Китоби Доварони Исроил

Нони ҳаррӯза - Китоби доварон

• Китоби Доварони Исроил
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 1:1-21
• Нони Ҳаррӯза – Китоби Доварон 1:22-36
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:11-23
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:1-11
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:12-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:11-24
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:1-18
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:19-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:1-10
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:25-40
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:15-25
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:1-12
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:13-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:29-35
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:1-6
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:7-21
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:22-45
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:46-56
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 10:1-18
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:1-11
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:12-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:29-40
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 12:1-15
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:15-25
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 14:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 15:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:1-14
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:15-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 17:1-13
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:1-20
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:21-31
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:11-24
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:1-9
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:10-21
• Нони Ҳаррӯза – Доравон 19:22-30
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:1-7
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:8-28
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:29-48
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:1-12
• Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:13-25

Қаҳрамононе, ки Исроилро наҷот доданд

Истеҳсолкунандагони филмҳои (муосир), (ҳозиразамон) ҳангоми ба нақша гирифтани блокбастери нав, одатан сенарияҳоеро меҷӯянд, ки пур аз саҳнаҳои ҷинсӣ, бераҳмӣ ва (ё) амалҳои суперқаҳрамонҳо бошанд.

Ҳаммаи инро мо дар китоби Доварони Исроил меёбем.

Дар байни бисёр ҳикояҳо, дар саҳифаҳои он дар бораи як шахсияти диндор сабт шудааст, ки дар натиҷаи таҷовузи бераҳмона ҳалок гардид. Оқибати ин ҷинояти ваҳшиёна, ҷанги хунини бародаркушӣ буд, ки қариб бо тамоман нест кардани яке аз қабилаҳои Исроил анҷом меёфт. Саргузашти Шимшӯн низ фоҷиаовар аст, марде, ки Худои Таоло ба ӯ қувваи ғайриоддии ҷисмонӣ дода буд.

Вай нисбат ба ҷинси зан заифӣ дошт, ки дар натиҷа худро бе мадади Худо дид. Аз қувваҳои ғайриоддии худ маҳрум шуда, ниҳоят озодӣ, биноии худро аз даст дода, худкушӣ кард.

Ин ҳикояҳои аҷоиб, дар Исроил пас аз марги Еҳушаъ рӯй доданд. Сабаби онҳо гуноҳ буд, ки такрор ба такрор мешуд ва торафт бештар мешуд. Ҳангоми мутолиаи китоб, шояд бисёриҳо хоҳиши хитоб кардани ин калимаҳоро доштанд: “Эй мардум, оё ҳама чизеро, ки Худои Таоло бароятон кардааст, дар хотир надоред?”

Ҳақиқати аламовар ин буд, ки исроилиён воқеан ҳама чизро фаромӯш карда буданд. Аммо Худо дар ёд дошт! Ӯ халқи Худро барои гуноҳҳояшон ҷазо дод. Лекин бо вуҷуди он чи, ки одамон кардаанд, Ӯ дӯст доштани онҳоро бас накард. Ва ҳангоми, ки исроилиён ба душворӣ дучор шуданд ва аз Ӯ мадад пурсиданд, Ӯ онҳоро наҷот дод.

Мавзӯъ

Исроилиён қисми зиёди Қанъонро забт карданд. Еҳушаъ мурд ва ба онҳо амр фармуд, ки ба Худо хизмат кунанд ва кори саркарда шударо анҷом диҳанд ва ҳамон халқҳоеро, ки бут-³ параст буданд аз Қанъон бадар ронанд.  Халқи Исроил ҳеҷ яке аз ин корҳоро накарданд. Дар байни бутпарастон қарор гирифта, яҳудиён тарзи зиндагии худро қабул карданд ва худоёни маҳаллиро парастиш карданд.

Худо исроилиёнро бо фиристодани истилогарон ва золимон ҷазо дод. Мардум азоб кашида, аз Ӯ барои наҷот дуо мегуфтанд. Ва Худованди Меҳрубон барои онҳо пешвое баровард, ки довар номид, ки ҳамватанонашро наҷот дод. Ин воқеаи аламовар гаштаю баргашта такрор мешуд.

Қайд дар бораи ҷанг дар Аҳди Қадим. Худо халқи худро барои доварӣ бар зидди баъзе халқҳое истифода бурд, ки ба роҳҳои Худо беэътиноӣ мекарданд. Ин мисли ҷиҳоди имрӯза нест, зеро он ҳукми муайян дар бораи як қавми мушаххас барои як давраи мушаххас буд. Ба мо гуфта мешавад, ки ба ҷаҳон бо Инҷил бирасем ва душманони худро дӯст дорем. (Эзоҳ аз Накҳати Ҷон)

Муаллиф ва сана

Дар китоби Доварон номи муаллиф зикр нашудааст. Аз рӯи анъана, ҳисоб мекунанд, ки ин пайғамбар Самуил мебошад, ки пас аз доварон дар тӯли якчанд даҳсолаҳо, пешвои рӯҳонии Исроил буд. Бисёре аз олимони Навиштаҳо боварӣ доранд, ки дар ин давра ҳикояҳои пароканда,  дар як китоби ягона ҷамъ оварда шуданд.
Ин амал тақрибан се асрро дар бар мегирад: аз марги Еҳушаъ (1375 пеш аз мелод) то омадани Шоул, подшоҳи аввалини Исроил (1050 сол пеш аз мелод). Ҳикояҳое, ки ин давраи назаррасро дар бар мегиранд, эҳтимолан пас аз таъсиси шакли монархии ҳукумат, дар Исроил ҷамъоварӣ ва навишта шудаанд. Яке аз далелҳои ин ибораест, ки дар китоб борҳо такрор шудааст: “… дар Исроил ҳанӯз подшоҳе набуд” (17:6).

Китоби Доварон барои нигоҳ доштани, давраи муҳим, ҳарчанд хеле зишт, дар таърихи Исроил навишта шудааст. Тасвири рӯйдодҳои он, аз як тараф, оқибатҳои нофармонии мардум, ба хости Худованд ва аз тарафи дигар, муҳаббати нофаҳмо ва абадии Худоро равшан инъикос мекард.

Ҷои  амалҳо

Воқеаҳо дар ҳудуди Исроили ҳозира ба амал омаданд.