Қӯлассиён 2:11-14 – Ҳаёти Нав дар Масеҳ
- Китоби Қӯлассиён
- Муқаддимаи Қӯлассиён
- Дуои Шукргузорӣ – Қӯлассиён 1:7-10
- Қуввати Худо – Қӯлассиён 1:11-14
- Исо Худованд аст – Қулассиён 1:15-20
- Сулҳ бо Худо – Қӯлассиён 1:21-29
- Инҷил дар Амал – Қӯлассиён 2:1-8
- Қӯлассиён 2:9
- Пур будани мо дар Масеҳ – Қӯлассиён 2:10
- Қӯлассиён 2:11-14 – Ҳаёти Нав дар Масеҳ
- Қӯлассиён 2:16-23 – Огоҳӣ аз қонунпарастӣ ва доварии бардурӯғ
- Қӯлассиён 3:1-11
- 3:12-17 — Шахсияти нави мо дар Масеҳ
- Қӯлассиён 3:18 – 4:1
- Қӯлассиён 4 Дуо ва Муносибатҳо
Қӯлассиён 2:11-15 – Он чизе, ки Масеҳ барои мо кардааст – Қӯлассиён 2:11-12 мегӯяд: «Ва дар Ӯ шумо махтун шудаед, вале на ба хатнае, ки бо дасти одамизод сохта шудааст, балки ба хатнаи Масеҳ, ки ҷисми башариро канор мегузорад. Ки бо Ӯ дар таъмид дафн шудаед ва дар Ӯ эҳё шудаед ба василаи имон ба қуввати Худо, ки Ӯро аз мурдагон эҳё кард».
Яъне, тамоми зиндагии мо ба Исои Масеҳ тааллуқ дорад. Мо бояд чӣ тавр ба мисли Исои Масеҳ зиндагӣ кунем? Оммафаҳмӣ хуб мефаҳмонад, ки мо бо Масеҳ як шудаем. Ояти 11 мегӯяд: «дар ҷисм хатна шудед», яъне на ба маънои ҷисмонӣ, балки Масеҳ табиати гуноҳкори моро бурида, партофтааст. Ӯ моро аз табиати инсонии мо ҷудо карда, акнун мо бо Ӯ зиндагӣ мекунем.
Нуқтаи асосии тақдис шудан – дар Исои Масеҳ муттаҳид будан аст. Мо бо Ӯ зиндагӣ мекунем, ҳимояти Ӯро дорем ва бо Ӯ дар якҷоягӣ роҳ меравем. Тавҷҷуҳ кунед! Масеҳият дин нест, балки як робита бо Исои Масеҳ аст. Ин сунъат нест, балки роҳи ишқ, яъне муносибати зинда бо Исои Масеҳ.
Самимияти робитаи мо бо Исои Масеҳ
На фақат Ӯ ҳамроҳи мост, балки дар даруни мо низ зиндагӣ мекунад. Чуноне ки Матто 11:28-30 мегӯяд: «Назди Ман оед, эй ҳамаи заҳматкашон ва гаронборон, ва Ман ба шумо оромӣ хоҳам бахшид. Юғи Маро ба гардани худ гиред ва аз Ман таълим ёбед, зеро ки Ман ҳалим ва фурӯтан ҳастам, ва ҷонҳои шуморо оромӣ хоҳам ёфт. Зеро юғи Ман хуш ва бори Ман сабук аст».
Яъне, мо бо Исои Масеҳ зиндагӣ мекунем, юғи Исоро ба гардани худ мегирем ва ба мисли Ӯ роҳ меравем. Ӯ ҳамсафари мост, ва мо бояд мисли Ӯ мақсад дошта бошем. Ҳар кореро, ки дар зиндагӣ мекунем – хоҳ хидмат, хоҳ худдорӣ – ҳама барои он аст, ки мо бо Исои Масеҳ зиндагӣ мекунем ва юғи мо бо Ӯ як шудааст.
