Нони Ҳаррӯза 1 Петрус 1:1 то 12
- Маънои китоби 1 Петрус
- Нони Ҳаррӯза 1 Петрус 1:1 то 12
- Нони Ҳаррӯза 1 Петрос 1: 13 то 25
- Нони Ҳаррӯза 1 Петрус 2:1 то 10
- Нони Ҳаррӯза 1 Петрус 2:11 ба 25
- Нони Ҳаррӯза – 1 Петрус 3:1 то 12
- Нони Ҳаррӯза – 1 Петрус 3:13 то 22
- Нони Ҳаррӯза – 1 Петрус 4:1-11
- Нони Ҳаррӯза 1 Петрус 4:12 то 19
- Нони Ҳаррӯза – 1 Петрус 5:1 то 14
Умеди зинда, Мерос ва Наҷот
Мулоҳизаҳо ва Ҳулосаҳо
Аввалин номаи худро, ҳавворӣ барои рӯҳбаландии масеҳиён менависад. Петрус, пеш аз ҳама, Худоро ҷалол медиҳад. Ба имондорон тавассути Исои Масеҳ ҳаёти нав, умеди зинда ва мероси зинда пажмурданашаванда расонида шудааст (оят.1-4).
1 Петрус, ки ҳаввории Исои Масеҳ аст, ба ғарибоне ки дар вилоятҳои Понтус, Ғалотия, Каппадукия, Осиё ва Битуния пароканда мебошанд,
2 Ва мувофиқи таъиноти пешакии Худои Падар, бо тақдиси Рӯҳ, барои итоат ва пошидани Хуни Исои Масеҳ интиҳоб шудаанд: файз ва осоиштагӣ бар шумо фаровон бод.
Китоби илҳомбахшидаи 1 Петрус аз ҷониби Рӯҳулқудс тавассути Петруси расул навишта шуда, дар бораи ранҷу азоб ва таъқиби имондорон дар Осиёи Хурд шаҳодат медиҳад.
Мавзӯи асосии ин китоб — рӯҳбаланд кардани имондорон бо ёрии файзи Худо ва ёдоварии мероси онҳо дар Масеҳ мебошад (1:3-4 ва 5:12). Китоб бо кӯмаки Сило, ки дар хизмат ба Петрус ёрӣ мерасонд, навишта шудааст ва дар аввали солҳои 60-уми милодӣ сабт шудааст, то суханони илҳомбахшидаеро, ки мо имрӯз дорем, ба наслҳои оянда расонад (5:12).
Сипас онҳоро даъват мекунад, ки ҳатто дар вақти ранҷу азоб шодӣ кунанд. Ба воситаи душвориҳо, Худои Қодир ҳақиқати имони масеҳиёнро месанҷад ва онҳоро ба наҷот мебарад.
3 Муборак аст Худо ва Падари Худованди мо Исои Масеҳ, ки бо марҳамати бузурги Худ, ба василаи эҳьёи Исои Масеҳ аз мурдагон, моро аз нав ба вуҷуд овард барои умеди зинда, 4 Барои мероси бефано, пок ва пажмурданашаванда, ки дар осмон барои шумо маҳфуз аст, 5 Ки бо қуввати Худо ба воситаи имон нигоҳ дошта мешавед барои наҷоте ки муҳайё шудааст, то ки дар замони охир ба зуҳур ояд.
Хислати Худо: (оят.3,4)
Худованд ба мо умеди зинда ва мероси пажмурданашавандаро дар осмон додааст. Ҷаҳони гирду атроф ба мо танҳо «арзишҳо» ва лаззати муваққатиро пешкаш мекунад. Чиро шумо интихоб мекунед? Аз чӣ шумо вобастаед?
Наҷот – мақсади имон аст. Дар бораи ин пайғомбарони аҳди қадим эълон мекарданд (оят.5-12).
Дарсҳои Худо: (оят.8-12)
8 Шумо Ӯро надида дӯст медоред, ва агарчи Ӯро ҳанӯз надидаед, ба Ӯ имон меоваред ва бо шодмонии молокалом ва пур аз ҷалол шодӣ мекунед 9 Ва ба мақсади имони худ, яъне ба наҷоти ҷонҳотон ноил мешавед. 10 Тафтишот ва тадқиқоти анбиё ба ҳамин наҷот тааллуқ дошт, ва онҳо файзеро, ки барои шумо таъин шуда буд, пешгӯӣ кардаанд. 11 Онҳо тадқиқ намудаанд, ки кадом ва чӣ гуна замонро Рӯҳи Масеҳе ки андаруни онҳо буд, нишон додааст, вақте ки Он аз уқубатҳои Масеҳ ва аз ҷалоле ки баъд аз он фаро хоҳад расид, пешакӣ хабар медод. 12 Ба онҳо ошкор шуда буд, ки на ба худашон, балки ба мо хизмат кардаанд дар хусуси он чи ҳоло ба шумо мавъиза шудааст ба воситаи онҳое ки бо Рӯҳулқудси аз осмон фиристодашуда ба шумо башорат додаанд, яъне он чи, ки фариштагон мехоҳанд андарунаш назар андозанд.
Гирандагони ин нома Исоро бо чашмони худ надидаанд, лекин хушхабарро шунида, Ӯро дӯст доштаанд ва аз шодии ифоданашаванда пур шуданд. Ин хабар дар бораи Масеҳ аз ҷониби пайғамбарон бодиққат тафтиш карда шудааст, ки азобу уқубат ва ҷалоли минбаъдаи Исоро пешгӯӣ карда буд.
Дуо
Худовандо ба мо ёрӣ расон, ки дар ин дунёи ғариб зиндагӣ кунем, ва барои ҷалоли Инҷили Ту, ба азобу уқубат тобоварем. Омин