Азобҳои Масеҳ – Матто 16:21-28
Аз ҳамон вақт Исо ба фаҳмондан ба шогирдони Худ оғоз намуд. Ин суханон таъкиди навро дар китоб оғоз мекунанд, ки Исо марги Худро пешгӯӣ мекунад ва ба сӯи Ерусалим маслуб карда мешавад.
Исо ба шогирдон дар бораи мамот ва зҳьёи Худ зълон мекунад.
21 Аз ҳамон вақт Исо ба фаҳмондан ба шогирдони Худ оғоз намуд, ки Ӯ бояд ба Ерусалим равад ва аз дасти пирон, саркоҳинон ва китобдонон бисьёр азоб кашад, ва кушта шавад, ва пас аз се рӯз эҳьё шавад. 22 Ва Петрус Ӯро ба як сӯ бурда, ба эътироз кардан шурӯъ намуд: «Ҳошо Туро, эй Худованд! Ин ба Ту ҳаргиз рӯй нахоҳад дод!» 23 Аммо Ӯ баргашта ба Петрус гуфт: «Эй шайтон, аз Ман дур шав! Ту васвасакоре барои Ман ҳастӣ, зеро ту на дар
бораи амру наҳйи Худо, балки аз чизҳои инсонӣ андеша мекунӣ». 24 Он гоҳ Исо ба шогирдони Худ гуфт: «Агар касе хоҳад аз ақиби Ман биёяд, бояд хештанро инкор карда ва салиби худро бардошта, Маро пайравӣ намояд; 25 Зеро ҳар кӣ ҷони худро раҳонидан хоҳад, онро барбод медиҳад; ва ҳар кӣ ҷони худро дар роҳи Ман барбод диҳад, онро пайдо мекунад; 26 Ба одам чӣ фоида дорад, ки агар вай тамоми дуньёро ба даст оварад ва ба ҷони худ зиён расонад? Ё ки одамизод ба ивази ҷони худ чӣ фидияе медиҳад? 27 Зеро ки Писари Одам дар ҷалоли Падари Худ бо фариштагони Худ хоҳад омад, ва он вақт ба ҳар кас мувофиқи аъмолаш подош хоҳад дод. Матто 16:21-28
Ба тафсилоти ин пешгӯӣ диққат диҳед: Ҷой — Ерусалим аст. Уқубатҳо аз дасти саркоҳинон меоянд, яъне ризоияти динӣ. Чӣ мешавад? Ӯ кушта мешавад. Он гоҳ Ӯ дар рӯзи сеюм аз қабр бармехезад.
Акнун мо медонем, ки шогирдонаш суханони Ӯро аз муносибати Петрус фаҳмиданд. Ӯ намехост, ки Исо беобрӯ шавад ё бимирад. Ӯ эҳсос мекард, ки паёмбари Худо набояд дар назди дигарон ба ин расвоӣ дучор шавад. Исо чӣ ҷавоб дод? Аммо Ӯ баргашта ба Петрус гуфт: «Эй шайтон, аз Ман дур шав! Ту васвасакоре барои Ман ҳастӣ, зеро ту на дар бораи амру наҳйи Худо, балки аз чизҳои инсонӣ андеша мекунӣ». (Матто 16:23).
Фикр кардан, ки ҳифзи паёмбар аз иҷрои хости Худо муҳимтар аст, хатост. Марги қурбонӣ наҷот хоҳад овард — Ӯ ҷони Худро аз даст медиҳад, аммо барои дигарон ҳаёти ҷовидонӣ хоҳад гирифт. Исо мегӯяд: фикр накунед, ки муҳофизати ҳаёти худ он аст, ки шахс иродаи Худоро иҷро мекунад. Ӯ мегӯяд, шахсе, ки ин корро мекунад, ҷони худро аз даст медиҳад.
Нодида гирифтани нақшаи Худо нисбати Исо кори шайтон аст. Бигзор мо нақшаи Худоро дар ранҷу азоб бубинем ва аз паи Ӯ бошем ва худро аз даст диҳем, вале ҷовидонӣ ба даст орем.