Чӣ тавр бояд мисли Исо фикр ва амал кунем?
Вақте ки ба душвориҳо рӯ ба рӯ мешавем, бояд аз худ бипурсем:
• Исо дар ин ҳолат чӣ кор мекард?
• Ӯ чӣ фикр мекунад?
• Ӯ дар ин мавзӯъ чӣ мехоҳад бигӯяд?
Ояти 11 дар бораи хатна, яъне ҷудошавӣ аз табиати гуноҳкорӣ, сухан мегӯяд. Ин ҷо саволе ба миён меояд: Оё имондоре, ки писар таваллуд мекунад, бояд ҳатман ӯро хатна кунад ё не?
Якчанд сол пеш ман бо имондорони тоҷик ҷамъ шуда, ин мавзӯъро муҳокима кардем. Онҳо пурсиданд: Хатна кунем ё не? Хулоса карданд, ки ин тасмими шахсӣ аст. Барои онҳое, ки дар Тоҷикистон зиндагӣ мекунанд, хатна кардан аз лиҳози фарҳангӣ муҳим буда метавонад. Ба мисли шариати Мусо, ки писарони яҳудиёнро дар рӯзи ҳаштум хатна мекарданд, баъзе имондорон низ ин амалро анҷом медиҳанд. Мо низ бо писарамон ҳамин тавр кардем. Вале муҳим аст фаҳмидан, ки хатна кардан ё накардан ба наҷот ва тақдис вобаста нест.
Ояти 11 дар бораи се намуди хатна сухан мегӯяд:
1. Хатнаи ҷисмонӣ (бо дасти инсон) – барои наҷот шарт нест.
2. Хатнаи рӯҳонӣ – ин хатнаест, ки Масеҳ ба амал меорад, яъне бурида шудани табиати гуноҳкории инсон.
3. Хатнаи дил – ин маънои онро дорад, ки гуноҳҳо ва хоҳишҳои инсонӣ бурида шудаанд.
Ҳангоми имон овардан ба Масеҳ, мо барои худамон мемирем ва бо Ӯ эҳё мешавем, то ҳаёти наве дар Ӯ дошта бошем. Ҳамин тавр, мо дар Масеҳ таъмид мегирем ва зиндагии мо дигар ба худи мо тааллуқ надорад, балки пурра ба Ӯ супурда мешавад.
Мурдан барои худ, дафн шудан бо Ӯ ва зиндагӣ дар Ӯ
Саволи дуввум: Оё касе, ки тақдис (сафед шудан, бахшидашуда) шудааст, бегуноҳ ҳисобида мешавад ё не?
Ҷавоб: Не. Зеро мо то ҳол бо бадани худ зиндагӣ мекунем ва ҳанӯз бо табиати инсонӣ иртибот дорем. Муқаддасгардонӣ — ин раҳоӣ аз қудрати гуноҳ аст, ки тадриҷан тавассути Рӯҳ ва Каломи Худо моро тақвият медиҳад, то ғолиб оем.
Дар ояти 11 гуфта шудааст: «Ба хатнаи Масеҳ». Ин хатна рӯҳонӣ аст, на ҷисмонӣ. Ин қудрати Худо ва Исои Масеҳ дар мост. Аз ин рӯ, мо метавонем мисли Ӯ ғолиб оем. Дар замонҳои қадим хатна нишонаи аҳде буд, ки Худо бо қавми яҳуд баста буд. Аммо амалҳои ҷисмонӣ наметавонанд танҳо василаи гирифтани файзи рӯҳонӣ бошанд. Румиён 2:25–29 таъкид мекунад, ки хатнаи ҷисмонӣ як амал аст, аммо мо дар Масеҳ аз қудрати табиати одамизод ҷудо шудем ва дар ҳаёти нав зиндагӣ мекунем. Муқаддасгардонӣ на тавассути амалҳои динӣ, балки тавассути қатъи табиати кӯҳна дар Масеҳ оғоз меёбад.
