Забур 30 — Умедворони Худованд хиҷил намешаванд
- Забур 1 – Хушбахтии одилон ва ҳалокати шарирон
- Забур 2 – Подшоҳе, ки ман дар он паноҳ мебарам.
- Забур 3 – Умед бастан ба мадади Худо
- Забур 4 – Дуои шоми Довуд
- Забур 5 – Дуои субҳи Довуд
- Забур 6 – Барои рӯҳи даҳшатбор дуо кунед
- Забур 7 – Ба Ту паноҳ мебарам
- Забур 8 – Шаъну шарафи инсоният
- Забур 9 – Суруди пурсурури Довуд
- Забур 10 – Худованд асоси одил аст
- Забур 11 – Каломи Худо рост аст
- Забур 12 – Тарс ва эътимод
- Забур 13 & 14 – Мулоҳиза оиди таронаҳои 13 ва 14
- Забур 15 & 16 — Худо паноҳгоҳи ман аст
- Забур 17 – Шукр кунед – Худо наҷот медиҳад
- Каломи Худо – Забур 18
- Худо Подшоҳ аст – Забур 19 & 20
- Забур 21:1-19 – Азоби Масеҳ
- Забур 22 – Чӯпони ман
- Забур 23 – Кӣ метавонад ба Худо наздик шавад?
- Забур 24 – Роҳи Худо ё роҳи хиҷил
- Забур 25 – Беайбии маро санҷед
- Забур 26 – Худованд нури ман
- Забур 27 — Худованд паноҳгоҳи амни ман аст.
- Забур 28 — Овози Худованд
- Забур 29 – Наҷот: ҳаёт дар Худост
- Забур 30 — Умедворони Худованд хиҷил намешаванд
- Забур 61- Умеди мо дар Худованд аст
- Забур 62 – Нони Ҳаррӯза
- Забур 63
- Забур 64
Ин тарона — нидои нола ва таваккали пурминнатдорӣ ба наҷоти Худо. Исо ин забурро медонист, зеро ҳангоми буданаш бар салиб, аз ояти 30:6 иқтибос меорад.
Забур ба ду қисм тақсим мешавад:
30:1–9 — нола ва дуои нависанда,
30:10–25 — дуои наҷот.
Ин ду қисм нишон медиҳанд, ки чӣ гуна забурнавис ду бор аз андӯҳи шахсӣ ва нигаронӣ ба эътимод ба Худо мегузарад. Ин таҷрибаи табиии ҳаёт аст: мо ғамгин мешавем ва сипас ба Худо таваккал мекунем, вале аксар вақт лозим меояд, ки боз ба Ӯ такя кунем ва наҷоти Ӯро дар миёни эҳсосоти гумшудаи худ ҷустуҷӯ намоем.
Умеди ба Худо ҳамчун паноҳгоҳ мавзӯъест, ки чор маротиба такрор мешавад (30:2, 3, 5, 20). Ӯ ба Худо таваккал мекунад, зеро Ӯ паноҳгоҳи мост, қалъаи мустаҳкам ва такягоҳи бехатар.
2 Ба Ту, эй Худованд, паноҳ бурдаам, харгиз хиҷил нахоҳам шуд; аз рӯи адолати Худ маро раҳоӣ деҳ. 3 Гӯши Худро сӯи ман хам намо, ба зудӣ маро халосӣ деҳ. Барои ман кӯҳпораи қавӣ ва хонаи паноҳ бош, то ки маро наҷот диҳӣ, 4 Зеро ки сахра ва қалъаи ман Ту ҳастӣ; ва ба хотири исми Худ маро ҳодӣ ва роҳнамо бош. 5 Маро аз доме ки барои ман пинҳон кардаанд, берун ор, зеро ки Ту истеҳкоми ман ҳастӣ. (30:2-5, KM99).
Дар қисми дуюм нависанда захми рӯҳии худро амиқтар эҳсос мекунад. Ӯ худро партофташуда мебинад ва дар ҳар тараф даҳшатро эҳсос мекунад (30:12–14). Ӯ дар муҳити таҳдид қарор дорад, ки душманон мехоҳанд ӯро нобуд созанд. Аммо тамоми умед ва вобастагии ӯ ба Худост — Ӯро ба наҷот фаро мехонад.
