Маслуб кардани Исо

Қадам ба сӯи салиб

• Қадам ба сӯи салиб
• Забур 15:8–11 – Пешгӯии эҳё
• Ишаъё 53 – Пешгӯии ғуломи азобдида (Бандаи Худо)
• Ирмиё 31:31-34 – Аҳди нав
• Инҷили Матто – Пешгӯиҳои сершумор дар бораи марги Исо
• Азобҳои Масеҳ – Матто 16:21-28
• Матто 20:17-19 – Пешгӯӣ дар роҳ ба Ерусалим
• Хонишҳо аз Инҷили Матто 26
• Шаби охирини Исо
• Хиёнат ба Исои Масеҳ
• Маслуб кардани Исо
• Дафн ва Зҳёи Исо

Матто 27:11-26 Исо дар назди Пилотус

11 Аммо Исо дар назди ҳоким истода буд. Ва ҳоким аз Ӯ пурсид: «Оё Ту Подшоҳи Яҳудиён ҳастӣ?» Исо ба вай гуфт: «Ту мегӯӣ». 12 Вақте ки саркоҳинон ва пирон Ӯро айбдор мекарданд, Ӯ ҳеҷ ҷавоб намедод. 13 Он гоҳ Пилотус ба Ӯ гуфт: «Оё намешунавӣ, чӣ қадар бар зидди Ту шаҳодат медиҳанд?» 14 Лекин дар ҷавоби вай як сухан ҳам нагуфт, ба тавре ки ҳоким бисьёр дар ҳайрат монд.

Исо дар назди Пилотус меистад ва ҳоким аз Ӯ мепурсад, ки оё Ӯ Подшоҳи Яҳудиён аст? Исо ҷавоб медиҳад: «Ту гуфтӣ». Беихтиёр як одами яҳудӣ ин саволро медиҳад. Нигаронии асосии Пилотус ин аст: оё Исо қонуни Румро вайрон мекунад? Аммо саволи ӯ бештар ба яҳудиён ва айбдоркуниҳои онҳо дахл дорад. Он гоҳ бисёр айбдоркуниҳо пешниҳод мешаванд, вале Исо ба ҳеҷ кадоми онҳо ҷавоб намедиҳад — Ӯ хомӯш аст.

Сукути Исо пешгӯии Ишаъё 53:7-ро иҷро мекунад, ки мегӯяд:
«Ӯ [Бандаи Худо] ситам кашид, вале гардан фуровард, ва даҳони Худро во накард; мисли гӯсфанде, ки барои забҳ бурда мешавад, ва мисли баррае, ки назди пашмтарошаш хомӯш аст, Ӯ низ даҳони Худро во накард.»

Ӯ на барои дифоъ аз Худ омадааст, балки барои он, ки ҷони худро барои дигарон фидо кунад. Тибқи қонунҳои Рум, айбдоршаванда ҳақ дорад худро дифоъ кунад ва ҷавоб диҳад. Бо вуҷуди ин, Исо ҳеҷ гуна муҳофизат намекунад. Ӯ медонад, ки айбдоркуниҳо дурӯғанд, аммо медонад, ки ин ҳама нақшаи наҷоти Худоро иҷро хоҳад кард.

Дар ҳаёти мо, оё мо бояд ба айбдоркуниҳои бардурӯғ ҷавоб диҳем? Барои ҳар яки мо лозим аст, ки дарк кунем кай ва чӣ гуна ҷавоб додан лозим аст. Барои ин ба мо ҳикмат лозим аст.

Як Анъана – Исо ё Бараббос?

15 Ҳоким одат дошт, ки дар ҳар ид як бандиро, ки мехостанд, барои мардум озод мекард. 16 Дар он вақт дар он ҷо бандии шӯҳратноке буд, ки Бараббос ном дошт. 17 Пас, вақте ки онҳо ҷамъ шуданд, Пилотус ба онҳо гуфт: «Киро мехоҳед, ки барои шумо озод кунам: Бараббосро, ё Исоро, ки Масеҳ меноманд?» 18 Зеро медонист, ки Ӯро аз рӯи ҳасад таслим карда буданд.

