Бандаи Худо — Навда Закариё 3
- Китоби илҳомбахшидаи Закарё чист?
- Бозгашт ба сӯи Худо – Закариё боби якум
- Дидани марде бо ресмони андоза – Закарё 2
- Бандаи Худо — Навда Закариё 3
- Чароғдон ва дарахтони зайтун – Закариё 4
- Нигоҳҳои Закарё дар бораи оянда
- Закариё 6 – Аробаҳо ва тоҷҳо
- Закариё 7 – Саволҳо дар бораи рӯзадорӣ
- Закариё 8:1–8 — Худо дар миёни онҳо сокин аст
- Закариё 9 – Малакути Худо
- Барқароршавӣ – Закариё 10
- Омадани Масеҳ ва рад шудани Ӯ – Закариё 11
- Закариё 12 – Муҳофизати Худованд бар Ерусалим
- Чашмаи поккунанда ва буридани бутҳо – Закариё 13
- Худованд меояд – Закарё 14
Агар Саркоҳин, ҳамчун роҳбари Исроил, рад карда шавад, пас Ерусалим низ метавонад барканор гардад. Еҳушаъ, Саркоҳин, дар назди фариштаи Худованд меистад, дар ҳоле ки шайтон ӯро айбдор мекунад — мисли он ки Айюбро дар додгоҳи осмонӣ айбдор мекард (3:1-7). Дар ин рӯъё Худо Еҳушаъро барои нақши муҳим тақдис менамояд ва нишон медиҳад, ки ӯ дар додгоҳ қарор дорад ва бояд сафед карда шавад. Ибораи «дар пеш истодан» хидмати ӯро дар маъбад нишон медиҳад (3:1), аммо ӯ айбдор мешавад. Худо ӯро дар ҷои кафорат пок месозад.
Либоси ифлос ва гунаҳкори Еҳушаъ рамзи гуноҳҳои Яҳудо аст. Агар Саркоҳин гуноҳро бар дӯш гирад, тамоми мардум зарар мебинанд. Ин масъулияти вазнини пешвоёни рӯҳониро нишон медиҳад: рафтори онҳо барои ҷомеа намуна аст ва зарурати роҳбарии одилонаро таъкид мекунад.
Еҳушаъ (ё Ешуа), писари Еҳӯсодак ва набераи саркоҳини қатлшуда Серой, аз насли левӣ буд, ки дар замони ҳукмронии Куруши Бузург ҳамроҳи Зарубобил ва Наҳемё ба Ерусалим баргашт. Ҳамчун авлоди коҳинони Содӯқӣ, ӯ пайванди роҳбарияти маъбадро нигоҳ медошт ва бо Ҳаҷҷай ва Закариё дар корҳои барқарорсозии маъбад ҳамкорӣ мекард. Левизодагоне, ки бо ӯ баргаштанд, кам буданд (Эзро 2:40), ки парокандагии онҳоро нишон медиҳад. Гарчанде дар китоби Эзро ӯ “Саркоҳин” номида нашудааст, вале дар Ҳаҷҷай ва Закариё ин унвонро дорад, ки пас аз Зарубобил — пешвои сиёсӣ — нишондиҳандаи гузариши роҳбарӣ ба дасти коҳинон аст. Пас аз он, насли Довуд аз қудрат дур шуд ва коҳинон, тавре ки дар Закарё 3:7 ишора шудааст, масъулияти идоракуниро бештар ба ӯҳда гирифтанд.
Ҷамъбаст
Еҳушаъ ибни Нун → Пешвои ҷанговар, ки халқи Исроилро ба Замини ваъдашуда дохил намуд.
Еҳушаъ ибни Еҳӯсодак → Саркоҳини содиқ, ки халқи Исроилро ба барқарорсозии маъбад ва рӯҳоният роҳнамоӣ кард.
Ҳарду Еҳушаъ ба таври нубувват ба Исои Масеҳ ишора мекунанд — Еҳушаъи ҳақиқӣ ва бузургтар, ки гуноҳро мағлуб месозад ва халқи Худро ба оромии абадӣ меорад.
Еҳушаъ ва Шайтон
Дар Закарё 3, шайтон Еҳушаъро айбдор мекунад, вале фариштаи Худованд шайтонро мазаммат менамояд ва нишон медиҳад, ки танҳо Худо довар аст ва Ӯст, ки гуноҳро мебахшад. Еҳушаъ, ки ҳамчун «тамға аз оташ кандашуда» тавсиф шудааст, дар назди Худо бо либоси ифлос меистад — рамзи гуноҳ ва наҷосат. Худо ин либосҳоро бо либосҳои поку гаронбаҳо иваз мекунад, яъне бахшиш, барқароршавӣ ва шаъну шарафи нав барои хизмат. Ин покшавӣ аз файзи Худост, на аз саъю кӯшиши инсон, ва нақши намояндагии коҳин барои Исроилро инъикос мекунад, ки барои «малакути коҳинон» даъват шудааст. Ва шумо барои Ман мамлакати коҳинон ва халқи муқаддас хоҳед буд. Ин аст суханоне ки ту бояд ба банӣ‐Исроил бигӯӣ (Хуруҷ 19:6).