Шарҳи Инҷил – 16:21 “Акнун, вақте шогирдон фаҳмиданд, ки Исо Масеҳ, Писари Худои зинда аст, онҳо тайёр буданд, ки пешгӯии аввалини рӯйростро
дар бораи марг ва растохези Ӯро шунаванд. Акнун онҳо медонистанд, ки кори Ӯ ҳеҷ гоҳ зарар намебинад, ва онҳо дар ҷониби ғолиб ҳастанд ва дар ҳама сурат ғалаба таъмин гаштааст. Бинобар ин Худованд хабарҳоро ба дилҳои тайёршуда расонд. Ӯ бояд ба Уршалим равад ва бояд аз дасти роҳбарони динӣ бисёр азоб кашад, ва кушта шавад, ва бояд пас аз се рӯз бархезад. Хабарҳо барои он кифоя буданд, ки боиси ҳалокати ҳама гуна ҳаракат гардад,
ба ғайр аз як чиз: бояд … пас аз се рӯз бархезад. Фарқ маҳз дар ҳамин буд!” «Тафсири Навиштаи Муқаддас барои масеҳиён»
Худовандо, ман Туро пайравӣ мекунам. Ман салиби худро бардошта, худамро инкор мекунам, то ки ба пои Ту равам.
Матто 17:1-12 – Пешгӯӣ пас аз дигаргун шудани Худованд
Дар мулоҳизаҳои худ оид ба ин порча, мо на таҷрибаи шогирдонро бо Исо, Мусо ва Илёс, балки пешгӯии марбут ба он баррасӣ мекунем.
Пас аз ҳодиса дар кӯҳ, Исо гуфт, ки то он даме ки Ӯ аз мурдагон эҳё шавад, дар бораи ин воқеа сухан нагӯянд. Дар суханони Худ, Ӯ пешгӯӣ мекунад, ки аз мурдагон эҳё мешавад ва азоб мекашад (Матто 17:9, 12).
Масеҳ дар ин ҳодисаи мӯъҷизавӣ ба шогирдонаш хомӯшӣ мегузорад, то ба азобҳои ояндаи Ӯ халал нарасонанд. Ҳадафи Ӯ аз омадан ба замин ҷустани иззату ҷалол набуд, балки рисолати Ӯ танҳо пас аз анҷоми хизмати ранҷу азоб пурра фаҳмида мешавад. Шогирдон танҳо ҷалоли Масеҳ ва назари подшоҳии Ӯро диданд, аммо баъд Исо дар бораи рӯйдодҳои оянда хотиррасон мекунад. Пас аз ин, ранҷу азоби Ӯ хоҳад омад, на ҷалол ва қудрати салтанати Ӯ. Ёдоварии Ӯ дар бораи Яҳёи Таъмиддиҳанда ба ёд меорад, ки фиристодагони Худо азият мекашанд.
Монандии Мусо ва Илёсро низ метавон дид. Онҳо, мисли Исо, рисолати Худоро доштанд, аммо анҷоми ҳаёти онҳо он чизе набуд, ки мардум интизор буданд. Мусо ва Илёс оқибатҳои ғайричашмдошт доштанд ва халқи Худоро ба роҳи нав ҳидоят карданд. Исо низ, сарфи назар аз суханони чандинкаратаи Худ дар бораи азобу маргаш, анҷоми ғайричашмдошт хоҳад дошт. Ӯ аҳди наверо ба вуҷуд меорад, ки дар он Худо дар дохили имондорон сокин хоҳад буд.
Овози Худо дар кӯҳ моро роҳнамоӣ мекунад: «Ин аст Писари Маҳбуби Ман, ки ҳусни таваҷҷӯҳи Ман бар Ӯст; Ӯро бишнавед». Нақшаи Худо азобу уқубат ва ҷалоли Исоро дар бар мегирад. Вақт муҳим аст, зеро ҳарду дар доираи нақшаи Худо хоҳанд буд, аммо мо бояд суханони Исоро гӯш кунем. Ӯ азоб мекашад, мемирад ва баъд аз мурдагон эҳё мешавад. Ин зикри сеюми ин нақша тасдиқ мекунад, ки ба он чизе бояд бовар кунем.
Худовандо, ман мехоҳам дар ҷалол ва ҳузури Ту бимонам. Ба ман иҷозат деҳ, ки дар миёни душвориҳо ва ваъдаҳои неки Ту истам. Метавонам дар ҳарду ба Ту бовар кунам.
Матто 17:22-23 – Исо бори дигар ранҷу азоби худро такрор мекунад
22 Вақте ки онҳо дар Ҷалил мегаштанд, Исо ба онҳо гуфт: «Писари Одам ба дасти одамон таслим карда ҳоҳад шуд, 23 Ва Ӯро хоҳанд кушт, ва дар рӯзи сеюм эҳьё ҳоҳад шуд». Ва онҳо бисьёр ғамгин шуданд.