19 Вақте ки вай бар курсии доварӣ нишаста буд, занаш кас фиристода, гуфт: «Бо Он Одил туро коре набошад, чунки имрӯз дар хоб аз боиси Ӯ заҳмати бисьёр кашидам». 20 Лекин саркоҳинон ва пирон мардумро барангехта буданд, ки озодии Бараббос ва қатли Исоро талаб кунанд.

21 Пас ҳоким ба онҳо рӯ оварда, гуфт: «Аз ин ду кадомашро мехоҳед, ки барои шумо озод кунам?» Онҳо гуфтанд: «Бараббосро». 22 Пилотус ба онҳо гуфт: «Пас Исоро, ки Масеҳ меноманд, чӣ кунам?» Ҳама гуфтанд: «Ӯро маслуб кун!» 23 Ҳоким гуфт: «Ӯ чӣ бадӣ кардааст?» Лекин онҳо боз ҳам зиёдтар фарьёд заданд: «Ӯро маслуб кун!» 24 Пилотус чун дид, ки ҳеҷ гап фоида надорад, балки ошӯб бештар мегардад, об талабида, дасти худро дар назди мардум шуст ва гуфт: «Ман аз хуни Ин Одил барӣ ҳастам; шумо бидонед».

25 Тамоми қавм дар ҷавоб гуфтанд: «Хуни Ӯ бар гардани мо ва фарзандони мо бошад». 26 Пас Бараббосро барои онҳо озод кард, ва Исоро тозиёна зада, барои маслуб кардан таслим кард.

Дар он замон як анъана вуҷуд дошт: ҳукумати Рум дар рӯзи иди Фисҳ ба як ҷинояткор раҳму шафқат нишон медод. Ин дафъа мардум бояд байни Исо ва марде бо номи Бараббос — як исёнгари маъруф — интихоб мекарданд. Мардум Исоро маҳкум мекунанд ва Пилотус Бараббосро озод менамояд.

Аз эҳтимол дур нест, ки издиҳом асосан аз тарафдорони пешвоёни дин иборат буданд, зеро мардумони оддӣ Исоро дӯст медоштанд. Аммо ин тасвир намунаи возеҳи наҷоти Худост: барраи бегуноҳ барои гунаҳкор қурбонӣ мешавад. Исо барои пардохти гуноҳ мемирад, то мо, гунаҳкорон, омурзиш пайдо кунем. Аз нигоҳи инсонӣ ин одилона нест, вале дар адолати Худо — ин роҳест, ки Ӯ раҳмату лутфи Худро нишон медиҳад.
Исо барои ҳар як инсон мемирад, ва ба маънои аслӣ, Бараббос озод мешавад, дар ҳоле ки Исо маслуб мешавад.

Пилотус намехоҳад масъулияти ин беадолатиро ба дӯш гирад, аз ин рӯ, дастони худро мешӯяд. Мардум нидо мекунанд: «Хуни Ӯ бар гардани мо ва фарзандони мо бод!» — ва боз як тасвири наҷот: хуни Исо гуноҳҳои моро мепӯшонад.

Шумо ба ин рӯйдодҳо чӣ гуна муносибат мекунед? Ман умқи муҳаббати Худоро дар он мебинам, ки Ӯ иҷозат дод, ки чунин чизе рӯй диҳад, то гуноҳҳои маро пардохт кунад. Исо бегуноҳ буд, ва Пилотус низ инро таъкид мекунад. Ӯ мисли барраи қурбонӣ аст, мемирад, то ки ман, мисли Бараббос, озодона ва бе гуноҳ зиндагӣ кунам.

5 Ва аз ҷониби Исои Масеҳ, ки шоҳиди амин, Нахустзода аз мурдагон ва Фармонфармои подшоҳони замин аст. Ӯро, ки моро дӯст медорад, ва моро аз гуноҳҳоямон бо Хуни Худ халосӣ дод, 6 Ва моро подшоҳон ва коҳинони Худо ва Падари Худ гардонд, то абад ҷалол ва салтанат бод! Омин.