Баъдан Худо ба Еҳушаъ супориш медиҳад: агар ӯ содиқона рафтор кунад ва фармонҳои Худоро риоя намояд, вай хонаи Худоро ҳукмронӣ хоҳад кард ва дар байни фариштагони Ӯ дастрасӣ хоҳад ёфт. Ин пешгӯии «Шоха»-и оянда аст — шахсияти Масеҳие, ки гуноҳро дар як рӯз нест мекунад (Зак. 3:8–9). Покшавии хомӯши Еҳушаъ пешгӯии Масеҳ аст — Саркоҳини бузургтаре, ки номаш дар ибронӣ «Еҳушаъ» маънои «Худованд наҷот медиҳад»-ро дорад. Чӣ тавре ки Еҳушаъ барои хизмат пок шуд, имондорон низ тавассути қурбонии Масеҳ пок мешаванд ва адолати Ӯро мепӯшанд.
Бандаи Худо — Навда.
Дар Закарё 3, бар хилофи иттиҳоми бардурӯғи Айюб, айбномаи шайтон нисбат ба Еҳушаъ дуруст аст, вале Худо ӯро мебахшад ва наҷот медиҳад — пешгӯии рӯзи кафорати оянда (3:9). Покшавии Еҳушаъ бо либосҳои нав ва салла нишон дода мешавад, ки рамзи покии барқароршуда ва қудрати навшудаи коҳинон мебошад. Се ваъда дода мешавад: омадани Навда (Масеҳ — 3:7–8), нест кардани гуноҳ ва давраи сулҳи оянда. “7 «Худованди лашкарҳо чунин мегӯяд: агар бо роҳҳои Ман биравӣ, ва агар хизмати Маро ба ҷо оварӣ, ту низ дар хонаи Ман сардорӣ хоҳӣ намуд, ва саҳнҳои Маро нигаҳбонӣ хоҳӣ кард, ва Ман туро дар миёни инҳое ки меистанд, роҳ хоҳам дод.” Дар ояти 7 ду шарт зикр мешавад — бо роҳҳои Худо рафтан ва иҷрои ӯҳдадориҳои коҳинӣ — санҷишҳое, ки баъдтар саркоҳинон аксар вақт дар онҳо ноком шуданд. Нақши ӯ адолат ва назорати хидмати маъбадро дар бар мегирад, ки «хона» ва «суд» рамзи масъулияти рӯҳонӣ ва судии ӯянд. Ниҳоят, муҳофизати илоҳӣ нишон медиҳад, ки ӯ дар муноқишаи рӯҳонӣ зери ҳимояи Худо қарор дорад.
8 Пас бишнав, эй Еҳушаи саркоҳин, ту ва ёронат, ки ба ҳузури ту нишастаанд, зеро ки онҳо мардони хуҷаста ҳастанд: инак, Ман бандаи Худ — Навдаро хоҳам овард.
9 Зеро инак, он санге ки Ман ба ҳузури Еҳушаъ мегузорам; ба як санг бо ҳафт чашм менигарам; инак, Ман нақше бар он ҳак менамоям, мегӯяд Худованди лашкарҳо, ва гуноҳи ин заминро дар як рӯз дур мекунам.
10 Дар он рӯз, мегӯяд Худованди лашкарҳо, якдигарро зери ток ва зери дарахти анҷир даъват хоҳед намуд». (3:8-10, KM99)
Хулосаи дил
Закарё дар ин боб рӯъёеро мебинад, ки Еҳушаъ саркоҳин дар назди Фариштаи Худованд истодааст, ва Шайтон ӯро айбдор мекунад. Либосҳои ифлоси Еҳушаъ рамзи гуноҳи шахсии ӯ ва гуноҳи тамоми халқи Исроил мебошанд. Аммо Худованд Шайтонро мазаммат мекунад ва эълон менамояд, ки Ӯ Ерусалимро интихоб кардааст ва халқи Худро мисли пораи аз оташ кандашуда наҷот медиҳад.
Худо фармон медиҳад, ки либосҳои ифлоси Еҳушаъ аз ӯ бардошта шаванд ва ба ҷояшон либосҳои пок ва саллаи тоза гузошта шаванд — ин рамзи омурзиш ва барқарорсозии илоҳӣ мебошад.
Сипас, Еҳушаъ вазифадор карда мешавад, ки дар роҳҳои Худо равад ва дар хонаи Ӯ содиқона хизмат намояд.
Ин рӯъё бо ваъдаи «Бандаи Ман, Шоха» ба Исои Масеҳ ишора мекунад, ки дар як рӯз шарорати заминро нест мекунад ва сулҳу оромии пойдор меорад — вақте ки ҳар як шахс зери ток ва дарахти анҷири худ нишастааст, нишонаи осоиштагӣ ва ваҳдати рӯҳонӣ.
Худовандо, Ту маро наҷот додӣ ва муҳофизат кардӣ. Маро пок гардон ва аз айбҳои дигарон раҳоӣ деҳ. Ту довари ман бош ва имрӯз маро бо Рӯҳи Худ пур кун. Амин.