Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:1-14
- Китоби Доварони Исроил
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 1:1-21
- Нони Ҳаррӯза – Китоби Доварон 1:22-36
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:1-10
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 2:11-23
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:1-11
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 3:12-31
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:1-10
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 4:11-24
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:1-18
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 5:19-31
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:1-10
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:25-40
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:1-14
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 7:15-25
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:1-12
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:13-28
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 8:29-35
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:1-6
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:7-21
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:22-45
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 9:46-56
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 10:1-18
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:1-11
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:12-28
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 11:29-40
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 12:1-15
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:1-14
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 13:15-25
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 14:1-20
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 15:1-20
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:1-14
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 16:15-31
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 17:1-13
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:1-20
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 18:21-31
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 6:11-24
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:1-9
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 19:10-21
- Нони Ҳаррӯза – Доравон 19:22-30
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:1-7
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:8-28
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 20:29-48
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:1-12
- Нони Ҳаррӯза – Доварон 21:13-25
Файзи умеди нав
Мулоҳизаҳо ва хулосаҳо
Вақте, ки рӯйгардонии исроилиён аз Худо, косаи сабри Ӯро пур кард, Худои Таоло онҳоро бо дасти фалиштиён ҷазо дод. Аммо, дар айни замон,
Худо ба тайёр кардани таваллуди Шимъӯн, довари навбатӣ, ки бояд халқи худро наҷот диҳад, оғоз кард.
Дар замони бетартибӣ, вақте, ки дар Исроил доваре набуд, мардум боз пеши Худо гуноҳ кардан гирифтанд, ва Ӯ онҳоро ба дасти фалиштиён супурд (оят. 1,2).
Аммо ин маънои онро надошт, ки Худои Таоло халқи Худро тарк кардааст. Худованд ба Монӯаҳ писаре ваъда дод, ки бо дасти Ӯ нақша дошт, ки Исроилро наҷот диҳад (оят. 3-14).
Хислати Худо
Оят. 2-7. Худо ба зани нозой ваъда дод, ки писар таваллуд хоҳад кард. Ин ҳамчун ваъдаи наҷот ба Исроили азобдидаистода буд. Шояд ба назари мо
чунин мерасад, ки мо, калисо ва кишвари мо дар замони безурётии рӯҳонӣ зиндагӣ мекунем, ки самари адолат ва қудсият вуҷуд надорад. Бо вуҷуди
ин, мо ба иҷрои ваъдаи Худо, ки ба мо дода буд, умед дорем, ки ба мо мегӯяд: “Ҳомила шуда, писаре хоҳӣ зоид”.
Оят. 8-14. Худои Таоло ба Монӯаҳ ва занаш фаҳмонд, ки чӣ гуна боядписарашонро тарбия кунанд. Оё оилаи шумо ба аҳкоми Худо дар бораи тарзи
зиндагӣ, ки шумо бояд пеш баред, итоат мекунад?
