Матто 6:25–34 — Ғамхорӣ кардан ё бовар кардан?

Ташвиш як тарзи тафаккурест, ки нишон медиҳад: дили мо ба куҷо бастагӣ дорад. Бо Исо роҳ рафтан ба мо кӯмак мекунад, ки дар лаҳзаҳои пурташвиш ором бошем. Аммо оё мо зиндагие дорем, ки пур аз изтироб ва ғамхорӣ дар бораи оянда аст?

25 Бинобар ин ба шумо мегӯям: барои ҳаёти худ ғамхорӣ накунед, ки чӣ бихӯред ва чӣ бинӯшед; низ барои ҷисми худ, ки чӣ бипӯшед. Оё ҳаёт аз хӯрок ва ҷисм аз пӯшок муҳимтар нест? 26 Ба мурғони ҳаво нигоҳ кунед, ки на мекоранд ва на медараванд ва на дар анборҳо захира мекунанд; ва Падари
шумо, ки дар осмон аст, ба онҳо рӯзӣ мерасонад. Оё шумо аз онҳо хеле беҳтар нестед? 27 Ва кист аз шумо, ки бо ғамҳории худ қоматашро як
зироъ баланд карда тавонад? 28 Ва барои либос чаро ғамхорӣ мекунед? Ба савсанҳои саҳро назар кунед, ки чӣ гуна нашъунамо меёбанд: на
меҳнат мекунанд ва на мересанд; 29 Лекин ба шумо мегӯям, ки Сулаймон ҳам бо тамоми ҷалоли худ чун яке аз онҳо либос напӯшидааст; 30 Пас агар Худо алафи саҳроро, ки имрӯз ҳасту фардо ба танӯр андохта мешавад, чунин бипӯшонад, магар шуморо, эй сустимонҳо, аз он беҳтар пӯшонда наметавонад!
31 Аз ин рӯ ғамхорӣ накунед ва нагӯед: „Чӣ бихӯрем?“ ё: „Чӣ бинӯшем?“ ё: „Чӣ бипӯшем?“ 32 Чунки халқҳо дар ҷустуҷӯи ҳамаи ин чизҳо мебошанд, лекин Падари шумо, ки дар осмон аст, медонад, ки шумо ба ҳамаи ин чизҳо эҳтиёҷ доред. 33 Аммо аввал Малакути Худо ва адолати Ӯро биҷӯед, ва ҳамаи ин чизҳо ба шумо ба таври илова дода хоҳад шуд. 34 Пас, барои фардо ғамхорӣ накунед, зеро ки фардо барои худ ғамхорӣ хоҳад кард: заҳмати имрӯз барои имрӯз кофист. (Матто 6:25–34, KMO)

Аввалин ташвиш — ғамхорӣ дар бораи таъминоти ҳаррӯза аст: имрӯз чӣ мехӯрем, чӣ мепӯшем? Паррандагон рӯзашонро бо ҷамъоварии ғизо мегузаронанд. Ин маънои онро надорад, ки мо бояд танҳо нишаста, чизе накунем. Аммо вақте ки мо кор мекунем ва кӯшиш мекунем, Худо ғизо медиҳад. Вақте ки мо худро ба хизмати Ӯ мебахшем, Ӯ ҳамроҳи мо мешавад.

Худо ба мо ҳаёт ва ҷисм додааст. Ӯ моро ба сурати худ офаридааст — ин нишон медиҳад, ки мо барояш гаронбаҳоем. Пас агар Ӯ ҳаётро ато кардааст, оё дигар ниёзҳои моро таъмин намекунад? Ҳаёт ва ҷисм муҳимтаранд, ва агар Ӯ инҳоро додааст, пас боз чӣ қадар бештар боқимондаро медиҳад? Ғамхорӣ дар бораи ин чизҳо маънои онро дорад, ки диққати мо аз муносибат бо Худо парешон шудааст. Он фикрҳо моро аз равонаи дили худ ба сӯи Ӯ бозмедоранд.

Саволи аслӣ чунин аст: мо дар ҳақиқат чӣ мехоҳем? Орзуву тамаъ ба чизҳои моддӣ метавонад имони моро суст гардонад ва ба мо ҳисси бардурӯғи амният диҳад. Аммо сӯҳбат бо Худо ва пайравӣ аз Ӯ — оромӣ ва осоиштагӣ меорад. Худо дунёро ва ҳатто паррандагонро ризқ медиҳад — пас ту, ки барояш аз онҳо азизтарӣ, чӣ қадар бештар?

Исо ду маротиба ба Падари Осмонӣ ишора мекунад, то ба мо фаҳмонад, ки чӣ гуна вобаста будан ба Худо зоҳир мешавад. Аввал — Ӯ ғамхорӣ мекунад. Сипас — Ӯ таъмин мекунад. Ва ниҳоят — Ӯ касонеро, ки Ӯро ҷӯё мешаванд, мукофот медиҳад. Мо ба Масеҳ тааллуқ дорем, ва аз ҳамин сабаб — ғамхорӣ мекунем. Мо дили худро ба Ӯ мерезем, ва Ӯ тасаллӣ мебахшад.

Забур 54:23 мегӯяд: “Ғами худро бар Худованд афкан, ва Ӯ туро дастгирӣ хоҳад кард.” Мо бо ғамхорӣ наметавонем ба ҳаёти худ чизе илова кунем. Худо ба паррандагон ризқ медиҳад ва дар давраи Сулаймон низ таъмин мекард. Сулаймон — сарватмандтарин марди Аҳди Қадим — наметавонист Худоро баробар кунад. Худо таъмин мекунад, зеро Ӯ табиатан Пуртаъмин аст.

Дар асл, решаи ташвиш — беимонист. Ба чӣ бовар дорӣ? Оё ту метавонӣ имрӯз дасти Худоро бигирӣ ва бо Ӯ роҳ равӣ? Имрӯз ташвишҳои худро ба Ӯ бисупор. Борҳои худро ба Ӯ деҳ — ва Ӯ ба ту оромӣ хоҳад дод.

«Худовандо, ман ғамхорӣ мекунам, ки… [инро бо забони худ бигӯ] — ва онро ба ту месупорам. Ба ман нишон деҳ, ки чӣ гуна ба ту бовар кунам, то аз ин ташвишҳо раҳо ёбам ва осоиштагии ту дар қалбам ҷорӣ гардад. Ман беимонии худро эътироф мекунам ва мехоҳам имрӯз ба ту таваккал кунам. Маро пур аз ҳузури худ гардон, то ки дар оромии ту зиндагӣ кунам.»