Салиб Биҳиштро Кушод
Нигоҳ ба Биҳишт – Дар салиби чӯбини Масеҳ роҳи осмон кушода шуд. Ҳамин тавр, нақшҳо ва тарҳҳои чӯбини тоҷикон моро водор месозанд, ки дар бораи биҳишт андеша кунем. Биёед бубинем, чӣ гуна ин нақшҳои ҳезумӣ ба мо манзараҳои осмонро ёдрас мекунанд.
Кори чӯби тахта дар чойхонаи «Роҳат» моро водор мекунад, ки ба боло нигарем ва шукӯҳҳои эҳтимолии бихиштро бубинем. Бихишт макони фаровонӣ ва ҳайрат аст. Сарфи назар аз тарҳҳо дар ҳезуми ҷисмонӣ, осмон ҷои ибодати рӯҳонӣ аст, ки дар он онҳое, ки ба Масеҳ имон доранд, бо Ӯ сокин хоҳанд буд. Дар Юҳанно 14:1-14 Исо мегӯяд…
1 Дили шумо музтариб нашавад; ба Худо имон оваред, ба Ман низ имон оваред. 2 Дар хонаи Падари Ман иқоматгоҳ бисьёр аст; ва агар чунин намебуд, магар ба шумо мегуфтам: „Меравам, то ки барои шумо ҷой тайёр кунам“? 3 Ва ҳангоме ки биравам ва барои шумо ҷой тайёр кунам, боз омада, шуморо бо Худ мебарам, то дар он ҷое ки Ман ҳастам, шумо низ бошед. 4 Ҷое ки Ман меравам, шумо онро медонед, роҳро низ медонед».
5 Тумо ба Ӯ гуфт: «Худовандо! Намедонем, ки Ту куҷо меравӣ; пас чӣ гуна метавонем роҳро донем?»
6 Исо ба вай гуфт: «Ман роҳ ва ростӣ ва ҳаёт ҳастам; касе наметавонад назди Падар ояд, магар ин ки ба василаи Ман; 7 Агар Маро мешиноҳтед, Падари Маро низ мешинохтед; ва аз ҳамин дам Ӯро мешиносед ва Ӯро дидаед».
8 Филиппус ба Ӯ гуфт: «Худовандо! Падарро ба мо нишон деҳ, ва ин барои мо кофист». 9 Исо ба вай гуфт: «Ин қадар вақт Ман бо шумо будам, ва ту Маро нашинохтӣ, Филиппус? Ҳар кӣ Маро бинад, Падарро дидааст; пас чӣ тавр мегӯӣ: „Падарро ба мо нишон деҳ“? 10 Оё бовар намекунӣ, ки Ман дар Падар ҳастам, ва Падар дар Ман? Суханоне ки Ман ба шумо мегӯям, аз Худ намегӯям; Падаре ки дар Ман сокин аст, Ӯ ин аъмолро мекунад. 11 Ба Ман имон оваред, ки Ман дар Падар ҳастам, ва Падар дар Ман; вагар на, ба хотири он аъмол ба Ман имон оваред.
Исо барои онҳо ҷой тайёр мекунад, то ки сукунат ва ягонагӣ бо Худо аён бошад ва ҳамду санои абадӣ барои файзу марҳамати Худо ба амал ояд. Мо сазовори бихишт нестем, вале Худо ваъда додааст, ки имондорон бубинанд.
Юҳанно 11:40 Исо мегӯяд, “Исо ба вай гуфт: «Оё ба ту нагуфтам, ки агар имон оварӣ, ҷалоли Худоро хоҳӣ дид?»”
Дар ин эпизод Исо Лаззорро аз мурдагон эҳё мекунад. Онон, ки имон овардаанд, қудрати Худоро ва назари бихиштро мебинанд. Ҷое, ки мо эҳё мешавем, то бо ҷалоли Худо зиндагӣ кунем. Исо бар марг ва дӯзах қудрат дорад (Ваҳй 1:17-18). “«Натарс; Манам Аввалин ва Охирин 18 Ва Зинда; ва Ман мурда будам, ва инак то абад зинда ҳастам, омин; ва калидҳои дӯзах ва мамот дар дасти Ман аст.” Инҳо суханони Масеҳи эҳёшуда мебошанд!
Тарҳҳои чӯб моро маҷбур мекунанд, ки ҷалоли осмонро тасаввур кунем. Он чизе, ки инсон тарроҳӣ карда метавонад, ҳеҷ чизро бо тарҳи Худо муқоиса намекунад. Бо вуҷуди ин, ҷовидонии тарҳҳо ба мо тасаввурот медиҳад, ки бо Худо чӣ имконпазир аст.
Дар салиби чӯбин
Вақте ки шумо нигоҳ мекунед, ба фикри шумо чӣ меояд? Оё шумо умедеро мебинед, ки ба чизи беҳтаре пешниҳод карда мешавад? Дар Юҳанно 11:25 Исо мегӯяд, ки Ӯ эҳё ва ҳаёт аст. Калиди ворид шудан ба осмон Исо аст, ки на дуредгар аст. Ӯ барои мағлуб кардани марг мурд ва калиди мо барои ворид шудан ба ҳузури абадии Худост. Оё бовар мекунед? Агар шумо ба суханони Масеҳ имон оваред ва ба Ӯ таваккал кунед, намемиред, балки зинда хоҳед монд (11:26). Дар посух ба ин, Марто мегӯяд, ки вай бовар дорад, ки Исо Писари Худост. Аҳамият диҳед, ки эътиқоди вай ба кӣ будани Исо вобаста аст. Ӯ Писари рӯҳонии Худост. Ин унвон ба кӣ будани Ӯ дахл дорад – Ӯ бидуни рақобат бо Падари худ як аст. Фикр накунед, ки ин унвон як чизи ҷисмониро дорад, ки Худоро таҳқир мекунад.
Баръакс, ин шахсияти Масеҳро нишон медиҳад. Дар ҷавоб ба ин вазъият сарварони динӣ ба Исо саҷда накарданд ё эҳтиром накарданд, балки мехостанд Ӯро бикушанд (Юҳанно 11:45-48).
Худовандо, ман ба ту менигарам ва дар ҳайрат истодаам. Нақшаи наҷоти ту ва омодагии ту барои мубодилаи ҳузури худ бо касе мисли ман аз бузургии ту шаҳодат медиҳад. Ман имрӯз мехоҳам туро парастиш кунам.