Ваҳй Юҳанно 1:5-6

Падари Осмонӣ, ман ба Ту ташаккур мегӯям, ки чӣ гуна наҷотро ба ҳама фароҳам овардӣ. Нақшаи бахшиш ва кафорати Ту дар маслуб шудани Масеҳ равшан аст. Ман ба Ӯ менигарам — ба Касе, ки гуноҳҳои маро бардоштааст.

Матто 27:27-44

Дар ин лаҳза Пилотус Исоро ба марг маҳкум карда, ба дасти сарбозон месупорад. Ӯро латукӯб мекунанд ва баъдан таҳқир карданро оғоз мекунанд. Исоро масхара карда, ба ӯ ҷомаи шоҳона, най ҳамчун асо ва тоҷи хор медиҳанд. Ӯро ҳамчун подшоҳ вонамуд мекунанд ва ба тамасхур мегиранд.

Худи порча ба мо манзараи ранҷ ва беадолатиро нишон медиҳад. Ин ҳамон чизест, ки Исо барои наҷоти ҳар яки мо ба дӯш гирифт. Суханҳоро хонед ва бигзор онҳо ба дили шумо сухан гӯянд.

Инҷили Матто бештар ба он чӣ дигарон бо Исо карданд равона шудааст, на ба он чӣ Ӯ аз сар гузаронд. Аввал Шимъӯн — як ҳоҷӣ, ки ба шаҳр ташриф оварда буд — маҷбур мешавад, ки салиби Масеҳро бардорад. Азбаски Исо бинобар латукӯб тавони бардоштани салибро надошт, сарбозон ӯро маҷбур мекунанд, ки ба ҷояш салибро барад. Ин саҳна барои ҳамаи имондорон тасвирест, ки мо низ бояд салиби Масеҳро дар зиндагии худ бардорем. Мо аз паси Ӯ меравем ва дар ҳолатҳои зарурӣ ба хотири Ӯ азоб мекашем.

Шароби бо заҳр омехташуда (ки дар Марқӯс 15:23 инчунин ҳамчун мир зикр шудааст) метавонист роҳи коҳиш додани дард ё ҳатто заҳр барои суръат бахшидани марг бошад. Бо вуҷуди ин, Исо намехост, ки аз дарди қурбонӣ гурезад ва аз нӯшидани он худдорӣ кард.

Саҳна бо тамасхур ва хандаҳои мардум идома меёбад. Дуздоне, ки эҳтимолан исёнгар буданд ва бо Ӯ маслуб шуданд, низ Ӯро масхара мекунанд. Аммо дар Инҷили Луқо мебинем, ки яке аз онҳо дертар дар салиб тавба мекунад (Матто 27:44 ва Луқо 23:40-43).

Пешвоёни дин мегӯянд, ки Ӯ дигаронро наҷот дода метавонад, аммо худашро не. Ин суханон барномаи наҷоти Худоро баён мекунанд: Исо бо хоҳиши хеш худро қурбон кард, то ки худашро наҷот надиҳад. Бо ҳамин роҳ Ӯ дигаронро, ки наметавонанд худро аз гуноҳ халос кунанд, наҷот медиҳад. Мо инро кафорати ивазкунанда меномем. Исо дар ҷои мо мурд. Музди гуноҳ марг аст, ва Исо ин муздро пардохт, то ба мо ҳаёт бахшад. Ӯ интихоб кард, ки худро наҷот надиҳад — то ки мо наҷот ёбем.

Нақшаҳо ва роҳҳои инсонӣ бо нақшаҳои Худо мувофиқат намекунанд. Ғамхории Худо ба наҷоти ҷаҳон нигаронида шудааст, на ба намоиши қудрате, ки ҳама маҷбур ба итоат шаванд. Худо ҷараёни ҳаёт ва марги Масеҳро дигаргун месозад. Мо чизеро мебинем, ки интизораш нестем, ва агар ба он бовар накунем, наметавонем омурзиш ва ҳаётро дар Худо пайдо кунем.

Ман Исоро дар салиб мебинам — нахостам бовар кунам, ки Ӯ бояд бо чунин тарз таҳқир шавад. Аммо ман гуноҳҳои худро мешиносам ва медонам, ки онҳо чӣ гуна нангу шарм ба бор меоранд. Ман мефаҳмам, ки ба Наҷотдиҳанда ниёз дорам. Исо, ташаккур ба Ту, ки барои ман мурдӣ ва нангу шарми маро бардоштаӣ.

