Хуруҷ 12:1–11 – Муайянкунӣ дар чӯб
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
- Шаҳодат додани корҳои чӯбӣ
- Дарахти ҳаёт
- Ҳастӣ 6:1–16 — Наҷот тавассути киштии чӯбӣ
- Хуруҷ 12:1–11 – Муайянкунӣ дар чӯб
Хуруҷ 12:1–11 тасвир мекунад, ки чӣ гуна мардуми яҳудӣ иди Фисҳро ҷашн мегирифтанд. Барраеро қурбонӣ карда, хуни онро ба сутунҳои дар ва қисми болои чорчӯбаи дар мегузоштанд. Ин маъно дошт, ки хуни Барраи Фисҳ барои ин хонадон наҷот хоҳад дод. Таърихан, мардуми яҳудӣ ёди Худоро дар чорчӯбаи дари худ мегузоштанд, то нишон диҳанд, ки Худо ҳамеша ҳузур дорад.
Ҳамчунин, дар оятҳои 12:13 ва 12:22–23 дида мешавад, ки хун дар сутунҳои дар рамзи муҳофизати Худованд аз доварӣ буд. Худованд аз он хонаҳое мегузашт, ки ба гуфтаҳояш имон оварда буданд. Дар ҳамон шаб, фариштаи Худованд аз болои он хонаҳое гузашт, ки сокинонаш бо имон хунро бар сутунҳои дар молиданд. Хун гуноҳҳои онҳоро пӯшонид ва ба Худо имкон дод, ки аз онҳо гузарад ва онҳоро доварӣ накунад. Раҳмати Худо дар он намоиш рӯи ҳезум ба онҳо зоҳир шуд.
Дар ин саҳна Худо муҳофизат мекунад ва танҳо он касонеро доварӣ менамояд, ки имон намеоранд. Доварӣ бар худоёни дурӯғини мисриён бо ҳар як даври балои илоҳӣ намоён мешавад. Худо — Худои зинда ва маъбуди ҳақиқӣ аст. Ба Ӯ пайравӣ кунед ва саҷда намоед.
Дари хона ба нуқтаи иртибот бо ҷаҳони беруна табдил ёфтааст. Дар иди Фисҳ, он ба рамзи имони аҳли хонадон табдил меёбад. Ин беҳтарин ҷой барои нишон додани имони касоне буд, ки дар дохили он зиндагӣ мекарданд. Ҳар касе, ки аз он ҷо мегузашт, медид ва метавонист бипурсад, ки чӣ рӯй додааст.
Дар ҷомеаи тоҷик, вақте ки касе вафот мекунад, ҳамсояҳо инро тавассути нишонае дар назди дар медонанд. Пас, дар он вазъият низ хуни барра нишон медод, ки сокинони он хона чӣ кор кардаанд ва ба чӣ бовар доранд. Хуни дари чӯбин шаҳодат медод, ки онҳо бо қурбонии наҷот алоқаманд ҳастанд.
Дар Такрори Шариат 6:4–9 остонаи дар маконе барои ёд кардани Худо ва нақл кардани неъматҳои Ӯ ба фарзандон аст.
4 Бишнав, эй Исроил! Худованд Худои мо Худои ягона аст. 5 Ва ту Худованд Худои худро бо тамоми дили худ, ва бо тамоми ҷони худ, ва бо тамоми қуввати худ дӯст бидор.
6 Ва ин суханон, ки ман имрӯз ба ту амр мефармоям, бигзор бар дили ту бошад, 7 Ва онҳоро ба писаронат талқин бикун, ва ҳангоми нишастанат дар хонаи худ, ва ҳангоми роҳ рафтанат, хобиданат ва бархостанат дар бораи онҳо гуфтугӯ намо, 8 Ва онҳоро ҳамчун аломат бар дасти худ бибанд, ва онҳо ҳамчун нишона дар миёни чашмонат бошад, 9 Ва онҳоро бар паҳлудариҳои хонаи худ ва бар дарвозаҳои худ бинавис. (Такрори Шариат 6:4–9, KM99)
Эътиқоде, ки онҳо нишон медоданд, ин буд, ки бо Худо ва ягонагии Ӯ робитаи шахсӣ доранд. Гузоштани ояте дар тарафи рости дар нишон медод, ки онҳо кӣ ҳастанд. Онҳо бо Худои шахсӣ пайваст буданд, ки мехост, оила ва ҷомеаи онҳо шахсияти нав дошта бошанд.
Дарвоза ба макони шаҳодат табдил ёфт. Онҳо ҳар рӯз аз он мегузаштанд ва бо ин изҳор мекарданд, ки имон доранд. Барои мо имрӯз, шаҳодати мо чист? Мо ба ҷаҳони беруна чӣ нишон медиҳем, ки ба чӣ бовар дорем?
Вақте ки мо ба хонаи худ дар Тоҷикистон кӯчидем, дар берун наъли аспе овехта буд, ки соҳибони пешин онро барои пешгирии бадӣ гузошта буданд. Мо, ки ба хурофот бовар надорем, онро бардоштем. Бисёр вақт, набудани ашёи хурофотӣ худ шаҳодатест.
Парвардигоро, мо ба Ту ва танҳо ба Ту таваккал мекунем. Мо мехоҳем, ки имони худро ба дигарон нишон диҳем. Ба мо ҳикмат деҳ, то эътиқоди худро ба тавре баён кунем, ки ба Ту писанд бошад.