Ояти 12:«Ки бо Ӯ дар таъмид дафн шудаед ва дар Ӯ эҳё шудаед ба василаи имон ба қуввати Худо, ки Ӯро аз мурдагон эҳё кард.»
Ин нишон медиҳад, ки имон овардан — ин таъмиди ботинист, ки моро бо Масеҳ муттаҳид месозад. Ҳангоме ки навишта шудааст: «Мо дар Ӯ таъмид гирифта дафн шудем», ин ишора ба маслуб шудани Масеҳ ва дафн шуданаш аст. Вақте ки мо ба Масеҳ имон меоварем, табиати гуноҳкори мо мемирад ва бо Ӯ дафн мешавад, то бо Ӯ ба ҳаёти нав эҳё шавем.
Ин порча таъмидро ҳамчун аломати имон овардан нишон медиҳад. Наҷоти мо ба воситаи имон аст, ва таъмид танҳо тасдиқи ин тағйироти ботинист. Вақте ки мо таъмид мегирем, ин рамзи он аст, ки бо Масеҳ дар марг ва эҳё муттаҳид мешавем.
Ояти 13:«Ва шуморо, ки дар гуноҳҳо ва дар бехатнӣ ҷисми худ мурда будед, Ӯ бо Ӯ зинда гардонид ва ҳамаи гуноҳҳои шуморо омурзид.»
Ин нишон медиҳад, ки мо аз гуноҳҳои худ озод шудаем ва аз ҷазои он раҳонида шудаем. Исои Масеҳ моро бахшид ва ба мо қувват дод, то бо Ӯ зиндагӣ кунем ва ғолиб оем.
Муқаддасгардонӣ на тавассути риояи шариат, балки тавассути робита бо Масеҳ сурат мегирад. Қӯлассиён 3:16 мегӯяд: «Бигзор Каломи Масеҳ андаруни шумо ба фаровонӣ сокин шавад.» Ин нишон медиҳад, ки мо бояд аз Каломи Худо қувват гирем. Муқаддасгардонӣ на ба василаи амалҳои динӣ, балки тавассути хуни поки Масеҳ сурат мегирад. Дар Масеҳ мо шахсияти нав ҳастем ва бояд мисли Ӯ зиндагӣ кунем.
Худовандо, Ту маро аз гуноҳ раҳо кардӣ ва ба ман ҳаёти нав бахшидӣ. Ташаккур, ки маро наҷот додӣ ва умеди зиндагии покро ба ман додӣ. Имрӯз маро пур кун ва бигзор ҳар рӯз барои табиати гуноҳкорам бимирам ва дар Ту зинда бошам. Омин.
Озодӣ дар Масеҳ 2:14-15
14 Ва он дастнависро, ки бо фароизаш моро маҳкум менамуд ва бар зидди мо буд, Ӯ хат зада, аз миён бардошт ва бар салиб мехкӯб кард, 15 Ва сарварону ҳукуматдоронро аз қувваташон маҳрум сохта, гирифтори шармандагӣ кард ва бар онҳо дастболо шуд.
Оятҳои 14 ва 15 ба мо нишон медиҳанд, ки то чӣ андоза мо дар Масеҳ озод шудаем. Пештар мо бахшида нашуда будем, аз ҷиҳати рӯҳонӣ қарздор будем ва аз сабаби гуноҳамон душмани Худои муқаддас будем. Аммо ҳоло дар Масеҳ Ӯ моро бахшид, баҳои гуноҳро пардохт кард ва моро фарзанди рӯҳонии Худо сохт.