Матто 27:45–56 — Марги Масеҳ

Ҳангоме ки Исо дар салиб азоб мекашид, торикӣ аз нисфирӯзӣ то соати се (соати шашум то нӯҳум) фаро расид. Исо суханони Забур 22-ро нидо мекунад, вақте мегӯяд: «Элӣ, Элӣ! Ламма сабақтанӣ?» Яъне: «Худои Ман, Худои Ман! Чаро Маро тарк кардаӣ?» Дар он тарона марги Масеҳ тасвир шудааст ва даъвати Ӯ пешгӯиҳои ин таронаи Забур дар бораи марги Ӯ мебошад. Муносибати байни Ӯ ва Падари осмониаш ҷудо мешавад, то ки Ӯ гуноҳҳои ҷаҳонро пардохт кунад. Ба иштибоҳ, одамон фикр мекунанд, ки Ӯ Илёсро, ки бояд пеш аз Малакути Масеҳ биёяд (Малокӣ 3), даъват мекунад. Фаҳмиши нодурусти воқеаҳо нофаҳмиҳоро дар он чи ки рӯй дода истодааст, нишон медиҳад. Мардум ва шогирдон, бо вуҷуди он ки Масеҳро пешакӣ шунида буданд, ҳанӯз нақшаи наҷоти Худоро нафаҳмиданд. Мардум интизори наҷоти Исо буданд, аммо иродаи Худо марги қурбонии Масеҳ буд.

Азбаски Илёс намурд, балки бевосита ба осмон бурда шуд, одамон фикр мекунанд, ки Илёс метавонад одамони одилро аз марг наҷот диҳад.

Ин тафаккури бардурӯғ аст, зеро танҳо Худованд метавонад шахсро наҷот диҳад, на пайғамбари пешин. Якчанд рӯйдодҳои физикии ғайритабиӣ ба амал меоянд: торикии се соат, заминларза, пардаи ғафси маъбад аз боло дарида мешавад ва ҷасадҳои мурдагони муқаддас эҳё мешаванд. Ҳеҷ тавзеҳоте дар бораи ин ҳодисаҳо дода нашудааст, вале Худо аз он чи ки рӯй дода истодааст, огоҳ аст. Пардаи маъбад, ки аз боло дарида мешавад, рахнаи ғайриимконеро нишон медиҳад, ки танҳо Худо метавонад онро нишон диҳад. Ӯ акнун роҳро барои ҳама мекушояд, ки бо марги Масеҳ ба ҳузури Ӯ дохил шаванд.

Уоррен Виерсб шарҳ медиҳад: «Пардаи дарида нишон медиҳад, ки Ӯ гуноҳро мағлуб кардааст; заминларза шаҳодат медиҳад, ки Ӯ Қонунро мағлуб карда, онро иҷро намудааст; ва эҳёҳо исбот мекунанд, ки Ӯ маргро мағлуб кардааст» (Warren W. Wiersbe, The Bible Exposition Commentary, vol. 1 (Wheaton, IL: Victor Books, 1996), 103).

Исо ҷазои шариати Мӯсоро барои гуноҳ ва марг пардохт кард. Ӯ бар ин чизҳо ғалаба кард, то мо бо Худо зиндагӣ кунем.

Дар партави ин рӯйдодҳои аҷиб, як раҳбари ғайрияҳудӣ боварӣ меорад. Аммо мирисад ва онҳое ки бо вай Исоро посбонӣ мекарданд, ҷунбиши замин ва рӯйдодҳои дигарро дида, бағоят тарсиданд ва гуфтанд: «Ба ростӣ, Ӯ Писари Худо буд» (27:54).

Ман ба салиб нигоҳ мекунам ва мебинам, ки Худо маро чӣ қадар дӯст медорад. Ӯ маро чунон дӯст медорад, ки Исо барои гуноҳҳои ман мурд — пардохти қарзи гуноҳ — то ман ҳар рӯз бо Худо зиндагӣ кунам. Шукр, Худоё, барои ин!