Матто 5:33–37 – Дар бораи қавл ва қасам

Савганд ё қасам маънои лаънат кардан ё ба кор бурдани суханони бадро надорад, балки барои тасдиқи ҳақиқати гуфтаҳо истифода мешавад, вақте ки инсон Худоро даъват мекунад, то довар бошад, агар он сухан дурӯғ барояд.

Қасамҳо дар Матто 5 чунин тавсиф шудаанд: мардум қасам мехӯрданд ваъда медоданд, ки суханашон ҳақ аст, зеро онро бо чизе муқаддас мепайвастанд. Онҳо ин қасамҳоро барои он медоданд, ки суханашон ба назар ҳақиқатнок намояд.

Вале аслан, ин гуна қасамҳо танҳо шаклҳои зоҳирии калима буданд — барои таъсир расонидан ва ба даст овардани боварии дигарон. Онҳо наметавонистанд ҳақиқати худро мустақим исбот кунанд, бинобар ин ба объектҳои муқаддас такя мекарданд.

Аммо чунин рафтор аз рӯи нияти дил нохалис ва қалбакӣ буд. Зеро бисёре аз онҳое, ки қасам мехӯрданд, дар асл нияти иҷрои ваъда ё ӯҳдадориҳои худро надоштанд. Қасам барои онҳо воситаи таъсиргузорӣ буд, на масъулияти ростқавлона.

Савгандхӯрӣ дар байни яҳудиён як амали маъмул буд. Онҳо ба чизҳои муқаддас, монанди маъбад ё тахти Худо қасам мехӯрданд, вале на ба номи Худо. Онҳо номи Худоро чунон эҳтиром мекарданд, ки наметавонистанд онро ба забон оранд ё ҳатто онро нависанд.

Имрӯз бошад, одамон дар ҷамъият савганд мехӯранд ва номи Худоро истифода мебаранд, то бигӯянд, ки дурӯғ намегӯянд. Аммо чунин кор маънои истифодаи беҳудаи номи Худоро дорад, ки хилофи амри сеюм аст: «Номи Худовандро беҳуда ба забон наор» (Хуруҷ 20:7). Ин моро роҳнамоӣ мекунад, ки чӣ гуна бояд дар бораи Худо сухан гӯем.

Пас, суханони Исо на танҳо моро аз қасами дурӯғ ва беасос манъ мекунанд, балки моро огоҳ месозанд, ки номи Худоро бо эҳтиром ба забон орем. Вақте ки мо гап мезанем, суханони мо аз дили мо бармеоянд. Оё ба мо бовар кардан мумкин аст?

Суханони мо хислати моро инъикос мекунанд. Агар мо пайваста савганд мехӯрем ё номи Худоро барои исботи ростии гуфтаҳоямон истифода мебарем, ин метавонад нишон диҳад, ки шояд дурӯғгӯй бошем. Суханони Исо ба мо мефаҳмонанд, ки мо бояд суханони беэҳтиромона нагӯем ва номи Худоро барои муҳофизати худ аз ҳад зиёд истифода набарем. Ҳангоми рафтор кардан бо Исо, ҳар як сухани мо аҳамият дорад. Чӣ гуна мо гап мезанем ва ӯҳдадорӣ мегирем, нишон медиҳад, ки барои мо чӣ арзиш дорад.

Масеҳиён ростқавлӣ ва садоқатро қадр мекунанд. Онҳо суханони худро бо савганд пурра намекунанд, зеро гапи онҳо худ аз худ боэътимод аст. Бале бояд маънои «бале» дошта бошад ва не маънои «не». Ростгӯӣ нишон медиҳад, ки мо бо ростӣ зиндагӣ мекунем.

Худовандо, суханони маро роҳнамоӣ кун, то бидонам чӣ гуна рост бигӯям. Ба ман фаҳмиш бидеҳ, то донам кай ва чӣ гуна бояд сухан бигӯям. Намехоҳам суханонамро бо қасам ва таъкиди зиёдатӣ пур кунам, то покии хислатам зери шубҳа қарор гирад. Бигзор ман мисли Ту бошам — ростгӯ, содиқ ва боэътимод.