Шоҳиди боэътимод дар саҳнаи суд аз 2 то 3 шоҳид талаб мекунад. Ҳоло, мо бори чорум аст, ки Исо мегӯяд, ки ӯ азоб мекашад, мемирад ва аз мурдагон эҳьё хоҳад шуд.
Шарҳи Инҷил – “Боз ҳам, бе ягон хел фоҷианокӣ ва бе ягон тантана, Худованд шогирдонро огоҳ намуд, ки кушта хоҳад шуд. Ва боз ҳам сухани сафедкунӣ ва пирӯзӣ садо дод: Ӯ дар рӯзи сеюм бармехезад. Агар Ӯ пешакӣ инро намегуфт, вақте ин ҳама ба амал меомад, онҳо тамоман дилшикаста мешуданд. Марги шармандавор бо азобҳо ба интизориҳои онҳо оид ба Масеҳ рост намеомад.
Ба ҳар ҳол, онҳо хеле ғамгин шуданд, ки Ӯ онҳоро тарк хоҳад кард ва кушта хоҳад шуд. Онҳо огоҳкуниҳои Ӯро оид ба азобҳо шунида буданд, аммо чунин ба назар мерасад, ки онҳо ваъдаи зинда шуданашро аз мадди назар дур гузошта буданд.” «Тафсири Навиштаи Муқаддас барои масеҳиён»
Ҳоло онҳо ба Ҷалил ва наздик ба Кафарнаҳум баргаштанд (17:24), вақте ки ӯ бори дигар рисолати худро барои иҷро кардани иродаи Худо такрор мекунад. Суханони ин ҷо он чизеро, ки ӯ гуфта буд, такрор мекунанд, ва ҷуз он ки Ӯ Писари Одам аст, маълумоти наве нест.
Ӯ ҳамчун Масеҳ аз одамони дигар фарқ мекунад, ва ибораи “Писари Одам” аз Дониёл омадааст. Дар он ҷо Китоби Муқаддас мегӯяд:
Дониёл 7:11-14 –
11 Он гоҳ ман дидам, ки аз боиси садои суханони густохонае ки он шох мегуфт, дар пеши назарам он ҳайвон кушта шуд, ва ҷасадаш нобуд гардида, дар оташ андохта шуд. 12 Ва ҳайвонҳои боқӣ аз салтанаташон дур карда шуданд, валекин дарозии умр то замоне ва муддате ба онҳо дода шуд.
13 Дар рӯъёҳои шаб ман дидам, ва инак, мисли Писари одам бо абрҳои осмон меомад, ва то Атиқулайём расид, ва ба ҳузури Ӯ наздик оварданд. 14 Ва салтанат ва ҷалол ва малакут ба Ӯ дода шуд, то ки ҳамаи қавмҳо, умматҳо ва забонҳо Ӯро ибодат намоянд; салтанати Ӯ салтанати ҷовидонист, ки завол нахоҳад ёфт ва малакути Ӯ нест нахоҳад шуд.
Ин сабаби он аст, ки Исо дар бораи марги ояндаи худ борҳо такрор мекунад. Мардуми яҳудӣ ҷалоли Масеҳро диданд, вале азобу уқубатҳои ӯро не. Ӯ азоб хоҳад кашид, аммо ӯ низ аз мурдагон эҳьё хоҳад шуд. Он гоҳ дар оянда дар тарафи рости Худо нишаста. Ӯ Писари Одам аст, ки Дониёл онро дид, аммо аввал ба ӯ лозим аст, ки иродаи Худоро иҷро кунад, то роҳи абадии наҷоти инсониятро амалӣ созад.
Шумо чӣ тавр? Оё танҳо дар бораи иродаи Худо чизҳои некро орзу мекунед ва кӯшиш мекунед, ки аз азобу дард дурӣ ҷӯед? Оё дард низ қисми иродаи Худо нест, зеро бо ин мо метавонем нишон диҳем, ки Ӯ то чӣ андоза бузург аст, ки бо мо дар он роҳ равад?
Худовандо, ман он чизеро, ки Ту мегӯӣ, мешунавам, ва баъзан он ба ман маъқул нест. Ба ман фаҳмиш ва сабр деҳ, ки ҳатто дар миёни ранҷу азоб бо Ту роҳ равам.