Tаваккал ба худо
15. Валекин ман ба Ту, эй Худованд, таваккал мекунам; Ман мегӯям: Худои ман Ту ҳастӣ.
16. Тақдири ман дар дасти Туст; Маро аз дасти душманонам ва таъқибкунандагонам халосӣ деҳ.
Мо мегӯем: «Бо дили соф, бе иштироки дигарон». Ин маънои таваккали пурра ба Худо аст (30:15–16) — супоридани тамоми чизҳо ба ғамхории Ӯ. Оё Ӯ моро ноком мекунад? Не. Вале мо баъзан чунин фикр мекунем. Гуфтаанд: «Боварӣ мисли оина аст — як шикаст, дигар ҳамон нест». Рафтор кардан бо Худо ҳар рӯз ин эътимодро мустаҳкам месозад, зеро Ӯ тағйирнопазир аст ва ваъдаҳои Ӯ боқӣ мемонанд. Ба онҳо комилан бовар кардан мумкин аст.
Худо дӯсти мост, ва ба дӯст метавон бовар кард. «Боварӣ пояи дӯстист». Пас имрӯз ба Ӯ имон овар ва ба оинаи Каломи Ӯ нигоҳ кун — ки ҳеҷ гоҳ шикаста ва тағйирнопазир аст.
Нависанда нидо мекунад ва интизори ҷавоби шахсии Худо мемонад, то дасти Ӯ ёриаш кунад ва рӯи Ӯ бар ӯ дурахшад – “Рӯи Худро ба бандаи Худ мунаввар намо, бо эҳсони Худ маро наҷот деҳ.” (30:17). Ин даъват ба баракатест, ки дар Ададҳо 6:25 зикр шудааст — нурест, ки Худо бар шахси баракатёфта медурахшонад. Ин нур рамзи ҳузури Худо ва наҷот аз шарм аст. Худо нангу номуси моро бо иззат иваз мекунад.
Oбрӯ ва шарм
Бисёр вақт мо кӯшиш мекунем, ки обрӯ ва шарми худро худ ҳифз кунем. Аммо чунин саъю кӯшиш ба худпарастӣ такя мекунад. Дар ин забур бошад, таваккал пурра ба Худо нигаронида шудааст. Танҳо тавассути ибодати ҳаррӯза ва муошират бо Каломи Ӯ чунин таваккал ба вуҷуд меояд.
Худо наҷот медиҳад ва некии Худро нишон медиҳад. Муҳаббати Ӯ мӯъминонро муҳофизат мекунад ва аз ҳамлаҳои душманон эмин медорад (30:20–22).
Ду ояти охир ба мо маслиҳатҳои амалӣ медиҳанд (30:24–25): Худовандро дӯст доред, эй ҳамаи порсоёни Ӯ! Аминонро Худованд ҳифз менамояд, ва мағруронро сазои барзиёд медиҳад. Матин бошед, ва дилатон қавӣ хоҳад шуд, эй ҳамаи умедворони Худованд!
Ҳаёти мо дӯст доштани Худост, аз Ӯ вобаста бошем ва наҷоти худро дар Ӯ ҷӯем — ин моро қавӣ мегардонад. Вобастагии ҳаррӯза аз роҳнамоии Худо моро аз амалҳои беақл ва муҳофизати зоҳирӣ нигоҳ медорад. Мо мунтазири амал кардани Ӯ мешавем — ва ҳамин таваккал маънои дӯст доштани Худо аст.
Худовандо, мунтазири Ту ҳастам, то тарсу ҳаросамро дур кунӣ.
Ту ва танҳо Ту метавонӣ маро раҳоӣ диҳӣ.
Ба ман кӯмак деҳ, ки ба Ту бовар кунам ва имонамро мустаҳкам созам,
то қавӣ бошам ва то охир ба Ту умед бандем.