Ояти 14 нишон медиҳад, ки чӣ тавр ин имконпазир аст — салиби Масеҳ. Ва он дастнависро, ки бо фароизаш моро маҳкум менамуд ва бар зидди мо буд, Ӯ хат зада, аз миён бардошт ва бар салиб мехкӯб кард. Мақолаҳои навишташуда амалҳое буданд, ки мо кардем, ки қонун онҳоро маҳкум мекунад. Мо худамон ин қарзро бо нияту рафторамон менависем. Қонун ҳеҷ гоҳ бад нест, балки моро аз гуноҳҳои худ огоҳ мекунад. То ки мо қарздор ва маҳкумем. Мо худамон ин қарзро тавре менависем, ки он ошкор мекунад, ки мо гунаҳкор ҳастем ва инчунин моро маҳкум мекунад.
Тасвирҳо ду чизро нишон медиҳанд. Аввал қарзе, ки мо дорем, бо дасти худамон навишта шудааст. Қарзе, ки мо аз Худо қарздорем — ин шаҳодатномаи қарз ҳоло бекор карда шудааст — нест карда мешавад. Дар ин ҳолат қонун несту нобуд намешавад, балки танҳо қарзи мост. Тасвири дуюм маҳкумиятест, ки ҳангоми маслуб кардани ҷинояткор овезон шудааст. Қарзи онҳо бо ҷазои онҳо пардохт карда шуд, аммо дар ин ҷо Масеҳ дар марги худ дар салиб ҷои моро мегирад. Ин як амали ғалаба бар гуноҳ ва озодии додашуда аст.
Сухани машҳур, ки ҳар буз ба пои худаш меовезад, дуруст аст, ки мо қарзи гуноҳеро, ки дучор мешавем, эҷод мекунем, аммо он бо омурзиш идома намеёбад. Бахшиш ато аст ва ин бо ташаббуси Худо ба вуҷуд омадааст, ки Масеҳ бо адолати Ӯ барои қарзи гуноҳҳои мо мурд. Вақте ки мо тавба мекунем ва ба Ӯ таваккал мекунем, Ӯ гуноҳҳои моро мебардорад.
Салиб ғалаба бар гуноҳро нишон дод, аммо марги Масеҳ низ ғалабаро бар мавҷудоти рӯҳонӣ нишон дод (2:15). Қудратҳо ва ҳокимияте, ки Ӯ дар байни омма нангин карда буд, дар боби 1 оятҳои 15 то 20 ишора шудааст. Қувваҳои рӯҳонӣ дар назди Масеҳ ба воситаи шахсияташ пасттаранд. Аммо онҳо низ бо марг ва эҳёи Ӯ пасттар ва расво ҳастанд.
Дар Эфсӯсиён 4 ҳамон ғалабае зикр шудааст, ки Исои Масеҳ асиронро роҳбарӣ мекард. Марг, дафн, эҳё ва ба осмон рафтани Ӯ пирӯзии бузурге бар нерӯҳои дӯзах ва шайтон буд. Вай аз мулки ҳоким, ки қувваҳои ҳавоиро идора мекунад, мегузарад, боло меравад.
Рӯҳҳои бад гумон мекарданд, ки онҳо ғолиб омадаанд ва бар зидди Худо ва Масеҳ ғалаба мекунанд. Бо вуҷуди ин, онҳо бо эҳёи Масеҳ фош шуданд ва шарманда шуданд. Онҳо фикр намекарданд, ки Ӯ аз мурдагон бармегардад. Либосҳое, ки онҳо дар бар доштанд, аз дасти онҳо гирифта шуд ва онҳо фош карда шуданд. Масеҳ душманони худро безарар сохт ва акнун онҳо фош шуданд. “Худо ба воситаи қурбонии Масеҳ дар салиб бар ҳокимону соҳибқудратони шайтонӣ ғолиб баромада, онҳоро беяроқ карда, шармандаи дунё сохт” (2:15, KMO).
Худовандо, ман ба Ту барои ғалабае, ки дар салиб ба мо додӣ, миннатдорам. Маргро мағлуб кардӣ ва қарзи моро гирифтӣ.