ва Ӯ барои ҳама мурд, то ки зиндаҳо акнун на аз барои худашон зиндагӣ кунанд, балки барои Ӯ, ки аз барои онҳо мурд ва эҳьё шудю 16 Бинобар ин мо минбаъд ҳеҷ касро ба ҳасби ҷисм намешиносем. Ва агар Масеҳро ба ҳасби ҷисм шинохта бошем, алҳол дигар намешиносем. 17 Пас, касе ки дар Масеҳ аст, махлуқи навест; чизҳои қадима гузаштааст, ва инак ҳама чиз нав шудааст 18 Ва ҳама чиз аз ҷониби Худост, ки моро ба воситаи Исои Масеҳ бо Худ мусолиҳа дод ва хизмати мусолиҳаро ба мо супурд, 19 Чунки Худо дар Масеҳ буда, аҳли ҷаҳонро бо Худ мусолиҳа дод, ҷиноятҳои онҳоро ба ҳисобашон надаровард ва каломи мусолиҳаро ба мо супурд.
Ояти калидӣ дар бораи қурбонӣ дар 2 Қӯринтиён 5:20–21 омадааст, ки мегӯяд: 20 Пас, мо элчиёни Масеҳ ҳастем, гӯё ки Худо ба воситаи мо хоҳишманд аст. Мо аз тарафи Масеҳ илтимос мекунем: бо Худо мусолиҳа намоед. 21 Зеро Ӯро, ки аз гуноҳ бехабар буд, барои мо қурбони гуноҳ сохт, то ки мо дар Ӯ адолати Худо шавем. (KM99)
Ду калима тавсиф мекунанд, ки дар ин ҷо чӣ рӯй дода истодааст: оштӣ ва кафорати ивазкунанда. Оштӣ маънои равандест, ки чӣ гуна Худо ва инсоният ба ҳам мепайванданд. Муносибати онҳо аз сабаби марги қурбонии Масеҳ комилан тағйир меёбад. Худо набояд бо инсоният оштӣ кунад, балки инсоният бояд бо Худо оштӣ шавад. Мо ба роҳи наздик шудан ба Худо ниёз дорем.
Амалҳои неки дин кӯшишҳои заиф барои оштӣ бо Худо мебошанд. Онҳо нокофӣ ва беасар мебошанд. Шахси оштӣ Исо аст, ва ҷои салиб — маҳз макони оштӣ мебошад. Мо бо шахсияти нав нав шудаем, зеро акнун гуноҳҳои мо дигар ба ҳисоби мо гузошта намешаванд (5:17–19). Ин маънои онро надорад, ки мо озодем, ки гуноҳ кунем, балки баръакс, ин муомилоти аҷиб моро водор мекунад, ки Худоро бештар дӯст дорем. Танҳо як аблаҳ чунин тӯҳфаи аҷибро рад мекунад.
“Вақте ки шумо ба бонк пул мегузоред, компютер (ё котиб) ин маблағро ба суратҳисоби шумо ё ба кредити шумо мегузорад. Вақте ки Исо дар салиб мурд, ҳамаи гуноҳҳои мо ба Ӯ ҳисоб карда шуданд — ба ҳисоби Ӯ гузошта шуданд. Худо ба Ӯ чунон муносибат кард, ки гӯё дар ҳақиқат ин гуноҳҳоро содир карда бошад. Натиҷа? Ҳамаи ин гуноҳҳо ҷуброн карда шуданд ва Худо дигар онҳоро бар зидди мо нигоҳ намедорад, зеро мо ба Масеҳ ҳамчун Наҷотдиҳандаи худ эътимод кардаем. Аммо аз ин ҳам зиёдтар: Худо адолати Масеҳро ба мо ҳисоб кард!”[1]
Акнун калимаи “кафорати ивазкунанда” маънои онро дорад, ки Исо ҷои моро гирифт. Дар 2 Қӯринтиён 5:21 гуфта мешавад, ки Худо ин корро кард ва Исоро ба ҷои мо гардонид. Исо ҷои моро гирифт; Ӯ дар ҷои гуноҳкори мо буд. Ӯ бар салиб гузошта шуд, то ҷазои гуноҳро пардохт кунад, то ки мо озод шавем. Ӯ бегуноҳ буд, ки метавонист гуноҳҳоро аз байн барад, гарчанде ки худаш ҳеҷ гуноҳе накарда буд. Исо муқаддас, беайб ва пок буд. Ӯ зиндагии комил дошт. Ӯ муқаддас ва комил буд, бинобар ин метавонист ягона васила байни Худо ва инсон бошад, то марги Ӯ ҷазои ҷаҳонии гуноҳро аз байн барад. Ӯ бо омодагӣ ба иродаи Худо итоат карда, дар салиб барои гуноҳҳои мо мурд.
Худо ба марги Масеҳ чунон муносибат кард, ки гӯё Масеҳ ҳаёти гуноҳкори моро зиндагӣ кардааст ва ҷои моро гирифтааст. Ҷазои гуноҳ марг аст, ва Исо онро барои озод кардани мо аз ин ҷазо пардохт кардааст. Мо ба ин сазовор нестем, ва ин файз номида мешавад. Худо ба мо он чизеро медиҳад, ки мо сазовор нестем, то нишон диҳад, ки Ӯ то чӣ андоза бузург аст ва муҳаббаташро бо роҳе нишон диҳад, ки ҳеҷ кас наметавонад.
Исо гуноҳи моро бар дӯш гирифт, то ки мо адолати Ӯро қабул кунем. Аз ин рӯ, мо бахшиши комил дорем, ки онро марги қурбонии Масеҳ ва эҳёи Ӯ таъмин кардааст. Пас, вақте ки Худо ба салиб менигарад, ҳамаи гуноҳҳои моро мебинад. Вале вақте ки ба мо менигарад — Масеҳро мебинад. Ин кафорати ивазкунанда аст, ки Масеҳ барои иҷрои адолати Худо ва аз байн бурдани гуноҳ анҷом дод.
Чаро Ӯ ин корро кард? Юҳанно 15:13 ба мо нишон медиҳад, ки Ӯ инро ба хотири муҳаббаташ анҷом дод. 13 Касе муҳаббати бузургтар аз ин надорад, ки ҷони худро барои дӯстони худ фидо кунад. Муҳаббат дарҳоро ба он чизҳо мекушояд, ки аз назари инсон ғайриимкон менамоянд. Муҳаббати Худо ин кори аҷибро анҷом дод.
Масеҳ бори гуноҳи инсониятро ба дӯш гирифт, дар ҳоле ки инсоният атои адолати Худоро қабул мекунад. Барои мо ин имконпазир аст, зеро мо дар Масеҳ ҳастем.
Худованд Исо, ман ба Ту ташаккур мекунам, ки барои гуноҳҳои ман мурдӣ. Ту қарзеро пардохтӣ, ки ман пардохта наметавонистам. Ман сазовори бахшиши Ту нестам, вале шукр мекунам, ки ҷои гуноҳи маро гирифтӣ ва ба ман адолат бахшидӣ. На ба сабаби некии ман, балки аз раҳмати пурмуҳаббати Ту.
[1] (Уоррен В. Виерсбе, Шарҳи Намоиши Библия, ҷ. 1 (Wheaton, IL: Victor Books, 1996), 649.)